Το μυστικό

Βυθισμένοι στην αγάπη

Ξύπνησαν το πρωί σαν ένα σύμπλεγμα αγάπης. Μια πελώρια αγκαλιά γεμάτη από τα συναισθήματα όλου του κόσμου. Ο Λάμπρος άνοιξε τα μάτια του καθώς οι ακτίνες του ήλιου που έμπαιναν δειλά από το παράθυρο τράβηξαν από πάνω του το πέπλο του Μορφέα. Δεν μπορούσε να κουνηθεί. Οι δύο γυναίκες της ζωής του ήταν τυλιγμένες στο σώμα του. Ένα μειδίαμα απλώθηκε στα χείλη του. Εκείνη τη στιγμή ένιωθε ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος σε όλο τον κόσμο. Η καρδιά του χτυπούσε τόσο δυνατά που ήταν έτοιμη να εκραγεί. 

Η Ελένη αναδεύτηκε στην αγκαλιά του κι εκείνος άφησε ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο της. "Καλημέρα" ψέλλισε νυσταγμένα κι ο Λάμπρος της χάρισε ένα γλυκό χαμόγελο. "Καλημέρα όμορφη Λενιώ μου" αποκρίθηκε φιλώντας τα μάτια της. "Νόμιζα ότι θα ανοίξω τα μάτια μου και θα είμαι στη Θεσσαλονίκη σα να μη συνέβη ποτέ τίποτα" αποκρίθηκε ψιθυρίζοντας για να μην ξυπνήσει την κόρη της. "Δεν είναι όνειρο ψυχή μου. Όσο η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά είναι όλα πραγματικότητα" της είπε. 

Η Ελπίδα που είχε ξυπνήσει από ώρα παρίστανε ότι κοιμάται και τους κρυφοκοίταζε πού και πού. Πρώτη φορά έβλεπε τη μητέρα της τόσο χαρούμενη, πρώτη φορά ένιωθε και η ίδια έτσι. Είχε βρει τον μπαμπά της που τον περίμενε τόσα χρόνια και τώρα πια δεν της έλειπε τίποτα. Δε θα ζήλευε πια τα άλλα παιδιά. Είχε καταλάβει ότι έχει τους πιο αγαπημένους γονείς του κόσμου, γιατί μπορεί να τους είχε ζήσει μόνο λίγες ώρες ως ζευγάρι αλλά κατάλαβε από την πρώτη στιγμή ότι ζουν και αναπνέουν ο ένας για τον άλλον. 

Ένιωσε την κόρη του να κινείται και χαμογέλασε πονηρά γνέφοντας συνωμοτικά στην Ελένη. Άρχισαν να τη γαργαλούν με μανία κάνοντάς τη να κυριευτεί από το γέλιο της που σίγουρα ξύπνησε τη Δρόσω, αλλά δεν της έκανε κανένας από τους δύο παρατήρηση να σωπάσει. Είχαν και οι τρεις τους ανάγκη από τέτοιες απλές οικογενειακές στιγμές. Έκλεισαν και οι δύο την Ελπίδα στην αγκαλιά τους αφήνοντας από ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο της κι εκείνη με τη σειρά της έκανε το ίδιο στους γονείς της σαν μια γλυκιά "καλημέρα". "Πάω να ξυπνήσω τη θεία Δρόσω" τους ενημέρωσε και σηκώθηκε βιαστικά από το κρεβάτι αφήνοντάς τους μόνους. 

"Το πιο όμορφο πρωινό της ζωής μου. Ξύπνησα έχοντας στην αγκαλιά μου τη γυναίκα μου και την κόρη μου" αποκρίθηκε ο Λάμπρος κι η Ελένη κούρνιασε στο στέρνο του. "Δεν είμαι γυναίκα σου" ψέλλισε με μια ελαφριά πικρία να χρωματίζει τη φωνή της. "Θα γίνεις" της απάντησε με σιγουριά κι εκείνη άφησε ένα τρυφερό φιλί στα χείλη του. Ο Λάμπρος έριξε απότομα το κορμί της στο στρώμα και ξάπλωσε πάνω της. "Επιτέλους θα σε καλημερίσω όπως θέλω" της είπε και χάθηκε στον λαιμό της. Γέλασε νευρικά προσπαθώντας να τον σταματήσει. "Λάμπρο μπορεί να μπει η μικρή μέσα" ανησύχησε μα δε φάνηκε να την ακούει. Φίλησε με πάθος τα χείλη της. "Πες μου ότι θα είναι έτσι κάθε πρωινό από δω και πέρα" της ζήτησε κι εκείνη αναστέναξε πάνω στο στόμα του ως απάντηση. Τα δάχτυλά της μπλέχτηκαν στα μαλλιά του καθώς τα χείλη του άφηναν ένα υγρό μονοπάτι στο στέρνο της. "Έλα σταμάτα" τον απομάκρυνε απρόθυμα από κοντά της. "Δε σε έχω χορτάσει" παραπονέθηκε κι εκείνη γέλασε με τη θλιμμένη έκφρασή του. "Ούτε εγώ. Αλλά τώρα δε νιώθω άνετα. Το βράδυ..." αποκρίθηκε κι ο Λάμπρος της ένευσε θετικά.