Plotseling - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 16

Merel pov
Ik hoor Eva's vraag, kijk haar aan en geef aan dat, dat goed is.
Ik wissel een onbewuste korte blik met Wolfs en zie hier dan ook een liefdevolle blik.
Ik hoop niet dat ik nog een keer moet huilen, dat heb ik nu wel genoeg gedaan.

Eva pov
Ik open de aangifte met de naam van de aangifte, de deelnemende mensen en de datum, waarbij iedereen akkoord geeft.
Ik merk aan Merel dat ze zich anders opsteld, het lijkt wel alsof het haar nu niks meer doet, ze toont geen emotie meer en heeft haar gezicht strak staan.
Ik begin dan toch maar met het stellen van de vragen, ook al geeft Merel antwoord op alle vragen, het is erg minimaal en ze laat nog geen emotie zien.
Ik besluit na een korte wisseling met Wolfs voor nu even het aangifte proces te staken.
Ik probeer weer liefdevol Merel haar naam te zeggen en pak haar handen weer die op tafel lagen, ze kijkt mij aan met een onrustige blik, toch hou ik handen voor nu vast en vraag wat is er nu?

Merel pov
We zijn begonnen aan de aangifte, ik vind het lastig om alle vragen te beantwoorden en hoop dat het snel voorbij is.
Ik zie dat Wolfs en Eva een blik wisselen, waarna een korte stilte valt.
Hierna noemt ze mij naam en pakt ze mijn handen vast, ik kijk onbegrijpelijk, maar toch houdt ze m'n handen vast wat ik diep van binnen toch wel fijn vind.
Ze vraagt wat er is? Ik snap wel wat ze bedoeld, misschien toch mijn gesloten houding op dit moment, ik kijk weer naar boven, eerst naar Wolfs en erna naar Eva die aanmoedigend knikt, na even twijfelen zeg ik nu geen zin meer te hebben om opnieuw te huilen

Eva pov
Ik hoor Merels reactie en zie dat ze dit moeilijk vindt, ik geef aan dat, dat helemaal niet erg is, ze het daarstraks en nu zo goed doet, maar het alsjeblieft zo belangrijk is om open en eerlijk te zijn voor de juiste aangifte om jou zo goed mogelijk te helpen.

Merel pov
Ik hoor Eva's antwoord en begrijp haar wel, ik knik en voel dus ook al gelijk de eerste tranen achter mijn ogen branden, maar kan ze gelukkig nog binnen houden.

Eva pov
Ik zie dat Merel knikt, ze is toch ook zo sterk. Ook krijgt ze weer tranen in haar ogen, maar ze doet haar best om dit binnen te houden, wat nu nog lukt.

Wolfs pov
Ik hou mij deze aangifte vooral op de achtergrond, het is verplicht om er wel een 2de persoon bij te hebben, maar het is beter om Eva dit gesprek te laten voeren.
Ik zie later ook de interactie tussen Eva en Merel, zo mooi om te zien hoe Merel geageerd op Eva en zich uiteindelijk toch weer open kan stellen.

Eva pov
Hierna kunnen we weer verder met de aangifte, ik moet vele vervelende vragen stellen aan Merel, ondanks ik zie dat het haar veel pijn doet, doet ze echt haar best om het zo goed mogelijk uit te leggen.
Na een intensieve en emotionele aangifte geef ik aan dan dit deel erop zit.
Ik zie een minimale glimlach op haar gezicht en zie hoe uitgeput ze is.

Toch zie ik zelf ook een beetje op voor het volgende deel, ik denk dat ik kan raden hoeveel pijn dit Merel gaat doen.
Toch stel ik mijn vraag, Merel, we hebben nu dit deel afgerond, alleen in jou situatie is het ook belangrijk om een forensisch onderzoek uit te voeren, hiermee maken we de aangifte compleet en kunnen we je vader veel makkelijker oppakken.

Merel pov
Ik hoor waar Eva over begint, ze legt hierna ook nog uit wat dit precies inhoudt.
Ik zie hier echt tegen op, wil dit eigenlijk niet doen, dit is misschien wel m'n grootste angst.
Uiteindelijk komt de vraag, zou je dit nog willen doen?
Hierop kijk ik hun beide aan, deels met een hulpeloos gevoel, maar knik.

Eva pov
Ik zie hoe hulpeloos ze ons aankijkt, maar dan knikt ze toch.
Ik zie dat ze nog wat in haar hoofd heeft, dus vraag ernaar, is er nog iets?
Hierop vraagt ze of ik ook mee ga, en dit kan ik haar tuurlijk verzekeren.

Wolfs pov
Ik loop de verhoorkamer uit om het ziekenhuis te bellen, of we terrecht kunnen, dit is gelukkig het geval.

Eva pov
Nadat we voor nu even klaar zijn en Wolfs de kamer uit is gelopen zie ik hoe Merel vermoeid naar beneden kijkt/ staart.
Ik heb haar handen nog steeds vast, en geef haar hierin een klein kneepje.
Merel kijkt mij aan, ik maak een beweging, waarna we beiden opstaan en ik haar opnieuw een troostende knuffel geef.
Ik voel hoe uitgeput ze tegen mij aan staat en ik probeer haar ondertussen weer gerust te stellen in hoeverre dat kan, ook benoem ik hoe knap het is wat ze allemaal al doorstaan heeft.
Wolfs komt ondertussen ongeveer geluidloos binnen, en geeft zonder woorden aan dat we naar het ziekenhuis kunnen.

Merel pov
Ik sta weer tussen de vertrouwde armen van Eva, dit stelt mij wel weer wat gerust.
Eva duwt mij lichtjes van haar af en geeft aan dat we naar het ziekenhuis mogen, wat Wolfs net blijkbaar heeft kortgesloten met Eva.

Merel pov
We zitten in de auto, ik zit voorin naast Eva. Wolfs is op het bureau gebleven om vanalles uit te werken, wat mij misschien toch wel een beetje oplucht, ook al geeft hij nu ook wel een beetje een vertrouwde indruk af, maar het blijft toch een man en al helemaal voor zo'n onderzoek.
De rest van de rit zit ik grotendeels uit her raam te kijken en krijg weinig mee van de hele rit.

Eva pov
We zijn na een kwartiertje aangekomen bij het ziekenhuis, Merel heeft de hele weg uit het raam gekeken en het lijkt alsof ze niet merkt dat we erzijn.
Ik raak rustig haar arm aan, waarna ze een schrikreactie maakt naar mij, die ze al snel weer herstelt.
Ik geef aan dat we erzijn en naar binnen kunnen.