Plotseling - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 17

Merel pov
Eva heeft net gezegd dat we er zijn en naar binnen kunnen, voordat ik uitstap maak ik nog een kleine zucht, Eva staat ondertussen al buiten de auto.
Samen lopen we naar binnen, we kunnen er gelukkig tegelijk terrecht en lopen dus het kamertje in waar de arts zit.
Gelukkig denk ik bij mij zelf, een vrouwelijke arts, als het een mannelijke was had ik dit denk ik niet meer gedaan.

Eva pov
We gaan beide aan tafel zitten, samen tegenover de arts.
De arts heeft de aangifte al, dus hoeft alleen maar een paar controle vragen te stellen.
Ik zie dat Merel er lastig bij zit, ze reageerd op alles amper en kijkt haar wantrouwend aan.

Merel pov
We zitten aan tafel en ze stelt nog een paar vragen.
Ook al is het een vrouwelijke arts, toch weet ik nog niet helemaal hoe ik haar vindt, het liefst heb ik dat Eva dit doet, maar dat kan nu even niet.
Hierna begint de arts over de procedure, de mishandelingen op mijn huid, foto's maken, testen uitvoeren en waarna ze even een stilte laat vallen zegt ze uiteindelijk een lichamelijk onderzoek uitvoeren.

Eva pov
Ik hoorde hoe de arts begon over de procedure, deze ken ik natuurlijk ongeveer en ben benieuwd hoe Merel hierop gereageerd.
In het begin geeft ze nog geen duidelijk reactie, hierna kijkt ze mij aan, met een hulpelose blik.
Ik kan op dit moment niks voor haar doen, haar alleen steunen en laten weten dat ik overal bij blijf als ze dit wilt.
Hierna zie ik Merel knikken terwijl ze de beginnende tranen heeft weggeslikt.

Merel pov
Ik hoor hoe de arts de procedure opnoemt, eigenlijk wil ik dit echt niet, ik kijk Eva aan, ze geeft mij weer een beetje moed en geeft aan dat ze er altijd bij blijft wanneer ik wil, waarna ik toch maar knik.

De eerste onderzoeken/ testen en foto's waren al echt niet fijn, maar nog redelijk te doen.
Nu kwam het lichamelijke onderzoek, de arts stelde voor om eventueel een pauze te nemen, waarna ik dit afwende, daar had ik nu geen behoefte aan, ik wilde er gewoon zo snel mogelijk af zijn.

Eva pov
We zijn klaar met de eerste onderzoeken, nu komt alleen nog het moeilijkste.
Na het aanbod van de arts, die Merel afwijst zie ik de arts knikken en geeft aan dat we daarvoor naar een andere kamer moeten.

Merel pov
De arts geeft aan dat we even naar een andere kamer morten, waarna ik knik en wij achter haar aan lopen.
Als we binnen komen in de kamer zie ik als eerste het bed met de beenbeugels, ik weet niet wat er met mij gebeurd, maar dit wil ik echt niet.

Eva pov
We zijn aangekomen in de kamer, waarna ik Merel zie schrikken, hierna wil ik haar geruststellen, maar het lijkt wel alsof het even niet binnenkomt, ondertussen rollen de eerste tranen al over haar wangen, ik wil haar een knuffel geven, maar ze is mij voor, ze fluistert zachtjes nee, en holt het kamertje al uit.
Ik ga achter haar aan, en ben na een paar honderd meter gelukkig weer bij haar, ik pak haar vast vanaf achteren, zodat ze met haar rug tegen mijn borst/ buik aan staat.
Hierna hoor ik haar ruw protesteren, ze schreeuwt dat ik weg moet gaan en ze verzet zich lichamelijk tegen mij.
Voor nu wil ik haar eerst rustig krijgen, omdat dit waarschijnlijk voorkomt uit de vorige situatie en hou haar daarom dus ook nog even vast.
Al snel wordt haar geluid van haar stem minder, en verzet ze zich lichamelijk meer amper, waarna ze zichzelf omdraait en in mijn armen valt.
Nu heeft het schreeuwen plaats gemaakt voor huilen, ik troost haar, waarna ik aangeef even naar een rustiger plekje te gaan dan midden in de ziekenhuisgang.
Aangekomen geeft ze aan dat ze dit echt niet wil, ik hoor aan haar stem dat ze dit meent en nog steeds huilt.
Hierna spreek ik Merel even aan, Merel, ik snap helemaal dat dit super vervelend voor je is, maar je bent al zo ver en hebt alles zo goed gedaan, wat kan ik doen om het zo minder moeilijk voor je te maken?

Merel pov
Ik weet ook niet precies wat er met gebeurde daarnet.
Ik hoor Eva's vraag en haal m'n schouders op, Ik weet het ook even niet, uhmm wil je er wel bij blijven?

Eva pov
Ik hoor Merel haar vraag, en dan dit zeker garanderen.
Ondertussen hoor ik een sorry van daarnet uit haar mond komen, hierop reageer ik dat dit niet hoeft en ik begrijp dat dit heel moeilijk is.

Merel pov
Na kort gepraat te hebben, lopen Eva en ik weer terug naar het kamertje waar de arts nog zit te wachten.
Allereerst biedt ik ook richting haar mijn excuses aan, waarna ze ook aangeeft dat, dat niet hoeft.
Hierna vraagt ze zacht of ik er klaar voor ben, waarna ik zacht knik, echt klaar nooit, maar ik wil en moet het wel om hem op te kunnen pakken.
Na een korte uitleg lig ik op het bed zonder ondergoed, gelukkig mocht ik mijn bovenkleding voor nu aanhouden, Eva heeft mijn hand vast en staat aan mijn hoofdeind.
Ik voel dat de arts begonnen is

Eva pov
Merel ligt ondertussen klaar, weer wat ongelofelijk dapper.
Ik heb haar hand vast en zie dat de arts gaat beginnen, de eerste tranen biggelen al naar beneden en ik zie hoe Merel haar andere arm voor haar gezicht houdt, waarna ik een gestreste en onrustige blik zie.
De arts geeft na enkele minuten al klaar te zijn en Merel zit gelijk rechtop, het is klaar.
De arts laat ons even alleen en ik geef Merel een dikke knuffel en fluister geruststellend.
Ik merk dat haar blik en spieren weer wat ontspannen.