Demir'den..
Belli bir zaman önce (o ne demekse öwşkwsmzjwnd)
"Benden kaçıyor."
Yüzüme doğrudan baktı, önüme ayrılmış kahve soğumaya başlamıştı.
" Onu zorla kaçırdın, ne bekliyordun ki oğlum hemen kollarının arasına gireceğini sana düşündüren şey ne?"
Derin bir nefes aldım.
"Benim olmasını istiyorum."
O da derin bir nefes aldı ve umutsuz bir vakaya bakıyormuş gibi uzunca süzdü sert ifademi.
"Anne ben bunları zaten biliyorum, bana bir yol göstermen için sana geldim."
Annemca şaşkınlığı yüzüme bakakaldı, dünden beri neden ona gelip Beyza'yı görmeyi merak ediyor. Beyza'yı anlatmış olmayı da beklemiyordum ama bu soruyla neden geldiğini tamamıyla anlamıştı, öylece yüzüme baktı.
"Se-sen bana mı danışıyorsun?"
Gözlerimi açıp kapattım.
"İnsanlar annesine danışmaz mı, ben mi yanlış yapıyorum?"
Gözünden bir yaş düştü, Beyza ağladığında içimde sızlayan o nokta yine sızladı. Yavaş adımlarla yanıma yaklaşıp başım göğsüne gelecek şekilde sarıldı.
"Sen uzun zaman önce bunu bırakmıştın."
İfadesiz bakışlarım mavi bluzunda geziniyordu.
"Bana bir yol gösterecek misin?"
Anında geriye çekildi ve düşen gözyaşlarına rağmen gülümsemeye çalıştı. Mutlu muydu, mutsuz mu anlaşılmıyordu. Bu kadar mı garipti?
"Beyza çok naif bir kız ama bir o kadar da kırılgan Demir, senin gibi zor biriyle baş edecek kadar da güçlü. Fakat bir yere kadar oğlum, sen onu kırdıkça o da sana karşı duvar örüyor."
Bunları zaten biliyordum. Beyza benden korkuyordu ama bir o kadar da dik başlıydı.
"O duvarları geçmeye çalıştıkça önüme yenisini örüyor."
Yanıma oturduğundan elimi avuçlarının arasına aldı.
"Bu yüzden ona karşı iyi olmalısın, kırmamalı, üzmemeli ve en önemlisi ona değer verdiğini görmesini sağlamalısın."
Boşta olan elimi sakalımda gezdirdim.
"Yapamıyorum."
İnatlaşıyordum, bir kadına muhtaç olmam kendime olan öfkemi arttırıyordu. Bu zamana kadar geçmelerine izin vermediğim duvarlarımı onun geçmesi için yıkacaktım, beynim buna şiddetle karşı çıkıyordu. Öfkeliydim, hem de çok.
Yıllardır içimde kendime duyduğum bitmek bilmez öfkem vardı.
"Bunu onun için yapmalısın oğlum, o kıza ve kendine yazık etme."
Yüzüme bakmaya devam etti.
"Ben Beyza'yı çok seviyorum üzülmesini de istemiyorum"
O gün evden çıktığımda kafamda onlarca düşünce vardı. Yaklaşık bir saat boyunca annem konuşmuştu, ben ise sadece dinlemiştim. Evden çıktığımda sigaramı yakmıştım ki arabadan çıkıp eve doğru yürüyen Duman'ı gördüm. Beni gördüğünde şaşkınca baktı, burada olmamı beklemiyordu.
"Abi ne yapıyorsun burada?"
Yüzünde moraran o noktaya kıstığım siyah gözlerimden baktım. Sigaramı içime çektiğimde Duman baktığım yeri anlayarak bakışlarını kaçırdı.
