Zaadoptowana przez mafiozów

Rozdział 23

Katrina

Wysiadłam z samochodu, pełna wiary, że Iwan jednak zapomniał o mojej karze, o ucieczce i moim wyznaniu, że ich nienawidzę.

-Twój telefon, ma być za pięć minut, na moim biurku, w gabinecie. - powiedział, gdy również opuścił pojazd.

- Ej, no weź. Dni, na snapie, mi przepadną. - jęknęłam błagalnie, jednak on dalej pozostawał nieugięty.

W końcu odpuściłam. Wzięłam plecak i ruszyłam do swojego pokoju.Trzasnęłam drzwiami, tak aby widzieli, że nadal jestem zła.

A te głupki pewnie nawet nie wiedzą dlaczego.

Zabawne.

Pomyślałam. Podeszłam do biurka, na którym leżało urządzenie. Wzięłam je do ręki i odblokowałam.

Uniosłam brwi, gdy zobaczyłam cztery nieodebrane połączenia od Adriena, którego mam zapisanego jako "Agresor", ale on nie musi o tym wiedzieć. Dziesięć nieodebranych od Gabriela, którego nazwałam "Gabi" i dwanaście nieodebranych od Iwana, który nosił nazwę, po prostu "Opiekun".

Szybko stworzyłam grupę, gdzie jestem ja, chłopaki i Inez.

Ja: Hej, ogólnie to dostałam karę na telefon, więc no...

Nie musiałam długo czekać na odpowiedź.

Julia: Słabo, napisz jak dostaniesz z powrotem. Papa❤️.

Romeo: Co to za grupa?

Julia:Taka, na której jesteśmy wszyscy misiu.

Ja: Inez, proszę, takimi słówkami to tylko bez nas. Jestem pewna, że reszta myśli podobnie

Romeo: Ja tam nie mam nic przeciwko temu😉.

Ja: Ryby i Jack głosu nie mają

Romeo: Ej! To niemiłe. Mam focha.

Ja: Dobrze cicho. Inez, weź go tam udobruchaj, bo ja muszę już odnieść telefon, inaczej Iwan przyjdzie tu, a wolałabym, aby nie czytał moich wiadomości z tobą, bo do psychiatryka nas wyśle. Obie

Julia: No spoko. Papa❤️

Ja: Papatki ❤️❤️

Gdy tylko wysłałam ostatnią wiadomość, zablokowałam urządzenie i schowałam do kieszeni spodenek.Wyszłam z pokoju i skierowałam swoje kroki, do gabinetu mojego opiekuna.

Byłam przy drzwiach, gdy usłyszałam końcówkę wypowiedzi Iwana.

-W takim razie, jutro jej to zamontują. - zakończył, a ja zmarszczyłam brwi.

Co zamontują?

Komu?

Gdzie?

Po co?

Miałam tak wiele pytań, a tak mało odpowiedzi. Postanowiłam, już nie podsłuchiwać. Zapukałam cicho, a gdy dostałam zaproszenie, weszłam do środka. Zobaczyłam Iwana siedzącego na swoim "tronie", blondyn siedział jednym pośladkiem na jego biurku, natomiast Adrien opierał się o ścianę.

Wszystkie trzy pary oczu, spoglądały w moją stronę. Poczułam się trochę nie swojo, przez co spięłam ciało, jednak wzrok miałam dalej taki sam. Czyli z widocznym niezadowoleniem.

- Usiądź. - polecił opiekun, a ja to wykonałam. Patrzałam na niego znacząco, zakładając ręce na piersi. On odwzajemniał moje spojrzenie, przez długi czas, do puki nie pokazał mi wzrokiem, co mam zrobić. Przewróciłam oczami.