BENİM MAFYA'M | TEXTİNG

12.BÖLÜM

Keyifli okumalar...

**

Gözlerim hızlıca herkesi taradı.Bir gün bende böyle samimi bir ortam istedim içten içe.

Arkadaşlarımı düşündüm.Benimkiler böyle candan değildi.Mesela atlarlarmıydı ölmemem için benim önüme.İnanın hiç sanmıyorum.Ya da sohbet ederken böyle içten güldüler mi?Hayır.

Belki de ben sadece yalnız kalmamak için onlarlaydım.Belki de yalnızlıktan korktuğum için etrafımı insan doldurmuştum.

Arkamı dönüp Bora'nın arkasından yürümeye başladım.

"Mine!"sese doğru döndüğümde Etem abi bana doğru yürüyordu.

"Efendim Etem abi?"dediğimde"İki dakika konuşabilir miyiz?"dedi.

Kafamı onaylar biçimde salladım. Gülümsedi ve ensesini kaşıdı.Etem abi sinirli biri olarak dursa da bence öyle değildi.

"Mine ben teşekkür ederim.Müdahale için."dediğinde"Önemli değil.Yine olsa yine yaparım."dedim.İçten bir şekilde gülümsedi.

"Buraya ilk getirdiklerinde seni sevmemiştim.Fakat zamanla aslında iyi biri olduğunu anladım.Hatta bize iyi gelecek tek kişi sen olacaksın."

"Emin ol şuan nefret ettiğim yeri evim gibi hissetmeye başladım.Soğuk ve korkunç görünmeye çalışıyorsunuz ama öyle değilsiniz aksine mecbur kalmasanız bir karıncayı bile incitmezsiniz siz.Yolda aç bir kedi ya da köpek görseniz ilk siz yardım edersiniz.Ve eminim Etem abi ben size iyi gelmek değil de zaten sizde olan bu iyiliği ortaya çıkarmak için gelmişim."Dedim.Etem abi bana o kadar içten gülümsedi ki.

İçim sıcacık olmuştu.Sanki ilk defa esir değilde onlardan biri gibi hissetmiştim.Koca 2 hafta geçmişti.Ve ben artık emindim.Burada mutsuz değil mutlu olacaktım ben.

Ama farketmedikleri bir şey vardı.Bana 3 ay burada kalacaksın demişlerdi fakat biliyordum ben artık bu eve sonsuza kadar mahkumdum.Git gide daha da içlerine giriyordum.Bu kadar bilgiye sahipken beni bırakmaları imkansızdı.

"Eyvallah."dedi ve gülümsedi.

"İyi geceler."dediğimde"Sana da."dedi.

Etem abiyi bırakıp Bora'nın peşinden gitmeye başladım.

"Hey Bora."dememle salonda durdu ve gözlerini bana çevirdi.

"Konuşalım mı?"

"Gel."dedi ve yürümeye devam etti.Bende fıtı fıtı peşinden yürümeye devam ettim.

Bir odanın başına geldiğimizde,kapıda bulunan tuşlara rastgele bastı ve kapı açıldı.

İçeriye girdi bende peşinden gittim."Kapat."demesiyle kapıyı kapadım.

Burası bir çalışma odasıydı.Peki bura neden kilitliydi.Benden önce de olduğu belliydi.

Bence burada sandığımdan daha çok bilgi ve başka şeyler vardı.

Gözüm arkada duran kocaman aile tablosuna kaydı.Bir erkek çocuğu bir adama dayanmış büyükçe gülümsüyor.Büyük bir kadın da adama sarılmış.Önlerinde de kumral saçlı musmutlu bir kız var.Elleri havada kalp yapmış.Ne güzel bir aile tablosuydu bu böyle.

"Evet ne konuşacaksın."dediğinde gözlerim nihayet tablodan ayrılmıştı.

"Telefonumu geri vermeni isteyecektim. Madem buradayım artık bende insan olduğum için telefona ihtiyacım var."dedim.
Çalışma masasından dolandı ve deri büyük bir koltuğa oturdu.Elini masaya dayadı ve koyu gözleri beni buldu.