BENİM MAFYA'M | TEXTİNG

37.BÖLÜM

Keyifli okumalar**

***

Bora Beyli,Etem Bozkurt,Korkut,Ekrem ve Seko işte bu beşli iki canı kurtarmaya gelen kahramanlardı.Bu iki can hayatlarında ki en değerli insanın can parçalarıydı.Soyadları hiç bir zaman olmayan bu üç adam sonsuza kadar Beyli soyadı için çalışmışlardı.Yeri gelmişti bir aile,yeri gelmişti sırt sırta veren beş silahşör.Şimdi ise kardeşi bildikleri adamın karısı ve çocuğunu kurtarmak için yeri gelirse canını verecekleri deponun tam önünde duruyorlardı.Heybetli beş yiğit adam gözleri ufka bakarak akıllarında sadece tek bir hedef öylece Bora'dan emir bekliyorlardı.

Kimse şuan canını vermek zorunda değildi ya da kimse şuan biri için bu kadar adamın olduğu bir yere girmek zorunda değildi.
Fakat onlar zorunda olmadan gerekirse kan akıtmaya gelmişlerdi.Aile buydu.Aile birbirini korumak,birbirine sahip çıkmaktı.
Aile gerçektende herşeydi.Kiminin ailesi sonradan oluşurdu.Tıpkı Seko,Korkut ve Ekrem gibi.Tıpkı nice adam ve kadın gibi.
Doğurmak annelik değildi.Çocuk yapmak babalık değildi.Anne ve babalık şuanda olduğu gibi sahip çıkmak,ailesinin düştüğü çukurdan çıkması için o çukura düşmeyi bile göze almaktı.

Artık onlar bir aileydi.Onların söylemesine bile gerek olmayan bir bağdı bu.Işıl ışıl parlayan,herkesin özeneceği bir cinstendi.

Çok acı çekmişlerdi.Çok olay,çok hüzün yüklemişlerdi omuzlarına.Fakat eski kendilerini unutmamışlardı.Bazen soğuktan korunmak için çöpe saklandıklarını,bir parça yemek bulabilmek için köpek kulübelerinin başında beklediklerini, dertlerini anlatmak için sokak hayvanları ile arkadaş olduklarını ve nicelerini... Unutmak mümkün değildi ve onlarda unutmamıştı.

Yalnızlık ve sefalet içinde belki de ölmeyi beklerken ellerinden tutan Etem abileri ve Bora için ellerini ve kendilerini kana bulamaya razılardı.

Artık Mine'de ailedendi.Belki de zaten o geldiğinde aile aile olmuştu.

Korkut,Seko ve Ekrem birbirlerine bakıp gülümsediler.Bu gülüş sessiz bir borç ödeme vaktinin geldiğinin sembolüydü.

Bugün onları,o sokaktan kurtaran iki çift el için borç ödeme vaktiydi.

Heybetli bedenlerine oksijeni bolca doldurdular.Omuzları dikleşti.Bugün tüm hayinlerin,tüm ölüp tekrardan dirilenlerin ölüm günüydü.

Bora emin bir ifadeyle baktı ekibine.

"Başlayalım."dedi net tavrını korurken.

Etem,Bora'nın omzuna elini koydu.Babacan bir tavırla sıvazladı.

"Onlar kurtulacak."dedi telkin vermek ister gibi.İnandırmak ister gibi.Kendi de inanıyordu.Kurtulacaklardı.

Bora kafasını onaylar biçimde salladı.

Silahını çıkardı ve nişan alır biçimde sıkıca kavradı.Kararlı duruşu bir bakışta kaç kişiyi öldürecek cinstendi?

Bora ve Etem dikkatli bir şekilde etrafı gözlemledi.25 adam vardı.25 özel eğitimli adam.

"Korkut,Seko siz arkadan dolanın.Sessiz olmaya özen gösterin."Seko ve Korkut silahlarının uçlarına susturucuları taktılar.
"Öne doğru geldiğinizde bizden onay almadan içeri girmek yok."İkisi aynı anda kafalarını salladılar.

"Abi Çakır bende."dedi nefret ve öfke dolu bir sesle Ekrem.

Bora sesini çıkarmadı.

"Ekrem sense buradasın.Uzaktan birşey sezersen atış serbest."Ekrem anında kafasını salladı.Yere konumlandı ve uzak menzilli silahını kendine göre ayarladı.
Kulağındaki kulaklığı da ayarladı.Artık hazırdı.