SEVDA | BİR YANGININ BAŞLANGICI -Ara Verildi-

10 🔥

Merhaha!

Nasılsınız?

Ben idare etmeye çalışıyorum :) En azından geçen yılki gibi ağlama krizlerine girmemek için çabalıyorum. Benim için bu mevsimlik bir şey sanırım. Bilen bilir -bad and old days-

Yeni bölümler bundan sonra her Pazar gelecek!

Bu arada instagramda oldukça aktifim. Sizi de beklerim!

Instagram; blackmavi.ms

Keyifli okumalar

Seviliyorsunuz 💜

🕸️

Çıplak ayak tabanlarımın bastığı zemin kuraklıktan çatlamış topraktı. Başımı yıpranmış ve pislenmiş ayaklarımdan çekip önüme baktığımda uçsuz bucaksız, tek dalın bulunmadığı, güneşin tepemde parlağı çöl vari bir yerde olduğumu fark etmiştim. Güneşin bu kadar belirgin oluşu sıcaklığını da yanında getirmeliydi fakat sıcaklamıyor, tam tersi üşüyordum.

Esen şiddetli rüzgarla kuru toprağın toz zerrecikleri gözlerime girmek için havalanmıştı. Elimi hızla gözlerime siper alarak kendimi korumayı başarmıştım.

Attığım adımlar, ayaklarımın ağrısı ve rüzgarın etkisiyle oldukça yavaştı. Nereye veyahut ne için gittiğimi bilmiyordum. Yaptığım tek şey ileri doğru yürümekti.

"Sevda."

Hemen arkamdan gelen, çok iyi tanıdığım sesle o tarafa döndüm fakat kimse yoktu. Hiçbir ayrıntıyı kaçırmak istemezcesine taradı gözlerim etrafını. Tam yanlış duyduğumu düşündüğüm sırada yine aynı ses, arkamdan seslendi. Abimin sesiydi bu.

"Sevda."

Sesin geldiği tarafa döndüğümde etrafım bir anda değişti ve Çağın'ı yine aynı yerde, o bataklığa hapsolmuş gördüm.

Ona doğru adım atmak istemiş ama başaramamıştım. Aynı bataklığa batmış olduğumu fark etmem uzun sürmemişti. Ellerimi uzattım ona, tutabilmesi umuduyla. Velakin o oralı bile olmadı.

"Çağın," Gözleri bana bakıyor fakat beni görmüyordu sanki. "Tut ellerimi."

Gözlerimi araladığımda odanın içerisi koyu bir karanlığa gömülmüştü. Öyle bir karanlıktı ki bu gözlerimi kırpıştırmasaydım, hala kapalı olduğunu zannedecektim.

Yattığım yerden doğrulup karanlığa alışmaya başlayan gözlerimle etrafıma bakındım. Zümra çoktan uyumuştu. Avizenin loş ışığı sönmüş, gün geceye dönmüştü. Koyu camlara sahip pencere ay ışığının içeri girmesini engelliyordu.

Odaya geldiğimiz ilk ana oranla daha sıcak olan odada bunalarak ayağa kalktım ve pencereyi kaldırarak açtım.

Bir anda içeri dolan buz gibi hava bedenimin titremesini, uykumun açılmasını sağlamıştı. Kışın soğuğunu çok severdim. Bana göre insana yaşam ve ölüm arasındaki o ince çizgiyi gösteriyordu.
Soğuktan buz kesen teninle ölümün, arada ortaya çıkan güneşin sıcaklığıyla iliklerine kadar ısınıp yaşamın varlığını hissettirirdi.

Bir anda zihnime dolan anılarla başımı bulutların arasından bir görünüp bir kaybolan aya çevirdim ve burdukça gülümsedim.

Bir gece ansızın annem tarafından tatile gideceğimiz söylenerek uyandırılmış, hızla arabaya bindirilmiştik. Abim her zaman olduğu gibi uykusundan uyandırıldığı için yarı uyanık, ağzında gevelediği sözlerle homurdanmıştı.