#Çok Düşündük - Küçük Kızım
İyi okumalar^^
***
Hayatım, Eda Okumuş'un YKS puanına baktığı video kadar trajikomikti.
Beni sevmeyen 'eski' annemi ve babamı seviyordum.
Gerçek ailem bir başkasıydı ve doğumda karıştırılmıştım.
Biricik (!) abilerim ve ikizim beni istemiyordu.
Kanal 7 film senaryolarına taş çıkarabilirdi yaşadıklarım.
"Hadi sil gözyaşlarını da gidelim," diyen Emir'le oturduğum banktan kalktım.
"Biraz yalnız kalmak istiyorum, sen git."
Kaşları derince çatıldı ve yanıma gelerek kolumu tuttu. "Mayıs hadi lütfen, annemler meraktan ölmüştür."
Ona kararsızca bakarken aniden arkasında beliren Yekta ile tedirgince bir kaç adım geriledim ve o, bu halime alayla güldü.
"Ah, küçük hanım korkmuş mu bizden?" Kaşlarını çattı, "Bana bak kız çocuğu! Seninle uğraşacak değiliz tamam mı? Hepimizin işi gücü var, bu yüzden saçma sapan triplere girmeyi kes ve hemen eve dön. Senin yüzünden babam bizim başımızın etini yiyor."
"Peki," dedim sadece. Diyecek çok şey vardı oysa, fakat sadece susmak istiyordum.
Onları beklemeden geldiğim yolu yürümeye başladığımda ve kısa bir süre sonra eve vardığımda Esin hanımla Kenan bey kapının önünde endişeyle dikiliyorlardı.
Onlara doğru yaklaştığımda beni ilk fark eden Esin hanım oldu. "Mayıs," dedi adeta çığlık atarak ve kollarıyla bedenimi sıkıca sardı.
Bu his nasıl anlatılırdı bilmiyorum ama, anne gibiydi...
"Gittin sandım," dedi ağladı ağlayacak bir sesle. "Bizi bırakma bebeğim, lütfen gitme."
"Doktor bey haklı Mayıs... Ama görüşmeye devam ederiz tamam mı?"
Annem, o gün hastane odasında tam olarak böyle söylemişti ve ardından beni bir kere bile aramamıştı. Kollarının arasında olduğum kadın ise gitmemem için bana adeta yalvaracaktı...
Niye böyle olmuştu ki? Neden o lanet hastane bizi karıştırmıştı?
Bu ailede büyüseydim beni severlerdi. Esin hanım hasta olduğumda başımda beklerdi belki ve bana çorba yapardı. Kenan bey masallar anlatırdı, birlikte gezintiye çıkardık ve bana pamuk şeker alırdı.
Okuldaki veli toplantılarıma gelirlerdi mesela, başkasını göndermezlerdi.
Karne aldığımda ilgiyle inceler, sonrasında benimle gurur duyduklarını söylerlerdi.
Bu insanlar bunu yapardı, bunu çok kısa bir süre içerisinde bile anlamıştım ve bu canımı çok yakmıştı.
"Üzgünüm," dedim sadece.
Ama evden öylece çıktığım için değil, yıllar önce o hastane odasında karıştığım için.
***
"Kardeşinize kötü dav-ran-ma-ya-cak-sı-nız!"
Kenan bey ben eve geldikten sonra herkesin işe gitmesini engellemiş ve hepimizi salonda toplamıştı. Sinirliydi oğullarına karşı.
