Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
***
"Bir kaşık daha güzelim, hatırım için."
Emir elindeki çorba dolu kaşığı ağzıma yaklaştırmaya başladığında ona ters bir bakış attım ve belki de otuzuncu kez, "Yeter," dedim.
"Patlayacağım artık ya, doydum. Çek lütfen şu kaşığı burnumun dibinden."
"Olmaz güzelim. Şu haline bak Allah aşkına bir deri bir kemiksin, vücudun da çok dirençsiz. Toparlanman lazım, kardeşimi böyle görmek istemiyorum ben."
"Emir," dedim göz devirirken. "Beni bir sal."
Kaseyi kenarda duran tepsiye bıraktı. Gözlerimin içine baktı uzun uzun ve beni aniden geriye doğru iterek yatağa düşmemi sağladı.
"Emir mi?" dedi muzip bir sesle. "İnsan abisine adıyla hitap eder mi hiç kızım? Şimdi görürsün sen."
"Ne saçma-" Cümlemi bitiremeden beni gıdıklamaya başladı. Sorun şuydu ki ekstra bir şey yapmasına da gerek yoktu çünkü ben her yerimden çok kolay gıdıklanabilen biriydim.
"Bir daha bana Emir diyecek misin küçük hanım?" Gıdıklamaya devam ederken aynı ses tonuyla konuştu.
"D-dur! Emir dur!" Kahkahalarımın arasından konuşmak çok zordu fakat söylediklerimi anlamasını umdum.
"Hala Emir diyor bak ya! Abi diyeceksin güzelim, abi."
"Dur! Dursana manyak herif!"
"Manyak herif mi?" Duraksadığında bunu fırsat bildim ve kolunu kaptığım gibi ısırmaya başladım. Ağzından histerik bir çığlık kaçtığında ısırmayı bırakmadım.
Kıkırdayarak geri çekildiğimde masumca yüzüne baktım. "Saat yaptım, beğenmedin mi?"
Sesini kedi gibi çıkararak kurtulamazsın Mayıs.
"Beğenmez olur muyum hiç?" dedi kolunu ovalarken. Gülümsemeye çalıştı, "Çok beğendim güzelim Allah razı olsun."
Sesini kedi gibi çıkararak kurtuldun galiba Mayıs.
Yaşadığım o kabus gibi dakikaların üzerinden yaklaşık bir hafta geçmişti. Bir şekilde hayatıma devam ediyordum. Etmek zorundaydım çünkü günümüz şartları öyle gerektiriyordu. Hatta öyle ki, halime şükretmem bile gerekiyordu çünkü ben bir şekilde kurtulabilmiştim.
Kurtulamayan, daha da kötüsünü yaşayan kadınlar vardı.
Bu yüzden, aşmaya çalışıyordum kendi içimde. Emir, bir haftadır dibimden ayrılmıyordu ve beni elleriyle besliyordu. Esin hanım ve Kenan beyle aram git gide daha iyi oluyordu, onlara alışıyordum.
