Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Göğsümün üzerinde birleştirdiğim kollarım ve sinirli bakışlarımla hemen yan tarafımda olan Tamay'a döndüm.
"Acıyor mu?" dedim moraran gözünü kastederek. Anında başını iki yana salladı, "Hiç acımıyor. Sen iyi misin peki?"
"İyiyim."
"Özür dilerim," diye mırıldandı dudaklarını büzerek. "Keşke okulu ekelim demeseydim. Benim yüzümden bu haldeyiz."
Evet, kesinlikle onun yüzünden bu haldeydik.
Biz yumruk yumruğa kavga ederken polisler gelmiş ve hepimizi kelepçeleyip karakola getirmişlerdi. Adamların ikisi hastanedeydi. Birinin kafasında şişe kırmıştım, diğerinin ise burnu kırıktı. Adını bilmediğimiz, uğruna kavgaya daldığımız çocuk kırmıştı.
Çocuğun engelli olduğunu düşünüyordum çünkü bırakın konuşmayı, bir teşekkür bile etmemişti. Tamay'ın karşısında, yerde oturuyordu ve sırtını duvara dayamıştı.
Sanki biz babamızın hayrına kavgaya girip adamları hastanelik etmiş, üzerine karakolluk olmuştuk.
Tamam, düşününce hiçbir çıkarımız olmamasına rağmen yardım etmiştik ve iyi insanlar olduğumuz için, ben iyi bir insanım Tamay'ı bilemiyorum, yapmıştık bunu.
Ama insan bir teşekkür bekliyordu yani, yalan yok.
Aradan geçen bir saatin ardından, Tamay tedirgince konuştu dakikalardır koruduğu sükunetini bozarak.
"Mayıs..."
"Hmm?"
"Çok eğlenceliydi ama değil mi? Eğlendin, değil mi? Ben çok eğlendim çünkü."
Benim taktiği kullanıyor ve sesini kedi gibi çıkarıyordu.
Ama ben kedilerden korkardım, bu yüzden oltaya gelmezdim.
Ya da gelirdim, bilemiyorum.
"Eğlenceliydi. Uzun zaman sonra ilk kez bu kadar eğlenmiş olabilirim, teşekkür ederim."
Kocaman gülümsedi. "Peki beni affettin mi?"
İki yüz verdik hemen bokunu çıkardı Rıza baba.
"Hayır Tamay."
"Ama neden?" Gülüşü soldu ve kaşları çatıldı üzgünce. "Mayıs, ne kadar pişman olduğumu görmüyor musun?"
