Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İyi Okumalar^^
***
Hayattaki en büyük şanssızlığım hiç şüphesiz doğumda karıştırılmış olmamdı. Trajikomik bir Türk dizisinin başrol karakteri olsam, ancak bu kadar olurdu herhalde.
Önceleri çok kez evlatlık olabileceğimi düşünmüştüm, fakat böylesi hiç aklıma gelmemişti. Keşke evlatlık olsaydım, o zaman beni sevmiyor oluşlarını anlayabilirdim belki. Fakat bu şekilde baktığımda, onlar da öz kızları olmadığımı bilmiyorlardı ve buna rağmen beni sevmemişlerdi.
Bir keresinde salıncaktan düşmüştüm küçükken. Normal çocuklar bir yerlerine zarar geldiğinde annelerinin adını sayıklarken, ben bakıcımın adını söyleyerek ağlamıştım. Çünkü annem gelmezdi, benimle ilgilenmez ve yaralarımı sarmazdı.
Çocuktum, annemi isterdim ve annem gelmezdi.
Büyüdüm, annemi istedim ve yine gelmedi.
Şimdi içinde bulunduğum aile... Esin hanım ve Kenan bey.. Bana sevgi gösteriyorlardı ve bu beni afallatıyordu. Ben sevmeyi biliyordum fakat sevilmek nasıl bir histi, hiçbir fikrim yoktu.
Caner'in gözlerinde barınan bazı duygular vardı. Belki sevgiydi, yahut sadece acıma, bilmiyordum.
"Senin," dedim yutkunarak. "Ya da sizin, bana karşı olan düşüncelerinizin değişmesi için benim böyle bir şey mi yaşamam gerekiyordu?"
Telaşla başını iki yana salladı. "Hayır hayır, Mayıs sana yemin ederim bununla alakası yok."
"Hayır, tam olarak bununla alakası var." Elimle kapıyı gösterdim, "Odamdan çıkar mısın? Dinlenmek istiyorum."
Dudakları üzgünce büzüldü. "Mayıs, lütfen..."
"Ne lütfen ya, ne lütfen? Çık Caner, yalnız bırak beni!" İster istemez bağırdığımı fark ettiğimde bunu umursamadım. "Çık!" dedim tekrar çığlık çığlığa.
"Tamam, sakin ol lütfen."
"Bana sakin ol falan deme! Çık!" Ayağa kalkıp elimle ona kapıyı gösterirken sinirden tir tir titriyordum.
Ayağa kalktı ve bana bir adım yaklaştı. Bu, öfkemi daha da arttırdı. Komodinin üzerinde duran abajuru sinirle yere fırlattığımda, refleks olarak geriledi.
"Mayıs, lütfen sakin ol güzelim. Bak astım krizin tutacak."
"Çok mu umurunda?" dedim histerik bir gülümseme eşliğinde. "Ya ben size ne yaptım? Niye sürekli o kızla kıyaslıyorsunuz, ona benzetiyorsunuz beni? Aldığım her nefesi burnumdan getirdiniz!"
Odanın kapısı sertçe açıldığında içeri Yekta hariç ailenin diğer üyeleri girdi, umursamadım.
"Ya ben sizin yüzünüzden taciz edildim tamam mı?" Gözümden akan yaşları sertçe sildim ve saçlarımı çekiştirerek geriye attım. "Ben çok mu mutluyum sizinle olmaktan? Ama başka çarem yok, mecburum çünkü gidecek başka bir yerim yok."
