Bugün ilk kötü yorumumu aldım arkadaşlar puahahahhs
Biri ilk bölümdeki hastane sahnesine (Şeyma'nın onu büyüten ailesini istemeyip gerçek ailesine gitmek istediği, neredeyse tüm abi kitaplarında olan o kutsal sahne) şey demiş "işte bu çok mantıksız..." cart curt bir şeyler.
sonra da eklemiş, "yazarların bizi salak yerine koyup böyle saçma sapan şeyler yazması çok sinir bozucu..."
ben ilk iki bölümün başında kurgunun zaten mantık hatalarıyla ve klişelerle dolu olabileceğini, çünkü sadece eğlence amaçlı yazıldığını belirttim.
mantıklı ve klişeden uzak şeyler okumak isteyenlerin bu yazıyı gördükten sonra direkt kitabı bırakması gerekiyordu, yanlış mıyım?
kimse sizi salak yerine koymuyor ve kimse birilerinin başına kitabını zorla okutmak için silah dayamıyor.
bunu sadece bana gelen tek bir yorum bazında söylemiyorum çünkü eleştiriye cidden açık biriyim, ama sitedeki pek çok kitabın yazarına aynı "eleştiriler" yapılıyor çok saçma abi ahshhddg okuma o zaman yani, bana ne.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
evet, şimdi bölüme geçelim güzel insan.
iyi okumalar^^
**
Caner Yüksel
Kollarımın arasında minicik kalan kardeşime baktım.
Uzunca bir süre sarılmış, sonrasında birlikte yatağa uzanmıştık ve o uyuyakalmıştı. Başı göğsümün üzerindeydi, kokusu burnuma doluyordu ve bu, uzun zaman sonra ilk defa huzurlu hissettiriyordu.
Bana abi demişti. Bu ilk değildi, rüyaydı belki ama bilincim yerinde değilken bana abi dediğini anımsıyordum.
Uzun süre sonra ilk defa yaşadığımı hissetmiştim, dünyalar benim olmuştu.
O gece, o mezarlıkta onu son kez gördüğümü sanmıştım.
Mayıs evden gittikten sonra duramamıştım orada. Kendimi suçlamıştım, suçluydum, dayanamamıştım gidişine ve onu da kaybedişime.
Ben yaşamaya hevesli bir adam değildim.
Defne'den sonra hele, yaşamayı seven bir adam hiç değildim.
Mayıs, küçük kardeşim, bana yaşama hevesimi az da olsa geri vermişti. Ona abilik yapabilmek, sadece onunla ilgilenmek ve ömrümü ona adamak istemiştim.
Evimize geldiği ilk zamanlardı.
Odamda, yine çoğu zaman olduğu gibi ağlarken, sanki dakikalar önce kalbini kırmamışım gibi gelmiş ve beni teselli etmeye çalışmıştı. Bana sarılmıştı küçük bedeniyle ve içimde bir şeylerin akıp gitmesini sağlamıştı.
