Think of Laura ✔️

Chapter 27

Note: Please skip if you are uncomfortable reading this.

---

My brain is completely blank. I can't process how she found us? Why did she know we were hiding here?

Oliver could have told her since Clea was with his troops. If that is the  reason, then he trusted her big time! But, no... it's really impossible. Oliver would never do such a thing that will break us apart. 

Gulo na ng utak ko! 

Gulat na gulat kong tinitigan si Clea na wala man lang binibigay na reaksyon. Inaasahan na niya na ganito ang magiging reaksyon ko. 

Tuluyan na akong nakalapit sa kanya. 

"How are you, Laura?" Clea asked.

"I-I-I'm fine," napikit ko ang mata ko nang mautal. Hindi ko maitatago ang kaba sa boses ko. "What are you doing here? How did you find me?"

I saw a small smirk rose up to the side of the side of her lips. 

"So, dito pala kayo nagtanan ni Oliver?" her voice sounds hypocrite. 

Hinawakan kong mabuti ang mga supot na dala ko. Matapang siyang tiningnan. Saglit niyang tiningnan ang mga pinamili ko at maliit na ngumiti. 

"Yes. D-dito nga." sagot ko. 

"Oh. Glad to know. Mabuti na lang talaga pinuntahan ko 'to. May nasabi sa akin kasi dati si Ninang-"

"Ninang?" putol ko sa kanya. 

"Ninang Elodie, nanay ni Oliver." 

Nagsalubong ang kilay ko sa narinig. 

"Kababata ko ang boyfriend mo, Laura. Naikwento ni Ninang dati na may bahay siya dito sa Batangas. Kaya nagbakasali lang ako na baka makita kayo dito, at tama nga ako. Mga walang kwenta naman ang pulis." aniya. 

I didn't know they were childhood friends. Wala rin naman nai-kwento sa akin si Oliver tungkol sa kanila.  

"Anong pakay mo sa amin?" lumalabas ang pagiging maldita ko. I have a bad feeling for her presence here. 

"Pakay? Wala. Hindi nakatakas sa akin ang maliit na pagtingin niya sa likod ko at bumalik muli ang tingin sa akin. "Pero yung nasa likod mo, ikaw ang pakay." dagdag niya. 

Likod? May tao sa likod ko? Ayoko lumingon dahil natatakot ako. Baka nagsama siya ng pulis! How dare she! 

Maarteng hinipan ni Clea ang kuko niya at demonyong ngumiti. "You should me thank me, Oliverio na dinala kita dito." at mahina siyang natawa. 

Napantig ang tainga ko nang marinig ko ang pangalan ng lalaking kinamumuhian ko. 

I'm trapped! 

I slowly turned my head to the back, and it was true. Oliverio is in front of me. He looks sharp at me. Nabitawan ko ang mga hawak ko. Nanginginig akong umatras habang palapit na naglakad sa akin si Oliverio. 

"A-Ano—No! No! This can't be! Umalis kayo!" I yelled at them. 

I was about to run but Oliver grab my arms. I felt the numbness of my stomach when he punched me in so much force. Nawalan ako ng lakas. Walang kahirap-hirap niya akong binuhat gamit ang mga bisig niya. 

I coughed, chasing my breath. 

I saw Clea looking at me, devilishly. Like she was happy to see me like this. Nanlalabo ang mga mata ko pero pinipilit na gumising. Tinutulak ko si Oliverio pero wala, mahina ako. Then Clea took something out from her clutch bag. A black bottle... it was like a small pepper spray. She sprayed it to me and smell something dizzy that makes me unconscious.