"İnsanlar bana Jin demeyi tercih ediyor, polisler ise Pembe Panter. Sen ise, tatlı Namjoonie, yeni ev arkadaşım diyebilirsin."
Sene 1997. Ünlü hırsız Kim Seokjin ya da polisler arasındaki takma adıyla Pembe Panter, yine polislerden kaçarken Namjoon'...
merhaba! biliyorum çok uzun zaman oldu ve bildirimi hatta bölüm adını görünce oldukça şaşırmış olmalısınız. evet, ben de oldukça şaşkınım ama sanırım bu kurguya bir nokta koyma vaktim gelmişti. hiçbir zaman hak ettiği gibi yazamadım, çok hatam oldu, olayları dilediğim gibi aktaramadım veya zaten en başından kurguda çok fazla hata vardı. yaparım, düzeltebilirim sandım, olmadı; olsun en baştan yazarım dedim yeniden ve yeniden kurguladım; daha iyi notlar almak, hatasız yazmak için hikayenin çıktısını aldım ama masamın bir köşesinde durmaktan başka işe yaramadı. ne ilerleyebiliyordum ne de var olanı düzeltebiliyordum. zaten yazmak için hiçbir zaman o anı bulamadım, yazmaya elim varmadı; bu haliyle devam etmek, yazdıklarımı telafi etmek için daha çok uğraş vermek ne yalan söyleyeyim zor geldi. burada, bölüm bölüm bir şeyler yazıp yayımlamanın en büyük sıkıntısı bu sanırım, geriye dönüş var zannetseniz de olmuyor. ne yazıp yayımladıysanız ve okur ne okuduysa fic hep o haliyle kalıyor. ya da ne azından bende öyle oluyor. iyi bir yazar olmadığımı kabul ediyorum ama belki de bu hikayeye hiç heveslenmemeliydim ve başlamamalıydım. başımdan büyük bir işe kalkıştım ve bu fic bunu hak etmiyordu, çok daha iyi yazılabilirdi. sizleri aylarca hatta bir yıldan uzun süredir bekletmek hiç hoşuma gitmedi, devam edemedim ama hikayeyi silmeye de elim varmadı bu yüzden aldığım ani bir kararla final bölümü oluşturup yazdım. inanın ben ilk kez bir hikayemin finalini kurgularken ve yazarken ağladım. çünkü biliyorum ki böyle bitmemeliydi, size anlatmak istediğim o kadar çok sahne vardı ki... hepsi gözlerimin önünden bir bir akıyor. hepsi yazık oldu. bilmiyorum, gelecekte en baştan yazmaya karar verir miyim? hayatımın öyle bir döneminden geçiyorum ki fic yazmak ve okumak benim için bir lüks ve ben bu lükse sahip değilim. bugün bu bölümü yazmak için de kendi vaktimden ödün verdim, güzel bir veda olsun istedim. hak ettiği bu değildi ama en azından bir vedayı hak ediyordu diye düşünüyorum.
okuyan, seven, beğenen ve bir şekilde pes etmemem için bana sebep sunan hatta fici benden daha çok seven sizlere çok çok teşekkür ederim ve size daha iyisini sunamadığım için içtenlikle özür dilerim.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
***
Namjoon'un içinde sürekli büyüyen ve onu rahatsız eden bir sıkıntı vardı. Bu sıkıntı, gecenin bir vakti Pembe Panter'le karşılaştığı ve onu tanıdığı zaman oluşan sıkıntı değildi, belki çok benzerdi ama Namjoon'u daha fazla rahatsız ediyordu.
Jin'in onunla konuşmak için odasına geldiği gece, karanlıkta söyledikleriyle başlıyordu her şey. Farklı bir yolla tanışmalıydık. Namjoon düşündü, o geceden beri sürekli düşündü; bunu kendisi istemiyordu, ne şimdi ne de başka bir zaman; bu hayatta veya başkasında onunla tanışmak hatta onu tanımak istemiyordu. O sorun getiriyordu ve Namjoon'un hayatında istediği en son şey bile değildi sorun. Sakin, huzurlu ve tasasız bir hayat ona göreydi ve o, gecenin bir yarısı karşısına çıkana kadar bu hayatı yaşadığını düşünüyordu.
Namjoon henüz çok gençti ancak son zamanlarda yaşadıkları onu belki yirmi yıl yaşlanmış hissettiriyordu. Sürekli bir tetik hâlindeydi ve en ufak bir dalgınlığa izin veremezdi çünkü Jin'i ve yaptıklarını anlamalıydı. Eğer bir sonraki adımını bilirse onu yakalatmak her şeyden daha kolay olurdu.
