Mg's my everything(Complete)

Part 36#Zawgyi

စိုင္း အရိပ္ေမွာင္စိတ္ကိုဘယ္လိုမွနားမလည္နိုင္အခုၾကတမ်ိဳးဘယ္အခ်ိန္ဘယ္လိုထျဖစ္မလဲလဲမခန႔္မွန္းတက္အခုလို
သူငိုတာျမင္ရေတာ့လဲရင္ဘက္တေနရာကနာသည္

စိုင္း မုန္းဖို႔ႀကိဳးစားထိုလူဆီ၌ေလညိ့တြယ္ေလ....

ရဲေနာင္ တကိုယ္လုံးနာက်င္ေနကာမ်က္လုံးကိုျဖည္းျဖည္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္အျဖဴေရာင္မ်က္ႏွာက်က္
သူလက္ကိုကိုင္ကာအိပ္ေမာ္က်ေနေသာ ကိုကို
~ဟမ္ ကိုကို ကငါ့ကိုေစာင့္ေပးေနတာလား~
ရဲေနာင္ အေက်နပ္ဆုံးအျပဳံးႀကီးျပဳံးမိေနသည္

(ခ်စ္တယ္ ေနာင္ ဆိုတဲ့စကားလုံးေလးကိုသာၾကားရရင္ဒီကေလး ခိုင္နိုင္ရည္ရွိပါ့မလားပဲ)

ရဲေနာင္ လက္ေတြထုံေနေသာလည္းလူပ္လဲမလူပ္ရဲ ကိုကို နိုးသြားမည္ဆိုးသည္ေၾကာင့္ပင္

ရဲေနာင္ seriousျဖစ္ေနခ်ိန္ကိုပင္အၾကမ္းပတမ္းဖြင့္လာေသာတံခါး
တၿပိဳင္နက္အထဲသို႔၀င္လာသူ

ေစတန္ ခနအိပ္ေပ်ာ္သြားရာမွာ ဆူးညံလာသည့္အသံေၾကာင္နိုးလာသည္ႏွင့္ သူကေလးကိုၾကည့္ဖို႔ရန္မေမ့ ထိုအခါသည္မွေတာ့သူကဲ့သို႔ပင္သူကိုၾကည့္ေနေသာေနာင္
မ်က္လုံးအိမ္မာေဝ့တက္လာေသာအရာမ်ားႏွင့္အတူ
"ေနာင္"

ရဲေနာင္ ကိုကိုက႐ုတ္တရက္မ်က္ရည္မ်ားက်လာခါသူအား ရင္ခြင့္ထဲထည့္ကာလြမ္းဆြတ္စြာေပြ႕ဖတ္လာသည္ေၾကာင့္ ရဲေနာင္ တကိုယ့္လုံေတာင့္ခဲသြားရသည္

"ကို..ကိုကို ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
ရဲေနာင္ ကိုကိုမ်က္ႏွာအားလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္အသာယာဖြကိုင္ခါေခါင္းကိုေမာ့ေစပီးေမးလိုက္သည္
"ငါ...ငါ ဒီတိုင္း....."
'မင္း မနိုးလာေတာ့မွာေၾကာက္လို႔'
ကိုကို အသံမွာအဖ်ာပိုင္းတြင္တိန္၀င္သြားသည္
ရဲေနာက္ အံ့လဲအံ့ဩသည္ေပ်ာ္လဲေပ်ာ္သည္
ကိုကို ဆိုသည့္လူသားမွာဘယ္ေသာအခါမွသူအားဂ႐ုစိုက္မည္မဟုတ္ဟုသူထင္းထားျခင္းျဖစ္သည္
ခုမွာေတာ့ ကိုကို မဟုတ္သည့္အတိုင္းပင္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းေနသည္
"ကိုကို မငိုနဲ႔ေတာ့က်ေနာ္က ကိုကို ျပန္မခ်စ္မျခင္းမေသဘူးထားမသြားဘူး"
ဟုေျပာကာ ရဲေနာင္ ကိုကို မ်က္ရည္မ်ားအားသုတ္ေပးေနသည္
"ငါ ဘယ္ေလာက္စိတ္ပူေနရလဲသိရဲ့လား မင္း!ေနာက္တခါဆို မင္းကိုငါအေသသတ္ပစ္မယ္"
"ကိုကို ပဲSirကိုဘာမွမျဖစ္ေစနဲ႔ဆို Sir တခုခုျဖစ္ရင္မင္းေသမယ္ဆိုလို႔ က်ေနာ္က ကိုကို႔စကားတခြန္းဆိုတခြန္းနားေထာင္တဲ့ေကာင္ပါ ခုၾက"
"ဟင္"
"ဆရာ နဲ႔ပတ္သတ္ေနတာလား"
"အင္ ကိုကို မသိဘူးလား"
အဟမ့္!
ထိုအခါမွအရိပ္ေမွာင္ ကရပ္ၾကည့္ေနရာမွသူတို႔နားေလၽွာက္လာသည္
ထိုသို႔မွမဟုတ္လဲသူရွိမည္ကိုသိၾကမည္မထင္
"ငါ မင္းမွန္းမသိခဲ့ဘူး ရဲေနာင္ အဲဒါေၾကာင့္"
"ရပါတယ္sir က်ေနာ့္တာ၀န္ပါ"
ေစတန္ ကေတာ့အနဲငယ္ေၾကာင္အ ေနသည္

သူမစဥ္းစားမိ ဟုတ္သည္အျခားသူကဆိုဆရာကဒီတိုင္းေနမည့္သူမွမဟုတ္ပဲ
ေစတန္ အေတြးကမၻာထဲေရာက္တုန္းပင္
"သြားေတာ့မယ္ အိမ္မွာ ေမာင္ တေယာက္ထဲ"
"yes sir စိတ္မပူပါနဲ႔ ကိုကို ရွိတာပဲ"
"မပူေနပါဘူး"
ရဲေနာင္ စြံ့အသြားရရွာသည္

ေျပာျခင္တာေျပာပီးလွည့္ပင္မၾကည့္ထြက္သြားသူ

"မင္း သက္သာရဲ့လား"
"ေနာင္ "
"ဟမ္"
"ေနာင္ လို႔ဘာလို႔မေခၚေတာ့တာလဲ"
"ဟမ့္ ငါမေခၚပါဘူးမင္းနားၾကားမွားတာျဖစ္မယ္ ဟင္း"
"ကိုကို ညာတယ္ေပါ့"
"မ...မညာပါဘူးး"
"ရတယ္ေလ အက္လိုဆိုလဲ"
ဆိုကာ လက္မွေဆးပိုက္မ်ားျဖဳတ္ေတာ့မည္လုပ္ေနသည့္ေကာင္ေၾကာင့္ ေစတန္အခ်ိန္မွီေအာ္လိုက္ရသည္
"ေနာင္ ရပ္စမ္း"
"အင္းဟုတ္တယ္ အဲ့တိုင္းေလး အဲ့တိုင္းေလးပဲေခၚ ေပးပါ အရမ္းသေဘာက်တယ္"

ေစတန္လဲဘာမွေျပာမေနျခင္ေတာ့နိုင္မည္လဲမဟုတ္ပဲေလ ဒီေကာင္ေလးသတိရလာခါမွပိုအတင့္ရဲလာသလိုပင္ ကို႔အပစ္ကလဲမကင္းပဲေလသူေရွ႕မွာမွသြားေခၚမိရေလျခင္း

ရဲေနာင္မွာေတာ့ ေအာင္နိုင္သူအျပဳံးႀကီးနဲ႔ပင္

"ဗိုက္ဆာ‌ေနလား"
"ဟုတ္"
"ဘာစားျခင္လဲ"
"ကိုကို႔ ဂို"
မေအေဘး*
"အေကာင္းေမးေနတာ"
"ကိုကို ကလဲရတယ္ ကိုကို အဆင္ေျပတာတခုခုပဲမွာလိုက္ပါ"
"အင္"

10min later
"ေၾကးအိုးမွာထားတယ္"
"ကိုကို က်ေနာ့္ကိုျပန္မခ်စ္နိုင္ဘူးလား"
ေစတန္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္ထိုအခန္းငယ္မွာလဲအပ္ၾကသံပင္မၾကားရသည္ထိတိတ္ဆိတ္သြားသည္

"ငါ... ေၾကအိုးရ‌ေလာက္‌ေတာ့မယ္ထင္တယ္သြားၾကည့္လိုက္အုံးမယ္"

ရဲေနာင္ ထကာသြားေတာ့မည့္ ကိုကို႔ လက္ကိုလွမ္းဆြဲထားလိုက္သည္

တဦးကေတာ့ထြက္သြားေတာ့မည္
‌ေနာက္တစ္ဦးမွာ‌ ေတာ့အမိအရဆြဲကိုင္ထားသည္
ထိုလက္ေတြကေရာျမဲပါ့မလား....

"က်ေနာ္ကိုေသခ်ာအေျဖတစ္ခုေတာ့ေပးပါ ကိုကို"

တစ္ေယာက္မ်က္လုံးတေယာက္ၾကည့္ကာေနသူႏွစ္ဦးရဲ့မ်က္၀န္းအိမ္ထဲမ်ားထဲတြင္ေတာ့နာက်င္ျခင္းမ်ားကိန္းေအာင္ေနသည္ဆိုယုံမလား?

ငါ..မင္းကို............