SERÇELER AĞLADIĞINDA

ALTINCI BÖLÜM

Selam ballar. İyi okumalar öncelikle. Lütfen oy vermeyi ve dilediğinizce paragraf yorumları bırakmayı unutmayın, beni her zaman motive ediyorsunuz ★ sevgiler 

Instagram: bea.kso & serceleragladiginda & vaenoctis

ALTINCI BÖLÜM

❧


Ethel Cain, Strangers 

❧

veda edemediğin kimse geçmişte kalmaz

yara iyileşse, kabuğunu kaldırır zaman;

ve aynı şarabı alamazsın bir daha raftan,

(dondurma dükkânı kapanır)

delik deşik duvarı alçıyla sıvarsan.

Veda etmeyi bilmiyordum.

İnsan nasıl öylece durur ve her gece, aynı yerden alırdı aynı darbeyi? Karnında ilk hissettiği günkü tazeliğiyle, hatta neredeyse yepyeni. Belki de güç bulduğundandı ne zaman yeterli hissetse, kendini daha da zorlamak için. Daha yukarı, yükseğe, düştüğünde en büyük hasarı alacağı yere; acıyla hem bedenini hem zihnini kamçılamak en büyük motivasyon ne de olsa; ne de olsa zehri damardan, merhemi çürüyünce.

Ülkenin en prestijli üniversitelerinden birinden Psikoloji lisansını almış, yüksek lisans alarak ardından doktorasını tamamlamış, terapi seansı alabilmek için insanların sekreterinin peşinden koşturduğu bir terapistin karşısında dikiliyor ve "Bana acı veren tüm bu anılar, nasıl bırakılır bilmiyorum; bana bu anıları veren insanları tüm kalbimle sevdim ve nihayetinde gittiler, terk ettiler— onlara dair sahip olduğum tek şey bu anılar, geriye sadece anılar kaldı," diyordum; geriye sadece yaralar kaldı, demek istiyordum. Sorular soruyordu ama cevaplarıyla ilgilenmiyordu sanki adam. Her bir seansın ardından daha da boşlukta hissediyordum.

İnsanlara veda etmeyi bilmiyordum.

Bu yüzden bedenimde açtıkları görünmez yaraları onlardan kalma birer yadigâr gibi koruyor ve iyileşmelerine izin vermiyordum.

Dönüp de yazdığım günlükleri okumuyor, çizimlerim bittiği an bir daha yüzlerine bakmıyor; yanlış çözdüğüm her bir matematik probleminin üzerinden defalarca kez geçiyordum ama bir kez olsun, düştüğümde dizlerime iz yapan tozları ve taş parçalarını silkelemiyor, yürümeye devam ediyordum.

Kendini ailesine sevdirmek için tüm çocukluğu çaresiz bir çırpınışla geçinen insanlar, büyüdüğünde ona ilgi gösteren yabancıların peşinde ıslak küçük köpek yavrusu gözlerle dolanır ve bir hevesle aldıkları ilginin devamını ister. Alamazlarsa, tüm dünyaları yıkılır ve kendilerini kaybederler; alırlarsa şayet, hiçbir zaman dozajı yetmez.