PRAWIE MARTWA - The Walking Dead

11. Wymarzone miejsce

Jackson potrzebował sporo wsparcia, dlatego też Maggie wskoczyła na konia i udała się w stronę autostrady, gdzie znajdowała się jego córka. Dziewczyna zauważyła kobietę, kiedy przemieszczała się konno między samochodami. Wstała wtedy na równe nogi i złapała za pistolet, który trzymała za pasem.

-Isabella Walsh?!- krzyknęła kobieta.

Kiedy blondynka usłyszała swoje imię to o mało ponownie nie spotkała się z asfaltem. 

Kobieta zatoczyła wokół niej koło na wiernym koniu.

-To ty jesteś Bella?- nastolatka nawet nie zdążyła się odezwać. -Przysłał mnie tu Jackson, twój ojciec.

-Bel!- z kampera wyłonił się Carl. Na widok kobiety nie wiedział co powiedzieć. -Kim ty jesteś?!- zwrócił się do jeźdźca.

-Posłuchaj mnie Isabello. Musimy natychmiast jechać na farmę. Był wypadek. Twój brat został postrzelony i walczy o życie. Jackson prosił żebym po ciebie przyjechała.- podała jej rękę w dół w geście pomocy wejścia na konia.

Blondynka spojrzała jej w oczy. Były wyjątkowo zielone. Nie wiedziała co robić, ale musiała zaufać kobiecie. Niezwłocznie złapała za jej dłoń.

-Bella! Co ty wyprawiasz?!- krzyknął wściekły Carl. -Nie znamy jej! Nie możesz z nią jechać!

To wybawiło resztę na zewnątrz. 

Dziewczynie nie mogło przejść żadne słowo przez gardło. Za to Maggie zabrała głos.

-Musicie się cofnąć do Faybern Road, 3 kilometry dalej znajduje się nasza farma.- brunetka pogoniła konia i pogalopowały z Bellą w nieznaną jej stronę.

Dziewczyna odwróciła się na chwilę i spojrzała na Carla. Chłopak stał nieruchomo i patrzył, jak blondynka się oddala.

***

Jackson opierał się o drewnianą belkę prawym ramieniem, z rękami włożonymi do kieszeni i podziwiał piękno farmy. Na chwilkę zapomniał o troskach i zatracił się w spokoju panującym w tamtym miejscu. W tle słychać było jedynie dzwonki wietrzne.

Tą sielankę zakłóciło wejście weterynarza. Mężczyzna podszedł do niego i spojrzał w tą samą stronę co były żołnierz.

-Pięknie tu.- powiedział krótko Jackson.

-Ta ziemia należy do mojej rodziny od 160 lat.- poinformował go białowłosy mężczyzna.

-Nie mogę uwierzyć w to, jak tutaj spokojnie... mieliście szczęście.- powiedział z lekką nutką zazdrości w głosie.

Herschel odwrócił głowę w nieznanym Jacksonowi wcześniej kierunku. 

-Nie wyszliśmy z tego bez szwanku.- sprostował myśli ojca postrzelonego chłopca. -Straciliśmy przyjaciół, sąsiadów... epidemia zabrała mi żonę i pasierba.- wspomniał o nich z tęsknotą.

-Bardzo mi przykro.- wyraził skruchę niebieskooki. Chciał wspomnieć o swojej zmarłej żonie, ale powstrzymał się.

-Na szczęście moje córki się uratowały... dziękuję za to Bogu.

W tym samym momencie córki obu mężczyzn galopowały na koniu przez tą samą łąkę, po której jeszcze wczoraj przedzierał się Jackson ze swoim rannym synem. Ojcowie spojrzeli jednocześnie w tą samą stronę. Były żołnierz wybiegł na powitanie córce. Chciał się podzielić z kimś swoim żalem.

-Tato..!- Bella zeskoczyła z konia i wbiegła mu w ramiona. -Gdzie jest Izaack?- zapytała.

Ojciec zaprowadził ją do domu nowego przyjaciela. Tam leżał jej brat, oddychając spokojnie. Był już po ciężkiej operacji, podczas której Herschel pozbył się wszystkich odłamków kuli.