Kim haklı kim haksız bunların da bir önemi kalmamıştı. Bundan sonra ne yaparsam yapayım ailem ve Asu hep iki ayrı uçta olacaktı.
Islak kirpiklerini ellerinin ayasıyla kuruladı. Çenesi titreyip duruyordu. Feri sönmüş gözleri yüzümde dolandı. Yüzü kireç gibi bembeyazdı.
Omuzlarımdaki yük nefesimi kesiyordu. Sevmeye kıyamadığımı bu kadar üzmekten nefret ediyordum.
Annemin de kalbini kırmıştım sesimi yükselterek. Asu hakkında söyledikleri çok ağırıma gidince tutamamıştım dilimi. İlk kez tartışmıyorduk ama ben ilk kez bu kadar öfkemi kusmuştum ona.
Kalp kırmak çok kolaydı, tamir etmekse en zor olanıydı. Tecrübe edine edine öğrenmiştim.
Ona sırtımı dönerek yatağın alt kısmına oturdum. Dik durmaya çalışmadım bile.
Çıkmaz sokaktaydım. Gideceğim bir yön kalmamıştı.
Hatamın bedelini çok ağır ödeyecektim. Araf dedikleri böyle bir şeymiş.
Neyin doğru neyin yanlış olduğunu ayırt edemiyordum.
Odayı saran hızlı soluk alıp verişlerinin dinginleşmeye başladığını fark ediyordum. Öfkesi yerini sakinliğe bırakıyordu.
Bir müddet ikimizde hareketsiz kaldık. Bu sessizliğe, durulmaya ihtiyacımız vardı.
Küçük adımlarının zemindeki sesleri bana yaklaştı. Sol tarafımdaki boşluğa ilişti zayıf bedeniyle.
