SEVDA BÜYÜSÜ

19. BÖLÜM

Merhaba yine ben.

Nasılsınız?

Umarım iyisinizdir.

Ay umarım bölümü beğenirsiniz..

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum. En çokta yorum. Çünkü çok eğleniyorum okurken.

Moral önemli sonuçta değil mi?

.
.
.
.
.
.
.

~Gülümsemeniz içimde zelzelere sebep oluyor Leydim..~

Eymen'in bağırışı kulağımda çınlıyor ama hergani bir tepki veremiyordum. Şaşkındım, korkunun getirdiği bir şaşkınlıktı bu.
Sallantı giderek artarken dolap kapakları açılıp kapanıyor açık olan dolaplardan bulaşıklar sağa sola kayıp bazıları yere düşüyordu. Eymen ayağa kalkıp bana doğru koşmaya başladında hala hareket edemiyordum sarsıntı o kadar şiddetliydi ki tezgaha tutunmasaydım yeri boylayacağımı biliyordum.
Eymen kolumdan tutup beni kendine doğru çektiğinde tezgaha tutunmayı bırakmıştım.

"Korkma, korkma ben yanındayım."

Biz neden dışarıya kaçmıyor ya da bir yerlerin altına gizlemiyoruz? Daha doğrusu neden güvenli bir nokta seçip oraya gitmiyordum. Benim afet çantam odamdaydı. Onu almaya gitsem geç olur muydu? Peki Juju neredeydi şu anda? Kafam o kadar çok doluydu ki ne düşünmem gerektiğine karar veremiyordum.

"Korkmuyorum."

Şaşkındım. Çünkü ilk defa bu kadar şiddetli bir sarsıntıya maruz kalıyordum. Ne yapmam gerekiyordu şimdi? Dışarıya kaçmam mı yoksa güvenli bir yer bulmam mı lazımdı? Ne yapacağımı bilmiyordum. Tek hissetiğim korku ve şaşkınlıktı.

"Aferin güzelime."

Cevap vermedim. Veremedim daha doğrusu. Ne diyeceğimi bilmiyordum. Ne diyebilirdim ki? Gözlerim mutfaktaki diğer kişilere takıldı. Hepsi hâlâ yerinde oturup bize bakıyordu.
Biz şu anda ne yapıyorduk cidden? Deprem oluyordu ve biz hâlâ güvenli bir yerde değildik.

"DEPREM OLUYOR! NE DURUYORSUNUZ? DIŞARIYA ÇIKALIM!"

Bağırmaya başlamıştım. Çünkü şu anki rahatlıkları beni fazlasıyla öfkelendiriyordu. Deprem oluyordu ve şu anda tek yaptıkları yerlerinde oturup masayı sabit tutmaya çalışmaktı.

"Lidya evimizde raylı sistem var ya hani. Lütfen biraz sakin ol."

Levent'in söyledikleri beni rahatlatmak yerine daha da sinirlendiriyordu. Raylı sistem olması neyi değiştiriyordu?

"Mayak mısınız oğlum siz? Deprem oluyor deprem!"

Cümlemin bitmesiyle sarsıntı da bitmişti. Ama korku hala bedenimde kol geziniyordu.

"Lidya. Depremden panik yaparak bir yerlere saklanarak kurtulamazsın."

Azad söylediğinde haklı olabilirdi. Ama bu kadar rahat olmaları sinirimi bozuyordu. Yiğit telefondan bir şeylere bakması daha da sinir bozucuydu.. Şu anda cidden bunu zamanı mıydı?