Thuis

3.

Robbie pov:
Ik word wakker van een felle steek in mijn hoofd en mijn armen en benen prikken enorm, ik wrijf in mijn ogen en kijk om me heen. De wekker geeft twaalf uur aan, ik loop naar beneden, waar ik mijn vader in de keuken tegenkom "goeiemorgen." mompel ik nog half slapend "hey je bent wakker, hoe was het gisteren?" gehaast stopt hij wat boterhammen in een zakje "nou ehm- was wel goed hoor-" nog voordat ik mijn zin kan afmaken, loopt mijn vader al weg "sorry, vanavond hoor ik wel hoe het was, ik heb haast, tot vanavond!" nog zonder verdere uitleg hoor ik de voordeur nog geen minuut later dichtvallen. Ik laat mijn hoofd naar achteren vallen en zucht diep, ik hou van mijn ouders, begrijp me niet verkeerd, maar doordat zo zoveel weg zijn, voelt het alsof ze niet echt zin hebben om aandacht aan me te besteden.

Ik zit aan de bar in de keuken, mijn hoofd verborgen in mijn handen in de hoop dat het de hoofdpijn verzacht. Ik weet amper nog iets van gisteravond, maar één ding zit nog vers in mijn geheugen, de zoen van Matthy en mij. De aanleiding weet ik niet precies meer maar volgens mij was het mijn voorstel. Ik weet ook niet meer wat er daarna is gebeurd, maar zodra ik aan het enige wat ik me kan herinneren denk, voel ik weer kippenvel over mijn hele huid. Ik weet niet waarom, maar het voelde gisteren vertrouwd met Matthy, maar het kan toch niet dat ik ineens iets voel voor één van mijn beste vrienden? Ik heb eigenlijk nooit op die manier over hem nagedacht, maar toch blijft het voor nu door mijn hoofd spoken. Val ik überhaupt wel op jongens? Dat kan toch niet binnen één avond?

Ik pak mijn telefoon en zie een aantal appjes uit onze groepsapp

Milo:
Joo, wtf is er allemaal gebeurd gisteren? Snap er geen kut meer van
12:04

Koen:
Ik heb zoveel koppijn, niet normaal
12:09

Milo:
Herinnert iemand zich überhaupt nog iets van gisteren?
12:10

Raoul:
Ja Matthy misschien, die was als enige niet zo tappie als wij
12:14

Koen:
Maar Milo jij hebt echt de met minstens de helft van die mensen lopen tongen
12:15

Milo:
Ja dag, en jij bent de zoon van Bill Gates zeker?
12:18

Matthy:
Niet echt iets bijzonders gebeurd, alleen dat Milo inderdaad de halve gastenlijst is afgegaan
12:20

Koen:
Ik zei het toch!
12:21

Milo:
🙄🙄🙄🙄
12:22

Ik lach om Koen zijn enthousiasme dat hij gelijk heeft en daarmee Milo irriteert, maar dit keer is het ook echt zo, want ondanks dat ik niet heel veel meer weet, heb ik Milo met wel heel veel meiden zien staan.

Ik twijfel of ik Matthy moet appen om te vragen wat er nou precies tussen ons gebeurd is, maar ik weet eigenlijk ook niet of ik er wel over na wil denken, in ieder geval niet op dit moment. Ik leg mijn telefoon ondersteboven op de bar en pak een boterham waar ik een plak kaas op gooi. Ik heb gewoon voedsel nodig en wat het is maakt me eigenlijk niks uit. Ik loop naar de bank en zet de tv aan, in de hoop dat ik iets op Netflix kan vinden om de dag mee door te komen. Ik hoor een geluidje van mijn telefoon komen, eigenlijk wil ik niet kijken, maar iets in mij is nieuwsgierig naar wie het is. Zal Matthy iets over gisteren naar me hebben geappt?

Mijn nieuwsgierigheid neemt toch de overhand en ik open mijn telefoon, Matthy zijn naam verschijnt bovenaan mijn contactenlijst, wat duidelijk maakt dat hij me inderdaad heeft geappt.

Matthy:
Nog veel pijn van die val van gisteren?
12:45

Ik sluit mijn ogen en probeer na te denken, een val?

U:
Help me effe, ik heb echt geen idee namelijk
12:50

Matthy:
Je bent gisteren samen met Roel de doornstruiken ingefietst en het zag er nogal pijnlijk uit
12:51

U:
Ohjaa, gaat prima hoor, nog een beetje last, maar dat gaat vanzelf wel weer weg hoop ik
12:59

Zou dit zijn waarom mijn hele lichaam zo tering veel pijn doet? Ik weet niet waarom, maar ik warm stiekem wel een beetje op van het feit dat Matt effe checkt of het goed gaat, ondanks dat ik geen idee meer heb van dat ik ben gevallen, maar het klinkt wel als iets wat mij zou kunnen overkomen.

Matthy pov:
Ik heb Rob geappt met de vraag of hij nog last had van die val van gisteren, in de hoop dat ik een gesprek met hem zou kunnen aanknopen. Geen idee waarom, maar ik vind het fijn om met hem te praten, aangezien hij de enige lijkt te zijn die me snapt. Eigenlijk ben ik ook wel nieuwsgierig naar of hij nog iets weet van onze zoen gisteren, bij de gedachten alleen al krijg ik het warm, dat zou niet moeten toch? Ik laat mezelf achterover op mijn bed vallen en staar naar het plafond, ik heb geen idee hoe ik me over gisteravond moet voelen. Het was denk ik niet verkeerd om eens uit m'n huis te komen, althans, uit mijn kamer. Mijn studentenhuisje is namelijk niet veel groter dan mijn slaapkamer in het huis van mijn ouders, aan de andere kant van Nederland. Het enige voordeel is dat ik mijn kamer niet hoef te delen met een andere student, dus gelukkig hoef ik niet de hele dag sociaal te zijn, al mis ik het praatje dat ik even met mijn ouders of broertjes kon maken thuis wel. Gelukkig zie ik ze nog weleens, maar niet vaker dan één keer per week en dat is als ik geluk heb. Ik heb een lieve familie, lieve vrienden, maar toch voel ik me alleen.