Thuis

10.

Matthy pov:
Milo luistert aandachtig naar mijn verhaal en knikt een aantal keer. "Maar als ik het dus goed begrijp, heeft Rob toegegeven dat hij jou leuk vindt, durfde jij het niet toe te geven en nu hebben jullie gedoe?" Milo geeft een kleine samenvatting van mijn verhaal, waarop ik zachtjes knik als antwoord. "Ik weet niet wat ik nu moet doen Miel." de brok in mijn keel komt terug als ik bedenk dat ik Rob weleens voorgoed kwijt zou kunnen zijn als ik niks doe, maar ik durf eigenlijk ook niks te zeggen. Milo denkt even na "ik zou denk ik gewoon proberen met hem te praten Matt, zeg gewoon precies wat je voelt." ik zucht "dat is het nu juist, ik kan gewoon niet goed vertellen wat ik voel." ik heb nooit echt goed aan mensen kunnen uitleggen hoe ik me voel of wat ik precies voel, omdat mensen me toch nooit snapte als ik het probeerde uit te leggen dus sindsdien doe ik geen moeite meer. "Maar wat als hij me niet meer wil spreken?" Milo houdt zijn hoofd een beetje schuin "wat denk je zelf, hij vindt je toch leuk? Hij wacht op je." het klinkt allemaal zo simpel als Milo het zegt, maar waarom is het in mijn hoofd dan zo moeilijk?

"Als je gewoon zegt wat je voor hem voelt, komt het echt wel goed, dat beloof ik je." Milo zijn blik is betrouwbaar en lief en ik wil hem heel graag geloven. "Ik zal proberen met hem te gaan praten." zeg ik zachtjes, Milo geeft me een glimlach en een bemoedigend knikje. We lopen terug naar de kantine, waar de rest nog steeds druk in gesprek is "jezus hebben jullie daar lopen tongen ofzo?" vraagt Koen zodra wij weer aanschuiven "uiteraard." antwoord Milo kort, Koen en Raoul grinniken zachtjes, maar bij Rob is er geen lachje te bekennen. We praten nog wat over de tentamens die over een kleine drie weken zijn en dan lopen we naar ons volgende college, we hebben er nog twee van allebei twee uur dus ik heb nog even de tijd om een plannetje te bedenken. Echt iedereen op de wereld is beter in gesprekken voorbereiden dan ik, ik zou gewoon willen dat het allemaal wat makkelijker ging. Dat ik net zo'n grote bek had als Koen of net zo'n vlotte babbel als Milo, dat ik net zo slim gesprekken kon aanpakken als Raoul of het zelfvertrouwen van Rob, eigenlijk zou ik van alle gasten wel een eigenschap willen hebben als dat kon.

Als we in de collegezaal zitten, kan ik mezelf niet op de uitleg concentreren en ook de rest van de zaal is onrustig, achterin zitten een paar mensen een spelletje te doen en Milo, Koen en Raoul zitten in de rij voor ons te praten, geen idee waarover. Ik zit naast Rob, ook niet mijn favoriete moment van de dag, maar ik weet zeker dat Milo dit expres heeft gedaan. We hebben nog geen woord gewisseld en ik weet niet of ik de eerste moet zijn die een gesprek start. Normaal is Rob degene die altijd begint met praten, zeker toen we elkaar net kenden.

Ik hoor de drie jongens voor mij zachtjes lachen, waardoor ik nu toch wel nieuwsgierig ben waarover het gaat. Rob is inmiddels gefocust op zijn telefoon en ik staar wat uit het raam, de wind waait zachtjes waardoor de bomen rustig heen en weer gaan en de zon valt er perfect tussendoor. Voor ik het weet word ik uit mijn gedachten gehaald door de docent die verteld dat we mogen gaan. Ik heb nog twee uur om Rob te overtuigen even te praten, wat me zenuwachtig maakt.

Robbie pov:
Ik weet dat Matthy tegen me wil praten, aangezien hij eerst met Milo een kwartier op de wc was en daarna naast me ging zitten tijdens de les. Ik heb geen idee wat zijn plan is, maar ik ga ook niks zeggen totdat hij zelf ergens mee komt. Normaal zou ik wel vragen of er wat is, maar ik heb daar nu totaal geen zin in. We zitten nu bij ons laatste college van de dag en weer zit Matthy naast me, geen idee of hij nu wel iets gaat zeggen en anders doet hij het gewoon om me te irriteren denk ik. Ik wend mijn blik even tot hem, zijn blonde lokken die net voor zijn ogen vallen terwijl hij een aantal dingen opschrijft en wat aantekeningen maakt op zijn laptop, het ziet er best schattig uit. Het feit dat hij me indirect heeft afgewezen, betekent niet dat ik geen gevoelens meer voor hem heb. Ik zie beelden van die avond door mijn hoofd flitsen en voel vlinders als ik eraan terugdenk.

"Ehm, Rob?" hij fluistert bijna onhoorbaar. Ik kijk op van mijn laptop en kijkt recht in zijn oceaan-blauwe ogen, de ogen waar ik wel in zou kunnen verdrinken, maar het kan niet, het zal nooit werken tussen ons en het feit dat ik over vier weken weg ben, zal me moeten helpen om Matthy te vergeten. "Rob?" ik krijg een zachte tik tegen mijn schouder, waardoor ik opschrik uit mijn gedachten. "Hm, ja?" klonk dat onaardig? "Zouden we zo meteen even kunnen praten?" vraagt hij zachtjes, in zijn stem is onzekerheid te horen. Ik twijfel even, maar ik wil eigenlijk ook geen nee zeggen. "Ja is goed, zal ik naar jou komen?" stel ik voor, hij knikt "Dankjewel." er is een heel klein glimlachje te zien, maar zo klein dat ik bijna een vergrootglas nodig heb. Ik heb geen idee wat hij gaat zeggen, dus ik weet ook niet waarop ik me moet voorbereiden, maar hij klonk zo zenuwachtig dat ik hem toch een kans wil geven.