Thuis

8.

Robbie pov:
Met tranen in mijn ogen zit ik op de rand van mijn bed, ik moet eigenlijk naar college, maar ik heb de kracht niet om te bewegen. Soms heb ik gewoon een knuffel van iemand nodig, maar er is nooit iemand die me dat kan geven. Er is nooit iemand thuis en degene waarvan ik een knuffel wil, heeft me twee dagen geleden weggestuurd. Sinds vorige week herken ik Matthy helemaal niet meer, hij was normaal een stuk vrolijker en aanweziger, richting mij en de rest van de groep dan. Ik heb de jongens niks verteld over de hele situatie tussen ons, zij denken namelijk dat ik gewoon ziek ben. Ik voel me ook ziek, maar niet als griep ofzo, gewoon ziek van afgelopen week als je snap wat ik bedoel. Ik heb een leeg gevoel vanbinnen, het is gewoon alsof ik niks meer kan voelen. Ik ben in het verleden veel vrienden kwijtgeraakt, maar het heeft nog nooit zoveel pijn gedaan als nu. Het liefste zou ik gewoon weggaan, maar waarheen? Ik ben ook maar een simpele 19-jarige student die niet weet wat hij met zijn leven wilt.

"Rob!" Lisa komt mijn kamer binnen gestormd "heb je het al gehoord?" ze stopt even als ze me ziet zitten "gaat het?" ik glimlach haast onzichtbaar om haar bezorgdheid "ja, gewoon slecht geslapen." antwoord ik "maar wat moet ik gehoord hebben?" ze krijgt de grijns op haar gezicht weer terug die ze ook had toen ze binnenkwam "we gaan naar Spanje." ik kijk haar niet-begrijpend aan "op vakantie of wat?" ze schudt haar hoofd en komt naast me zitten "nee voor papa zijn werk een soort vakantie van een jaar of twee als je het zo wil zien." mijn hersenen sluiten zichzelf voor mijn gevoel even af, want ik heb geen idee of ik het nou zojuist goed gehoord heb. "Waarom vertellen ze me dat zelf niet?" ik probeer eruit te halen of ze nou een grap maakt of niet "ze dachten dat je al weg was." natuurlijk, het zal toch eens niet. "Zijn ze nog thuis?" Lisa knikt en zodra ik die bevestiging heb, spring ik op van mijn bed en ren ik de trap af voordat ze straks alweer weg zijn.

"Is het waar?" zeg ik half buiten adem van het traplopen zodra ik de woonkamer in loop. Mijn moeder is bezig achter haar laptop "sinds wanneer ben jij thuis?" zegt ze zonder haar ogen van haar laptop af te halen. "Doet er niet echt toe, is het waar?" ik lijk nu eindelijk haar aandacht te hebben "is wat waar?" vanbinnen zucht ik diep, die vrouw is met zoveel dingen tegelijk bezig, dat ik soms verbaasd ben dat ze niet vergeet dat ze twee kinderen heeft. "Gaan we naar Spanje?" ik word steeds ongeduldiger "oh, ja dat is waar ja, hoezo?" ze is alweer gefocust op haar laptop. "Nou gewoon, vond het gek dat ik dat van Lisa moest horen in plaats van van jullie." mijn moeder knikt "ja dat was niet helemaal de bedoeling, maar ik dacht dat je naar school moest." ik weet niet wat ik hiervan moet vinden, want het lijkt een soort droom aangezien ik net nog wenste dat ik weg kon en nu krijg ik een kans om ergens anders gewoon opnieuw te beginnen, waar niemand me kent. Aan de andere kant moet ik wel de vrienden die ik hier heb, achterlaten. "Maar ehm, wanneer gaan we dan?" mijn moeder bladert wat in haar agenda "eind volgende maand." antwoord ze. "Juist ja." mompel ik. Zo snel al? Dan wisten ze dit sowieso al veel langer.

Niet veel later lig ik weer op mijn bed, ik staar naar het plafond. Aan de ene kant wil ik het liefste nu gaan, maar ik begin ook te bedenken waarom ik niet weg zou willen, wat el iets minder redenen zijn. Waarschijnlijk zijn mijn ouders daar toch alleen maar aan het werk en maakt het niet uit of ik nou in Nederland of in totaal random land een toekomst opbouw. Over een maand is alleen wel heel snel en ik moet het de jongens nog wel vertellen, zij zijn eigenlijk het enige wat ik ga missen. Dit alles maakt het vergeten van Matthy wel een stuk makkelijker, alleen ik zal hem denk ik nooit echt kunnen vergeten.

Matthy pov:
De afgelopen dagen op school waren pure hel, ik kon me voor geen meter concentreren en Rob was nergens te bekennen. De andere jongens zeiden dat hij ziek was, maar ik geloof er helemaal niks van. De enige reden dat ik ook heb besloten om naar de colleges te gaan, is omdat ik anders weer van alles zou missen en ik wil dit jaar eigenlijk wel halen, zodat ik in de zomer naar huis kan en leuke dingen kan doen in plaats van tentamens herkansen enzo. "Maatje, gaat alles wel goed?" ik voel Milo zijn hand op mijn schouder, ik kijk op van mijn telefoon en zie een paar blauwe ogen in de mijne kijken. Ik knik "ja, gaat prima hoor." antwoord ik schor. "Zeker?" ik pers mijn lippen op elkaar, hij is geen snelle opgever, dus ik knik nog een keer. "Als je wil praten, hoor ik het wel." hij glimlacht zachtjes en richt zich daarna weer tot de andere jongens, die aan de lunchtafel druk aan het praten zijn over een festival waar ze volgende week heen gaan.

Ik staar naar de lege stoel tegenover me, de stoel naast Koen, waar Robbie normaal zit. De rest lijkt hem niet zo erg te missen als ik, aangezien hij ziek is, zal hij wel redelijk snel weer terug komen. Althans, dat is wat de andere jongens denken, maar niemand weet de reden waarom hij waarschijnlijk thuis is en die reden is mijn schuld. Zal ik hem appen? Hij wil me vast niet meer spreken dus het heeft waarschijnlijk geen zin. Moet ik er dan toch iets over zeggen tegen Milo? Ik heb gewoon geen idee wie ik kan vertrouwen, ook al zijn het mijn beste vrienden, soms ben ik bang dat ze doen alsof.