Thuis

7.

Matthy pov:
"Matthy, wij gaan praten." mijn maag keert zo ongeveer om bij deze woorden, dit kan niet veel goeds betekenen. Zou hij iets doorhebben? Wat moet ik doen? Ontkennen? Ontwijken kan niet meer. Oké rustig Matthy, hij heeft nog niks gezegd. Rob is pas één keer hier geweest, dus ik ben verrast dat hij heeft onthouden waar ik woon. Hij doet zijn jas en schoenen uit en gaat op de rand van mijn bed zitten. "Ehm, wil je wat drinken?" vraag ik twijfelend "ja wat water is prima hoor." hij antwoord zonder enige emotie in zijn stem, wat mij nog nerveuzer maakt. Ik loop naar de kraan en pak twee glaasjes water, waarna ik weer terug loop naar Robbie. Mijn kamertje is niet heel groot, er past een bed in, een kast, een tv en ik heb gelukkig een eigen badkamer en een heel klein keukentje, met de benodigde apparaten om mijn eigen eten te kunnen maken.

Ik zet het water op mijn nachtkastje, waarbij ik wat troep aan de kant schuif "dankje." antwoord hij zachtjes. "Waarvoor-, waarvoor kwam je eigenlijk?" ik heb zo mijn vermoedens waarom hij hier is natuurlijk, maar ik wil het blijven ontkennen, totdat ik het zeker weet.

Robbie pov:
Ik ben vol zelfvertrouwen en vastberadenheid naar Matthy toe gegaan, maar nu ik er ben, heb ik eigenlijk geen idee wat ik wil zeggen. Ik ben wel gelijk met de deur in huis gevallen door te zeggen dat ik met hem wil praten, maar ik heb geen verhaal voorbereid ofzo, iets dat ik maar beter wel had kunnen doen. "Ehm, ja ik wilde met je praten over vrijdag." begin ik een beetje stroef, ik hoor Matthy hardop zuchten "wat wil je weten?" aan zijn toon is te horen dat hij hier helemaal geen zin in heeft. Ik begin te twijfelen aan mijn plan, het laatste wat ik wil is hem kwijtraken namelijk, ik zou niet weten wat ik zou moeten als wij geen vrienden meer zouden zijn. "Matt, waarvoor was die tweede zoen vrijdagavond?" ik durf het bijna niet uit te spreken en ik voel mijn hartslag stijgen, waarom ben ik zo vreselijk zenuwachtig ineens? Matthy kijkt even uit het raam "het voelde namelijk alsof-" ik word onderbroken "er was geen tweede zoen." zegt hij emotieloos. Wat? Nou snap ik er niks meer van "maar we hebben toch gezoend voor die weddenschap en toen-" weer kan ik mijn zin niet afmaken.

"Ja precies, voor die weddenschap ja! Als je dat weet, waarom blijf je er dan over doorgaan?" zijn toon is niet zo emotieloos meer, eerder boos. Hij is nog nooit boos geweest op me, waardoor ik geen idee heb wat ik kan verwachten. "Je mag best weten dat ik het niet erg vond Matt." mijn stem word zwakker en het voelt alsof mijn keel wordt dichtgeknepen. "En nu? Wat wil je dat ik daarop zeg? Als je hier bent voor een liefdesverklaring, kan je lang wachten." snauwt hij, is deze gozer onder invloed van iets? Wat is dit? "Nee, ik dacht-, ik wilde-, laat maar, ik heb me gewoon vergist denk ik." ik kom niet meer uit mijn woorden en de tranen branden achter mijn ogen "ja dat denk ik ook Rob, ik zoende je alleen maar omdat jij dat wilde en omdat ik die weddenschap wilde winnen, niet meer, niets minder!" hij staat op en loopt richting de deur, die hij vervolgens openhoudt "het is beter als je gaat Rob, ik wil alleen zijn." zijn stem trilt. "Maar-" ik probeer hem nog van gedachten te veranderen "Robbie ga, alsjeblieft." ik trek zo snel ik kan mijn schoenen en jas weer aan "dit is niet hoe jij normaal bent Matthy, ik hoop dat je je dat beseft." mompel ik voordat ik de deur achter me dichtgeslagen hoor worden.

Alles waar ik bang voor was, is gebeurd. Heb ik me dan echt zo in zijn acties vergist? Was er echt geen tweede zoen? Ik voel een traan over mijn wang lopen, die ik snel met mijn mouw weg veeg.

Matthy pov:
Ik doe de deur net iets te hard dicht waarna ik mezelf met mijn rug tegen de deur op de grond laat zakken. Waarom kan ik hem nou niet gewoon de waarheid vertellen? Waarom wil ik hem zo graag bij me hebben, maar wil ik ook zo graag dat hij voor altijd uit mijn buurt blijft? Hij was altijd mijn beste maatje en nu heb ik hem weggestuurd, terwijl hij voor mij hier naartoe is gekomen. Ik wil gewoon kunnen genieten van het feit dat ik goede vrienden heb, maar mijn hoofd werkt dat altijd tegen. Het scheelt eigenlijk wel dat ik hem nu heb weggestuurd, want dan hoef ik hem voorlopig ook even niet onder ogen te komen, waardoor ik hoop dat mijn gevoelens voor hem weggaan. Maar ik wil eigenlijk helemaal niet dat die gevoelens weggaan, ik wil juist dat hij mij ook leuk vindt, dat is het enige wat ik altijd heb gewild en de enige kans die ik had om dat toe te geven, heb ik zonet een minuut geleden verspild. Ik heb geen idee of Rob nou wilde komen zeggen dat hij me leuk vindt, vast niet, maar als dat wel zo was, zijn die gevoelens na dit gesprek natuurlijk helemaal weg. Ik heb alles verpest, alweer.

De rest van de avond heb ik op mijn bed tv liggen kijken, ik kon geen hap door mijn keel krijgen en energie om te douchen, heb ik ook niet. Mijn ogen wilde niet stoppen met huilen, maar ik heb geen idee wat ik moet doen. Normaal ging ik altijd naar Rob of appte ik hem, dan gaf hij me advies of hij probeerde me op te vrolijken, maarja, ik heb het vanmiddag helemaal verpest, dus Rob om advies vragen wordt lastig. Ik heb spijt van alles wat ik tegen hem heb gezegd, want alles wat ik heb gezegd, was het tegenovergestelde van wat ik wilde zeggen en ik weet niet of en hoe ik dat ooit nog aan hem kan uitleggen.