Thuis

5.

Matthy pov:
Ondanks dat ik probeer niet aan hem te denken, kan ik toch nergens anders aan denken. Zijn ogen die me lief aankijken en zijn arm om me heen geslagen, die ene dag toen ik volledig brak voor zijn ogen, voor de tweede keer die week. Ik heb geen idee wat me toen bezielde om in huilen uit te barsten, maar Rob suste me en bleef me vertellen dat alles goed zou komen en dat hij er altijd zou zijn als ik hem nodig had. "Matt rustig maar, wil je vertellen wat er is?" vraagt hij voorzichtig, ik schud mijn hoofd. Ik wil helemaal nergens over praten, met niemand, want het enige wat dan kan gebeuren is dat hij het doorverteld of dat ik opnieuw gebroken zou worden, zoals mijn ex deed Mensen zijn gewoon kut en gevoelens zijn al helemaal kut. "Ik had gewoon nooit weg moeten gaan thuis." snik ik, Rob zijn hand wrijft zachtjes over mijn rug "is er thuis iets gebeurd dan?" zijn toon blijft voorzichtig, maar warm, waardoor ik niet weet of ik nou moet vertellen wat er is, want ik maak best wel een groot drama van iets dat geen drama is, want er zijn veel ergere dingen op de wereld. "nee." antwoord ik schor "je mist je familie gewoon?"  kutzooi, hij heeft me alweer door. Rob heeft me altijd door, hij kent me veel te goed. "Het is gewoon kut dat ik ze bijna niet meer zie en geen leuke dingen meer met m'n broers kan doen."  geef ik dan toch maar toe, geen idee of dit een slim plan was, maar ik heb ook eigenlijk niks te verliezen. Het klinkt zo makkelijk op te lossen, je familie weer iets vaker zien, maar het studentenleven is best wel chaotisch en als ik een keer tijd heb, heeft mijn familie weer geen tijd, omdat zij ook gewoon hun eigen dingen te doen hebben. Aangezien ik mijn hele leven in een klein dorpje heb gewoond, was ik eigenlijk altijd met mijn broers, dat waren mijn beste vrienden voordat ik op een school aan de andere kant van het land belandde. "Matthy luister even, het is helemaal niet gek dat je ze mist, je geeft om ze en dat is eigenlijk best schattig, het komt echt goed oké? Geloof me alsjeblieft."  Robbie is voor me komen zitten en heeft mijn handen in zijn handen genomen, wat mijn handen laat tintelen en een kleine rilling loopt over mijn rug. Nee Matthy niet nu zo over je beste vriend gaan denken, dit is hoe beste vrienden tegen elkaar zijn, doe nou niet gelijk alsof jullie getrouwd zijn.

"Joehoe!? Matt!" ik krijg een stomp tegen mijn schouder van een roodharige jongen, Koen om precies te zijn "wat?" antwoord ik iets te bot "ga je mee of vier je hier je pauze?" hij tikt zenuwachtig met zijn vingers op de tafel. "Ik kom al." ik sta zuchtend op en grijp mijn spullen bij elkaar "jezus heb je slecht geslapen ofzo?" zegt hij geïrriteerd. Ik knijp mijn ogen samen in mijn blik naar hem toe "laat me gewoon effe met rust ofzo." de anderen kijken van voor in de zaal toe naar ons gesprek, wat ze duidelijk ook kunnen horen. Ik slenter achter de rest aan, scrollend op mijn telefoon.

Robbie pov:
Matthy is al de hele pauze een beetje met zijn telefoon bezig, dus ik besluit hem uit zijn handen te pakken, wat me niet in dank wordt afgenomen "Rob, laat me met rust alsjeblieft." zijn toon klinkt nog niet geheel alsof hij me gaat afmaken, maar iets aardiger had ook wel gekund "gaat het?" vraag ik twijfelend "ja, gaat prima, ik ben gewoon moe." krijg ik terug, hij grist zijn telefoon weer uit mijn handen, dit is helemaal niet de Matthy die ik ken. Nog geen minuut later staat hij op "ik moet even iets doen." en zonder verdere uitleg te geven, loopt hij de kantine uit. Het liefst zou ik achter hem aan gaan om te checken of alles wel oké is, maar hij lijkt het niet heel erg te waarderen, dus met felle tegenzin blijf ik zitten.

Ik probeer me wat te mengen in het gesprek dat Milo, Raoul en Koen voeren over van alles en nog wat, volgens mij gaat het nu over het college van net "dat mens kan gewoon niet uitleggen." zeurt Milo "maar hoe kan je dit hoofdstuk niet snappen?" hoor ik Raoul aan hem vragen "ja weet ik veel." Milo gooit zijn armen in de lucht, waardoor zijn eten uit zijn hand schiet, vol tegen Koen aan "gozeeeer!" Raoul en Milo liggen in een deuk en ook ik lach zachtjes hardop "ben jij nog steeds dronken of wat?" zucht Koen geïrriteerd, hij probeert met een doekje alle kruimels van zijn shirt af te vegen, maar de pindakaas gaat er iets moeilijker uit. "Aii, sorry man." Milo probeert serieus te kijken, maar kan zijn lach amper inhouden, waarschijnlijk door Koen zijn bezorgdheid om het shirt.

Matthy pov:
Ik zit op de wc met de deksel dicht en mijn benen opgetrokken tegen me aan, waar mijn armen omheen geslagen zijn, ik weet niet meer wat ik met mezelf moet. Aan de ene kant wil ik bij Rob zijn, zijn armen om mij heen en zijn vingers die met mijn haar spelen, maar ik weet dat ik me niet zo zou moeten voelen over mijn beste vriend. Ik weet dat de zoen van afgelopen weekend de enige is die ik ooit van hem zou krijgen, maar het voelde zo vertrouwd, voor even voelde het alsof ik er hier echt niet meer alleen voor stond en alsof ik de hele wereld aankon. Het feit dat Rob wil weten wat die zoen nou eigenlijk te betekenen had, maakt het voor mij niet echt beter, moet ik hem de waarheid vertellen? Moet ik mijn gevoelens opbiechten? Moet ik me volledig van hem afzonderen? Dat is namelijk wat ik normaal gezien zou doen, me afzonderen totdat ik zo'n dikke muur om me heen heb gebouwd, dat ik niks meer voor diegene voel. Mensen wegduwen tot ze niet meer om me geven, zo heb ik het altijd al gedaan en dat is tot nu toe altijd goed gegaan, maar het voelt deze keer niet als de juiste keuze.....maar soms is tegen je gevoel ingaan juist goed, toch?