Thuis

15.

Matthy pov:
Ik word wakker van mijn telefoon die gaat, ik schiet overeind en zoek hem ergens in mijn bed. Tot mijn grote teleurstelling, staat niet Rob, maar Koen zijn naam in beeld. Ik neem op en hoor meteen Koen door de telefoon schreeuwen "Matt, we komen zo effe langs, is dat goed?" mijn brein krijgt een soort kortsluiting, waardoor er niet veel meer uit mijn mond komt dat gestamel "ehm-ehh." Koen is ongeduld zoals altijd. "Oké super, tot zo!" met die woorden wordt de telefoon alweer opgehangen, oké dan? Ik kijk mijn kamer rond en zie de enorme teringbende van de afgelopen paar weken. Ik hijs mezelf uit bed en begin met het opruimen van mijn kleren, gevolgd door alle borden en glazen die ik met een rap tempo begin af te wassen. Ik haal ook nog snel de stofzuiger door mijn kamer heen en dan ziet het er wel weer degelijk uit. Ik wil namelijk alles behalve dat de jongens zien dat ik de afgelopen weken de kracht niet heb gehad om op te ruimen. Ik kleed me snel aan en gooi wat water in mijn gezicht, daarna haal ik nog snel mijn handen door mijn haar en dan wordt er hard op de deur geklopt. Ik loop naar de deur en draai hem van het slot af.

Als ik de deur open doe, staan daar Milo, Koen en Raoul, alle drie staan ze bijna te springen van enthousiasme, alsof ze een stel kleine kinderen zijn die gratis mogen winkelen in de speelgoedwinkel. "Yoo gozer!" Milo geeft me een boks, waarna de andere twee volgen. "Oké Matt, we hebben een verassing voor je." zegt Koen blij. Och Jezus, ik haat verassingen "een vliegticket naar Spanje?" grinnik ik, Koen schudt zijn hoofd "nee we hebben echt iets veel beters." zegt hij overtuigd. Hij stapt binnen en gaat achter me staan en hij doet zijn handen strak voor mijn ogen "bro mijn oogballen." ik hoor de anderen lachen "sorry." verontschuldigd Koen zich. Ik hoor wat gegrinnik en het maakt me zenuwachtig "wanneer mag ik kijken?" vraag ik ongeduldig "als ik mijn handen weghaal." lacht Koen.

"Oké, klaar voor?" ik hoor Milo zijn stem van een afstandje "hmhm." is het enige wat ik nog kan uitbrengen. Koen haalt zijn handen voor mijn ogen vandaan en ik knipper even vanwege het felle licht, voor mij staat iets wat ik niet had verwacht. De bruinharige jongen die ik gister nog aan de telefoon had, de jongen die ik miste, de jongen waar ik mijn hart aan verloren ben, staat hier voor mijn neus. Ik twijfel geen seconde en spring in zijn armen, gelukkig stond hij stabiel genoeg om me op te vangen. Ik bind mijn benen om zijn middel en ik voel zijn armen strak om me heen "wat doe jij hier?" ik ben compleet in de war. "jou opzoeken." antwoord hij. Hij zet me weer met beide benen op de grond, maar ik blijf hem vasthouden. Ik wil hem niet loslaten, bang dat hij ineens weer weg is.

Robbie pov:
Dit is echt één van de beste dagen uit mijn leven. Gisteren vroegen mijn ouders of mijn enige wens nog steeds was om weer terug te gaan naar Nederland, wat ik natuurlijk bevestigde. Sinds ik nu twintig ben, wat ten opzichte van de laatste keer dat ik Matthy zag twee maanden verschil maakte, vonden mijn ouders het ineens goed dat ik terug zou gaan naar Nederland, als mij dat gelukkig zou maken, zolang ik maar bij iemand kon wonen die ik goed kende. Ik heb expres niks tegen Matthy gezegd en ik heb een hoop geregeld binnen die paar uurtjes om zo snel mogelijk in Nederland te zijn. Het kostte veel appen met de andere jongens en een nachtje doorhalen, aangezien de enige vlucht waar nog een plek vrij was, iets voor twaalf uur gisteravond vertrok.

"Voor hoelang ben je hier?" vraagt Matthy als we in zijn kamer zijn gesetteld met z'n vijven, waar het eigenlijk net te krap voor is. Ik grijns breed "voor zo lang als jij wil." hij kijkt me niet-begrijpend aan. "Ik mocht van mijn ouders terug naar Nederland, zolang ik bij iemand kon wonen die ik goed kende." grijns ik "je kan hier wonen!" roept Matthy halverwege mijn zin. We lachen allemaal om zijn snelle reactievermogen en we praten nog de hele middag over van alles en nog wat.

'S avonds hebben we besloten om uit eten te gaan met z'n allen, gewoon om te vieren dat we weer compleet zijn. We gaan aan de toegewezen tafels zitten in het restaurant en onze gesprekken zijn niet te stoppen, het doet me goed om Matthy zoveel te zien lachen en ik kijk uit naar de toekomst met mijn vrienden en met Matthy als mijn beste vriend en vriend.

We komen uitgeput terug van de dag en kruipen dan ook meteen in bed als we in Matthy en nu ook eigenlijk mijn kamer komen. Matthy kruipt gelijk dicht tegen me aan en hij laat zijn hoofd tegen mijn borst rusten. "Ik besef niet helemaal dat je weer bij mij bent, maar dit is alles wat ik wil." fluistert hij, hij slaat zijn benen over die van mij en probeert nog dichter tegen me aan te komen liggen. "Ik hou van je Rob, beloof me alsjeblieft dat je nooit meer zo ver van me weggaat." ik grinnik "ik blijf voor altijd bij je Matt, ik hou zoveel van je. Ik kan echt niet zonder je."  Ik heb jaren lang gezocht naar een plek waar ik me thuis voelde, maar hij is mijn thuis, mijn thuis is de blonde jongen die nu in mijn armen ligt.