Thuis

13.

Robbie pov:
Mijn ogen zoeken naar Matthy, waar is hij ineens heengegaan? Dan vallen mijn ogen op de trap, waar Matthy in elkaar gekropen op zit, met opgetrokken knieën, waar zijn hoofd op rust. De andere jongens kijken ook om, nu zijn alle ogen op Matthy gericht. "Matt" zeg ik zachtjes, hij tilt zijn hoofd langzaam op en kijkt me met waterige ogen aan, mijn hart breekt als ik hem zo zie, van buiten lijkt hij zo ongeveer gevoelloos, maar als je hem goed genoeg kent, weet je dat hij juist heel emotioneel is. Ik steek een hand naar hem uit en trek hem van de trap omhoog, waarna hij zichzelf in mijn armen laat vallen, ik hou hem stevig vast alsof hij anders elk moment uit elkaar kan vallen. "Zal ik je thuis brengen?" fluister ik in zijn oor, ik voel hem op mijn schouder knikken. Gewoon nog even langer met Matthy zijn, is alles wat ik op dit moment wil. Ik zeg de andere jongens nog voor de laatste keer gedag en dan lopen Matthy en ik samen naar de bushalte, aangezien Koen totaal aan de andere kant van de stad woont. Normaal zou Raoul ook meegaan, maar die werd opgehaald ofzo.

Bij de halte waar Matthy eruit moet, staan we allebei op en stappen we uit. Matthy zoekt in zijn jaszak naar de sleutels van zijn fiets en steekt ze in het slot. Ik pak zijn fiets en ga erop zitten "kom, ik fiets wel." hij stribbelt niet tegen en gaat achterop zitten. Het is nog geen tien minuten fietsen naar zijn huis en die minuten vliegen voorbij. Zijn armen zijn nog strak om mijn middel gebonden als ik voor het studentenhuis stop waar hij woont. Hij laat me pas los als we al even stil staan en we stappen allebei af. Matthy zegt helemaal niks en kijkt naar de grond "Matthy?" in tegenstelling tot eerder vanavond, reageert hij niet. "Matt, kijk me eens aan." ik leg mijn vinger onder zijn kin en duw hem zachtjes omhoog, zodat hij me wel aan moet kijken. De tranen stromen over zijn wangen, ook ik krijg tranen in mijn ogen en ik trek hem in een knuffel, een stevige knuffel en voorlopig de laatste. "Het komt goed Matt, echt." ik voel zijn hoofd tegen mijn schouder zachtjes schudden "het komt niet goed, blijf alsjeblieft hier." snikt hij, alles in mij breekt, ik wil hem helemaal niet achterlaten. Ik voel mijn trui nat worden door zijn tranen, ik leg mijn hand op zijn achterhoofd en mijn andere hand wrijft over zijn rug. Nooit had ik gedacht dat ik ooit met één van mijn beste vrienden, die eigenlijk meer is dan dat, huilend midden op straat zou staan knuffelen. Ik hoor Matthy nog steeds snikken en hij trilt op zijn benen "ssh, het is oké schat." probeer ik hem te sussen, wat alleen niet heel erg lijkt te werken.

Matthy pov:
Ik weet dat de wereld niet vergaat, maar mijn wereld verhuisd, voor mijn gevoel, de andere kant van de wereld. Ik tril als een rietje en het is Rob die mij rechtop houdt, als hij zijn armen niet om me heen had gehad, lag ik nu waarschijnlijk op de grond. "Ik kan je gewoon niet missen Rob." ik krijg het nog maar net uit mijn mond "ik jou ook niet Matt, maar ik zal je iedere dag bellen, beloofd." ook aan zijn stem is duidelijk te horen dat er tranen over zijn wangen lopen, ik kan het alleen niet zien, aangezien ik mijn hoofd in zijn trui heb verstopt. Ik weet gewoon niet wat ik zonder hem moet, hij is de enige die mij als geen ander kent en er gaat nooit meer iemand in mijn leven komen zoals hij. Ook al kunnen we iedere dag bellen en appen, toch voelt het niet hetzelfde.

Na een hele lange tijd knuffelen, duwt Rob mij zachtjes weg en kijkt me aan "ik hou van je Matthy." fluistert hij en hij verbindt onze lippen voor de laatste keer. Ik heb nog nooit zoveel liefde in een zoen gevoeld, die tegelijkertijd vanbinnen zoveel pijn doet. Na even trekken we terug "ik hou ook van jou Rob, vergeet me alsjeblieft niet." hij glimlacht door zijn tranen heen "ik zou jou nooit kunnen vergeten, je bent juist het enige waar ik aan kan denken." met die woorden knuffelen we elkaar nog een keer, een paar seconden maar voor mijn gevoel. "Ik zal hier in de zomer op vakantie komen." grinnikt hij zachtjes, ik knik alleen als antwoord.

Nog geen tien minuten later, zit ik in mijn kamer tegen de muur gezakt met mijn hoofd in mijn handen. Het enige wat me hierdoorheen kan helpen, zijn de appjes en telefoontjes waardoor ik Rob in ieder geval nog een soort van kan zien en spreken, maar het zal niet hetzelfde zijn als in het echt. Waarschijnlijk zijn Raoul, Milo en Koen er ook vaak genoeg voor me, daar twijfel ik niet aan, maar Rob is gewoon speciaal.

Als ik eindelijk de kracht heb gevonden om op te staan, trek ik mijn kleren uit en gooi ze ergens in mijn kamer neer, waarna ik mijn tanden poets en in bed ga liggen. Mijn ogen zijn uitgeput van het huilen, waardoor ik binnen vijf minuten in slaap val.