Thuis

12.

Robbie pov:
"Ik wil niet mee!" schreeuw ik met tranen in mijn ogen. "Je hebt geen keus Rob, je gaat mee, punt uit." mijn moeder is niet echt in voor een discussie blijkbaar. "Wat is dit voor geschreeuw allemaal?" mijn vader komt de kamer in gelopen en mijn moeder kijkt geïrriteerd naar mij "meneer wil hier blijven om zijn school af te maken ofzoiets." ze rolt met haar ogen. "Hé? Je vond het een paar weken geleden nog een fantastisch idee, wat is dit ineens voor gedoe? We vertrekken morgen en nu ineens bedenk je je dat je niet mee wil?" oké dit is verloren zaak. "Ja, ik wil gewoon mijn school afmaken, dat is toch helemaal niet gek?" ik sla mijn armen over elkaar en wissel mijn blik tussen mijn ouders. "Ja en dan blijf je hier en dan? Je kan nergens wonen, want je hebt niet genoeg geld om iedere maand huur te betalen en je bent 19 en je kan amper voor jezelf zorgen." deze woorden maken me boos "ik kan prima voor mezelf zorgen, jullie zijn toch nooit thuis!" mijn ouders kijken elkaar aan "nu zeg je maar wat, we hebben al die 19 jaar voor je gezorgd en zijn er altijd voor je geweest!" mijn moeder is alleen nog maar bozer nu. "Ik kan toch bij Matthy ofzo gaan wonen!?" mijn moeder schudt haar hoofd "wie is dat nou weer? Daar zit hij toch helemaal niet op te wachten, wie die gozer ook mag zijn." ik zucht diep "zie je!? Als jullie nou eens wat vaker thuis zouden zijn en meer naar me zouden luisteren of dat je überhaupt eens interesse in me zou tonen, zou je weten wie dat is!" wederom lieg ik niet, als ze nou eens meer naar me zouden luisteren, zouden ze heel goed weten wie Matthy is, niet dat ik het vaak over hem heb tegen mijn ouders, maar het is ook niet zo dat ik nooit iets over mijn vrienden heb verteld aan ze. "Het is geen discussiepunt meer Rob, je gaat gewoon mee." zegt mijn vader nu een stuk strenger, ik heb eigenlijk nog nooit echt ruzie met mijn ouders gehad, omdat ze toch nooit thuis waren, maar dat ze me nog niet naar mijn kamer hebben gestuurd is een wonder. "Weetje, we wonen dan misschien wel in hetzelfde huis, maar ik heb niet het gevoel dat dit 'thuis' is, ik slaap al als jullie thuis komen en als ik wakker word, zijn jullie alweer weg, de laatste keer dat we met z'n allen hebben gegeten, was toen ik vijf was ofzo. Dit is gewoon een huis, geen thuis." al mijn frustratie komt eruit en daarna ren ik de trap op, de tranen lopen over mijn wangen.

Ik zit op mijn bed en denk na over morgen, morgen is de dag dat ik dus officieel naar Spanje moet, hoewel ik er net alles aan heb gedaan om niet mee te hoeven. Ik heb besloten vandaag nog wel naar school te gaan, om afscheid van iedereen te nemen. Ik pak mijn tas en trek mijn schoenen en jas aan, waarna ik zonder nog iets te zeggen de deur achter me dicht trek. Ik heb echter wel een bus te laat gepakt, dus Matthy en Raoul zijn al op school.

Als ik de collegezaal net na het begin van de les in loop, mag ik gelukkig nog gaan zitten, ik zie Matthy opleven zodra hij mij ziet en ook de anderen zijn blij me te zien. "Blijf je toch?" fluister Koen zodra ik naast hem ga zitten, ik schud mijn hoofd. "Nee, maar thuis was het gewoon helemaal kut, dus ik wilde hierheen komen." iedereen knikt begrijpend. "Je komt vanavond toch ook nog wel gewoon?" vraagt Raoul dan, dit keer knik ik, ze hebben me gevraagd of ik vanavond naar Koen zijn huis kwam om nog even te chillen, een soort officieel afscheid. "Ja tuurlijk." zeg ik vastbesloten.

Ik krijg eigenlijk niks mee van de les en ben alleen maar in mijn gedachten, ik wil niet eens weten hoe mijn leven er straks uitziet. Het leek een maand geleden een fantastisch plan om een nieuw leven op te kunnen bouwen in een ander land waar toch niemand je kent, maar in die maand is er zoveel gebeurd, dat ik helemaal geen nieuw leven wil. Ik wil geen nieuwe vrienden moeten maken, een nieuwe taal moeten leren en naar een nieuwe school moeten. Ik spreek geen woord Spaans en dat is toch echt wel nodig als je daar gaat wonen. Ik laat mijn ogen langs de jongens glijden die op een rijtje naast me zitten, Koen naast me, Matthy en Milo in het midden en Raoul op de andere hoek. Ik ga ze allemaal missen en Matthy net iets meer, ze zijn in die paar jaar heel speciaal voor me geworden en ik zou ze voor geen goud kunnen missen, maar de enige manier waarop we nog kunnen communiceren straks, is via onze telefoon.

----

De hele avond is het al gezellig, even vergeten we al het gedoe, de jongens hebben een soort overlevingspakket als afscheidscadeautje gegeven en de rest van de avond zijn we aan het gamen, worden er een hoop drankjes genuttigd en doen we een karaoke. Aangezien het bij Koen is en hij in een soort van villa woont, heeft verder niemand last van ons. Dan komt toch echt het moment dat iedereen richting zijn eigen huis moet, we lopen naar de gang en ik geef iedereen een stevige knuffel "Rob maat, succes in the middle of nowhere, hopelijk kom je naar Nederland op vakantie, we hebben namelijk altijd een zomer vol regen en bij jou is het daar altijd veertig graden dus dat nodigt natuurlijk enorm uit om hier op vakantie te gaan toch?" zegt Koen lachend "ik zal erover nadenken." zeg ik grappend terug. "Gozer, hopelijk zien we je ooit nog terug. Bel me effe als je een leuke chick voor me vindt." Milo geeft me een boks "jongens het klinkt zo net alsof ik dood ga ofzo." grinnik ik. "Succes daar man, het enige positieve daar is volgens mij het goeie weer, want wist je dat-" Raoul kan zijn zin niet afmaken, want hij wordt onderbroken door Koen "komt tie weer met z'n kut feitjes, nou dat hoef je in ieder geval niet meer aan te horen." we lachen allemaal en dan valt me op dat Matthy niet meer voor me staat, mijn ogen zoeken hem, waar is hij ineens heen gegaan?