İMKANSIZ +18 ( yarı texting)

BÖLÜM 1: Cesaret

İLK BÖLÜMLERİ BENDE SEVMEDİM AMA DİĞER BÖLÜMLERİN GÜZEL OLDUĞUNU BİLEREK BAŞLAMANIZI İSTERİM.

Siz: İmkansız, nasılsın? (15:47)

(görüldü)

Ateş: Pardon, kimsiniz? (19:05)

(görüldü)

yazıyor...

Siz: Ben yine kriz geçirdim biliyor musun?
Berbat durumdayım. Tırnaklarıma yeni sürmüştüm ojeyi. Baştan başlamam gerek şimdi.

Siz: Sende okuldasındır şimdi.

Ateş: Hanımefendi, kimsiniz diyorum?

Siz: Senden nefret eden birisi diyelim.

Ateş: Anlamadım?

Ateş: Lütfen rahat bırakır mısınız beni?

Ateş: Evliyim ben, rahatsız oluyorum.

Siz: Biliyorum, Ateş. Ne yazık ki her şeyini biliyorum.

Ateş: Anlayamadım?

Siz: Neyi anlayamadın ya?

Siz: Birde öğretmen olacaksın. Çocuklara ne öğretiyorsun sen bu kafayla?

Siz: Seni çok özlüyorum biliyor musun?

Ateş: Çattık ya.

Ateş: Son kez soruyorum kimsin sen? Adın ne?

Siz: Bilmesen olmaz mı?

Ateş: Anlaşıldı.

Siz: Anlaşıldı?

(iletilmedi)

Siz: Uzaklaştır kendinden beni. Yine ve yine, aferin çok sadıkmışsın eşine.

( iletilmedi)

Telefonu komodinin üstüne fırlatırcasına attıktan sonra gözümü tavana dikerek bir bulut misali dolan gözlerimi kırpıştırarak aktı akacak yaşlarımı geri göndermek için büyük bir çaba sarf ettim ama bu çabalarım yine olumsuz sonuçlandı. İlk dakikalarda sessiz olan yaşlarıma bir süre sonra hıçkırıklar eşlik edince yüz üstü uzanarak kafamı yastığa gömdüm.

Umarım sesimi kimse duymazdı.

İnsanlara karşı duygusuz, hiç bir şeyi takmayan ve umursamaz bir imaj çizmiştim. Bu yüzden ağladığımı birileri görse benim için hiçte iyi olmazdı. Aklıma yine Ateş gelince sinirlenip yastığı makyaj masamın üstüne fırlattım. Tüm makiyaj malzemelerim yerle bir olurken biraz olsun sakinleştiğimi hissetmiştim. Derin nefesler alarak kendimi dizginlemeye çalışmış ve geçireceğim krizin eşiğinden bir daha dönmüştüm.

Aynanın karşısına geçerek berbat halde olan saçlarımda daha sonra gün geçtikçe daha da solan yüzümde gezdirdim koyu kahverengi gözlerimi. Aynadaki aksime bakarak dudaklarıma ufak bir gülümüseme yerleştirmiş, ardından "Hiç düşünmeden engelledi beni. Gerçi ben olduğumu bilmiyordu, ben olduğumu bilse engeli basmazdı." demiştim.

Bu cümlelerimden sonra yüzümdeki gülümsemem yerini dudaklarımdan dökülen ufak bir kahkaya vermişti. Bir süre sonra kahkalarım sıkılaşmış, kendimden geçerek odayı inletircesine gülmeye başlamıştım.

Bu ani duygu değişimlerimden bende çok korkuyordum ama yaşadıklarımdan sonra çok normaldi. Yakında düzeleceğim, bunu çok iyi biliyorum.

🖤🖤

Dün gece saat 5te aklıma gelen fikirle bu kurguya başladım. Umarım başarılı olur.
Bölümler kısa olacak gibi. çünki textingi nasıl uzatabileceğim hakkında bir fikrim yok. İlk kez böyle bir kurgu yazıyorum.
Neyse hoşçakalın. Aklıma güzel fikirler geldikçe yazıp bölüm atacağım.
Yazım hatalarımıda görmezden gelin.
öpüldünüz❣️❣️❣️