İMKANSIZ +18 ( yarı texting)

BÖLÜM 22: DİLEK

Başlamadan yıldızı parlatır mısın? 🌟

"Yanında olamadığım her gün için bir tane.
                                  Özür dilerim çiçeğim..."

Ezberleyene kadar okudum içimde bir yerlerde uzun zamandan sonra tekrar kıvılcım yaratan cümleleri.

Acaba kimsin sen?

Şimdiye kadar çoğu kez meraktan çıldırsam da onu bulmayı belkide konuşmayı hiç bu kadar istediğimi hatırlamıyordum.

Sınıfa yeni girenler olarak ağzımız bir karış açık şekilde hediyelere bakan sadece Çiğdemle bendim.

Dışarıdan bakılınca salak gibi ve hiç hediye almamış iki zavallı kız olarak göründüğümüzden adım kadar emindim.

Ben hâlâ gördüğüm buketlerin ve notun gerçekliğine inanamazken Çiğdem koluma vurmuş ve yüzündeki anlam veremediğim bir gülümseme ile "Yeni yaşın şimdiden sürprizlerini gönderiyor, Meva hanım. Bakalım gece bizi neler bekliyor." Son cümlelerini kısık sesle söylese bile duymuştum.

"Beni bir şeyin beklediği yok Çiğdem. Kendime bile faydamın olmadığı bir zamanda hayatıma birisini alıp onun da hayatını çekilmez bir hale getirmek istemem. Bu yüzden karşıma çıksa bile redd yiyeceğinden emin olabilirsin."

"Ne kadar acımasızsın ya!"

Gözlerim doldu.

Eski hatıralar geldi gözümün önüne.

Kendimden bu denli nefret etmediğim ve canımın bu kadar yanmadığı zamanlar.

"Acıdan başka bir şey hissetmeyen biriyim ben, hayatıma alacağım insanın da hissedeceği tek duygu bu olacak! Kimseye haksızlık edemem artık."

"Ama kendine ediyorsun. Bir şans versen belkide dünaynın en mutlu insanı olacaksın ama sen geçmişle yaşamaya yemin etmişsin resmen!" Çiğdemin tıslayarak söylediği cümleler göğüs kafesimi bir kurşun gibi delip geçmiş ve ben vurulduğumla kalakalmıştım.

Haklıydı.

Ben geçmişsiz nasıl yaşanır bilmiyordum.

Geçmişini unutanın geleceği olurmuydu ki?

Olmazdı.

Daha fazla uzatmak istemedim ve buketleri boş bir yere bıraktıktan sonra geçip yerime oturdum.

Oturduğumuzdan beri ders boyunca Çiğdem birileriyle yazışmış ve başını telefondan kaldırmayarak ders falan dinlememişti.

Aslına bakarsanız son zamanlarda hiç kimse ders dinlemiyordu. Üniversitenin tatil olmasına sadece iki hafta vardı ve artık kimsede heves kalmamıştı.

Çiğdemin koluna vurarak telefonuna bakmak için uzanmış ve sakladığını görünce benden habersiz sevgili yapmış mı diye baya şüphelenmiştim.

Bende saklaması çok üzücü bir durum olurdu.

"Niye sakladın? Kimle mesajlaşıyorsun lan sen sabahtan beri?"

"Arkadaşlarla"

"Benden habersiz sevgili mi yaptın? Bak intihar ederim!"

"Ne sevgilisi kızım ya, bana kimse katlanamıyor. Flörtlerim bile üç gün sonra engelliyor."

Çiğdemin bu ağlamaklı sesini duyunca sevgilisi olmadığına ikna olmuştum. Bu hallerine kısık sesle kıkırdayarak önüme dönmüş ve telefonumla uğraşmaya başlamıştım.