Sen Benimsin

Dostmuş gibi

Finale az kaldı! Ne kadar çok oy verirseniz o kadar kısa sürede yeni bölüm gelicek...

Bu da kimdi? X şahsı mı? Aklıma gelen 3 kişi vardı. Bunlar İrem , Doruk ve Can'dı. İçlerinden en fazla olma ihtimali İrem'di çünkü hep böyle şakalar yapardı bana. Kağıdı fazla umursamadan yumcalayıp yere fırlattım. Elime telefonumu alıp İrem'i aradım. İrem ile yarım saate yakın muhabbet ettikten sonra canım arkadaşım beni satıp Kerem ile buluşacağını söyleyip telefonu yüzüme kapadı. İrem ile yarım saat konuştuğumuz sırada ona x şahsı olayından da bahsettim. Anladığıma göre x isimli kişi İrem değildi. Neyse nasıl olsa yakın zamanda karşıma çıkar diye düşünerek x kişisini fazla umursamadım. Odamdan çıkıp aşağı indim ve direk salona gittim. Salona girdiğimde yine annemle karşılaştım. Annem yine aynı tipte , elinde kahvesi ve telefonu ile keyifli dakikalar geçiriyordu. Yanına gidip dalga geçerek 'Kahve içe içe öldüreceksin kendini.' Dedim ve yanına oturdum. Gözlerini değerli telefonundan ayırıp bana baktı.

'Hiç değilse senin gibi gizli saklı bira içip kendimi zehirlemiyorum.'

Bira mı? Nereden öğrenmişti ki? Kahretsin! Geçen gece içtiğim biranın şişesini odamda unutmuştum tabi! Aptal Çağla' Aptal , aptal , aptal aptal aptal! Anneme tek bir kelime bile söyleyemeden elini bana uzattı ve sanki ona bir şey vermemi bekliyormuş gibi bana baktı.

'Telefonunu alayım küçük hanım sen iyice şımardın! Ayrıca 1 hafta boyunca evden çıkmak ve dışardan bir şey satın almakta yok!'

'Nee! Hayır telefonumu falan vermeyeceğim. Ayrıca bir kere içtim ne var yani!'

'Hayır mı? Çağla istersen cezanı uzatmak yerine telefonunu bir an önce bana ver!'

Anneme sinirden delirecekmişçesine delice bakışlar atıyordum. Kollarımı göğüsüm de birleştirip 'Hayırr' diye fısıldadım.

'Ver şu telefonu dedim!'

Sinirden patlamak üzereydim! Kendi yaptıklarını görmüyor sürekli bana kızıyordu! BU kadın yüzünden olmayan psikolojimde bozulmuştu zaten! Sinirden lanet olası göz yaşlarım yanaklarımdan akarken ona karşı bakışlarımı sabit tututyordum.

'Çağla!'

'Ne ne var! Yetmedi mi bana babam öldükten sonra çektirdiğin acılar ha! Yetmedi mi? Telefonumu istiyorsan ve beni cezalı buluyorsan asıl cezalı olan sensin! Telefonunu ver ve bende sana kendi telefonumu vereyim!'

'Çağla ne dediğinin farkında mısın sen! Ne cezası ha!'

'Ne cezası mı? Bir de soruyor musun? O Eren denen adamla çok uzun süredir konuşuyorsun ve muhtemelen evlenme planları yapıyorsun hem de benim istemediğim halde! Babam yokmuş gibi davranıyorsun uzun süredir! Aynı zamanda beni de fazla umursadığın söylenemez! Senin yüzünden psikolojim bozuldu benim! O Eren denen adamın salak oğluyla beni kardeş etme çabalarındasın! İstemediğim halde! Bıktım artık anlıyor musun? BU hayatta beni umursamadan karar almandan ve benim tüm kararlarıma sürekli karışmana bıktım artık!'

Annem karşımda bana bakarken yanağından birkaç damla yaş süzüldü ve bana sessizce 'Üzgünüm' dedi. Bu dediğine şaşırmıştım ama tepki vermiyordum. Yanıma yaklaşıp bana sarıldı. Ona hiçbir tepki vermedim kollarımı bile ona sarmadım ve resmen put gibi durdum.

'Babanı asla unutmadım ve unutmayacağım , seni her zaman umursadım umursamasam kararlarına karışmazdım. Tama belki çoğu zaman bizim için olan kararları tek başıma aldım ama senin için en iyisini yapmak için böyle yaptım. Baban öldükten sonra sana soğuk davrandım çünkü.... Babam gerçekten benim için önemliydi ve o şoku onun ölmesini hiçbir zaman kabullenemedim. Ben babana deliler gibi aşıktım. Onun için evden kaçıp ailemi bıraktım ben. Ve babana hala deliler gibi aşığım.'