(medya; Gece mezarlıktayken ki hava )
Boş sokaklarda yürüyorum. Biraz düşünmek için sabah erkenden evden çıktım.
Sırrımı düşünüyorum. Daha ne kadar saklayacağım bunu. Mutlaka bir yerden patlak vericek. Mutlaka herkes bunu bir gün öğrenicek. Zamanı gelince bende dedelerin torunlarına anlattığı bir hikaye olarak kalıcağım.
Şuan gittiğim okulda herkes beni seviyor ve saygı duyuyor. Çünkü onlara yardım ediyorum , eğlendiriyorum , iyi davranıyorum , koruyorum.
Peki bunu neden yapıyorum. Ben iyi biri değilim. Bir masal kahramanıda değilim. Kahraman olsaydım arkadaşımı kurtarırdım. Adı Yağmurdu.
Alev , Nefes , Yağmur ve ben hep beraberdik. O zamanlar 11 yaşındaydık hepimiz. Kızlarla sokaklarda gezerken kenarda ağlayan bir kız görmüştük. Yanına gidip adını sorduğumuzda Yağmur demişti. Onunla kısa sürede kaynaşıp aramıza almıştık.
O gün neden ağladığını sorduğumuzda babasının ölen annesini unuttuğunu söyledi. O zamandan sonra onun en korktuğu şey unutulmak olmuştu. İstediği şey ise asla unutulmamaktı. Kızlarla onu hiçbir zaman unutamadık. Hayatı kolay değildi. Hiçbir zaman tam anlamı ile mutlu olamadı. Sonra onu kanserden kaybettik. Tedaviyi reddetmişti. Onu tedaviye ikna ettiğimizde ise artık çok geçti.
Birçok şeyi Yağmurdan öğrendik biz. Hayatının acımasız , zor olduğunu o öğretti bize. Son nefesinde biz vardık onun yanında. Ölmeden önce bize dediği tek şey ' güçlü olun' olmuştu. Onun ölümünü birkaç ayda anca atlatabilmiştik. Ağlamayı o zaman bıraktım ben. Daha doğrusu unuttum . O ölünce kızlarla daha yakın olduk biz. Ailelerimizin bizi pek umursadığı söylenemezdi. Dadılarla büyüdük biz. Şimdi nerede ailelerimiz , hepsi öldü. Alevinde ,Nefesinde ailesi öldü. Yalnız kaldık. Ama kötüsü hiçbir zaman ağlayamadık. İnsanların yanında döktüğüm sahte göz yaşları sayılmazsa tabi.
Büyüdükçe daha kötü olduk kızlarla. Hissizleştik . Değiştik. Gülüşlerimiz sahte , kahkahalarımız şizofrenik , bakışlarımız ölümcül oldu. İnsanlar bizden korkar oldu. İnsanlara aslında kötü davranmıyorum sadece onlar kendilerini koruyamayacak kadar zavallılar. Duygularımızı içimize gömdük. Kalbimizle değil mantığımızla hareket etmeye başladık.
Şimdi ise her yerde ün salmış psikopat kızlar olduk . Bugün çok daha kötü bir gün. Siyah olduğum gün. Yıllar önce bugün içimin yavaş yavaş karardığını hissetmiştim. Şimdi ise ben siyahın daha koyu bir tonu oldum . Bütün siyahın tonlarıyla kapattım beyazımı .
Bugün aklı olan karşıma çıkmaz. Yılın en sevmediğim günlerinden biri. Bugün benim için gün doğmayacak. Gün ışığı karanlığımda sönük kalacak.
Bugün ne biliyormusunuz ?
Yağmurun öldüğü gün.
Onsuz yaşadığım bir yıla daha girdim. Onsuz geçirdiğim yüzlerce günden birine daha girdim.
Kızların beni merak edeceğini düşünerek eve geri yürümeye başladım.
***
Eve geri geldiğimde kızlar koltukta oturmuş boş boş oturmuş duvarı izliyorlar. Yağmuru hatırlamış olmalılar. Şu an ağlamamız gerekiyordu. Ama olmuyordu. Ağlayamıyordum. Ağlayamıyorduk. Geldiğim halde bile kızlar sadece bana kısa bir bakış atıp tekrara duvara döndüler. Bugün yağmurla konuşmamız gerekiyordu.
- Kalkın..dedim kızlara
Bana neden dermişçesine baktılar.
- Yağmurla konuşacağız. Onu ziyarete gidelim..dedim
Tamam anlamında başlarını salladılar.
Çantalarımızı alıp evden çıkıp arabaya bindik. Mezarlığa sürmeye başladım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Karanlık Kız 1 (İntikam Ateşi)
Teen Fictionİntikam hırsıyla yanan bir kız. Karanlığın içine batan bir kız. O sonradan kötü olmadı. O hep kötüydü. Her zaman acımasız , kötü bir kızdı. İnsanlarla kukla gibi oynayan , uyuşturucu ve sigara içen bir kız. Canı istedi diye insanların derilerin...
