微笑 ▶ Smile ▶ MYG ✔

-9-

Min-Jung'un ağzından;

Ona dikkatlice baktığımda tişörtünde ki kan gözüme ilişmişti.

-Ahh YoonGi sana noldu. Üzerinde ki kan ne ? Ha noldu!

Hiddet ile sorarken o üzerinde ki tişörtü çekiştirip kana baktım, ilk önce yüzümde anlamlandıramadığım bir yüz ifadesi oluştu daha sonra hafif gereğin bir tebessüm ederek ;

- Yol da gelirken kaza oldu oradaki yaralılara yardım ettim o kan oradan gelişmiştir. Merak etme.

Bu cevabı almam ile biraz rahatlamıştım ama nedense pek mantıklı gelmiyordu.

- Peki yaralı sayısı çok muydu?

- Yok.

Evet şimdi daha mantıklı olmuştu bir an kaza diye söyleyince çok fazla yaralı sayısı vardır diye düşünmüştüm kendimce.

Yeniden biraz eğilip eve gitmek için dışarı çıktım. Daha iki basamak inmiştim ki YoonGi'nin sesi beni durdurmuştu.

- Seni evine ben bırakırım.

Evet , bu sözü duymam ile olduğum yere çakılmıştım. YoonGi beni eve bırakacaktı. Ama ben heyecandan ölürüm canım, bir anlık boşluğuma denk gelmesi ile ;

- Yok, gerek yok benim evim zaten bir bina sonra.

- Ha öyle mi? Olsun yürümüş olurum. Hadi gidelim.

Sadece tamam anlamında kafamı sallamıştım o ise yine tüm samimiyeti ile gülerek gelmişti yanıma tabi yol boyunca kimse konuşmamıştı.

Tabi kısacık olan yol bugün daha da kısalmıştı. Hemen gelmiştik binanın önüne.

Tam ona dönüp teşekkür edecekken onun merdivenlere doğru gittiğini gördüm. Bende peşinden saf saf gitmeye başladım. Onun yanında kendimi çok gergin hissediyordum. Yolda arada espiri yapıyordu ama ben onun yaptığı espirilere bile gülemiyordum.

Bu yüzden yanında sap gibi dikiliyordum.

Kalbim hızlı hızlı atarken;

- Evin kaçıncı kat yoksa şu zemindekilerden biri mi ?
- Evet zemindekilerden biri.
- Hmm.

Hemen karşısında ki siyah kapılı kapıyı açtım.

- Gerçeten çok teşekkürler YoonGi...

- Bir şey değil... Acaba ismini sorabilir miyim?

Onun bu sorusuna mal gibi yine gülmeyi beceremeyip cevap vermiştim ;

- Min-Jung

- Bir şey değil Min-Jung...

Kısa konuşmanın ardından gitmek için dışarı kapıya yönelmişti ki kapıyı ondan önce benim hem en yakın arkadaşım hem de karşı komşum olan Danbi açmıştı.

Anladığım kadarıyla sarhoştu. Bir anda YoonGi'yi görmesi ile sarılmıştı,ona anlamsız gözlerle bakarken binanın içinde bağırarak konuşmaya başladı;

- Yakışıklı. Sence ben güzel bir kız mıyım?

Sorusuna YoonGi'de anlamsız gözler ile bakarken Danbi bir kahkaha patlatmıştı ve hala YoonGi'yi bırakmıyordu.

Yeniden doğruldu ve YoonGi'nin anlına kendi anlını yaslayıp ona gülerek uzun süre baktı. YoonGi'ye baktığım da o da Danbi'ye gülümsüyordu.

Danbi hala onu bırakmazken son yaptığı hareketi ile hem ben hem de YoonGi gözlerimizi fal taşı gibi açmıştık ve istem dışı sesiz bir şekilde kelimeler ağzımdan dökülü vermişti;

O - oha!..