Langit, Lupa, Impyerno

LLI: Veinte

Ang pagtatapos

-------------------------

"A-aya?" kinakabahang tawag ni Kiko nang masilayan niya ang anino ng isang babae na may hawak na kutsilyo. Mas lalong bumilis ang tibok ng kanyang puso nang maglakad ito. Nanginginig siyang tumayo habang nanlalaki ang kanyang mga mata.

"ROSARIO?" bulalas niya nang makitang si Rosario pala ito. Gulat na gulat siya nang makita ang wagas na ngisi nito habang ibinababa ang hawak nitong kutsilyo.

"Natakot ka ba? Hahaha," parang baliw na wika ni Rosario sa kanya. Napakunot-noo naman siya.

"A-anong ginagawa mo rito?" Imbis na sagutin siya ng dalaga, unti-unti itong lumapit sa mga larawang nasa sahig. Nakangisi niyang dinampot ito at umiiling na lumingon kay Kiko.

"Ang galing talagang photographer ng nobya mo 'no?" nakangising wika ni Rosario kay Kiko. Hindi naman sumagot ang binata. "Monstre Sparks. Hmmm... Monstre, isang salitang prances na ang ibig sabihin ay halimaw. Hahaha. Halimaw kasi ang nobya mo!" wika ni Rosario rito at saka tumawa nang tumawa. Huminto ito sa pagtawa at saka tumingin ng parang nagulat sa mga mata ni Kiko. "Ay, nobya mo nga ba?" Napakunot-noo naman si Kiko.

"A-anong ibig mong sabihin?" Imbis na sagutin siya ng dalaga, tinawanan lang siya nito at saka tumingin ulit sa kanyang ng diretso at lumapit ng sobrang lapit.

"H'wag kang magtiwala. H'wag kang magtiwala kahit na sa sarili mo," pabulong na wika nito na parang kay Kiko lang nito nais iparinig ang kanyang sasabihin. Tumingin si Kiko sa mga mata nito. Nagtaka siya sapagkat hindi matalim at hindi rin nakangisi ang mga mata nito. Nag-aalala at naaawa? 'Yun ang nababasa niya sa mga mata nito.

Sa isang kurap niya'y biglang naglaho si Rosario sa kanyang harapan na parang hangin lang na umalis. Napahawak siya sa kanyang buhok at ginulo ito. Hindi na niya alam ang kanyang gagawin. Napahiga na lang siya sa kama ni Aya at kusa nang pumikit ang kanyang mga mata.

***

"Ara! Ara Mambabarang! Bwahaha!" sigaw ng isang grupo ng kalalakihan sa isang dalagang gulo-gulo ang buhok na nakatakip sa mukha nito. Siya si Ara. Ang kanina pa kinukutya at inaasar ng mga ka-eskwela niya. Yumuko siya at matulin na naglakad upang malagpasan ang mga ito.

"Hi, Aya! Aya Angelita na may mala-anghel na mukha," rinig niyang puri ng kalalakihan sa isang dalagang nasa likuran niya. Dahan-dahan siyang lumingon at nakita niya ang kanyang kakambal na si Aya. Ngumiti naman ang kanyang kapatid sa mga ito at nagpasalamat sa mga puri nito.

Nagkasalubong ang kanilang mga mata nang lumingon si Aya sa kanyang direksyon. Nang mapansin niyang tatawagin siya nito, agad siyang tumalikod at matulin na naglakad. Siya na mismo ang umiiwas sa sarili niyang kapatid upang mailayo rin ito sa pangungutya ng mga tao.

"Langit, Lupa, Impyerno

Im-im-impyerno," kanta ng mga bata. Lumingon siya sa mga ito. Nakakita siya ng grupo ng mga batang naglalaro. Napangiti siya. Dahan-dahan siyang lumapit sa mga ito upang sumali sa mga ito. Naisip niya na mga bata pa ito at siguro nama'y hindi siya kukutyain ng mga ito. Matagal na niyang gustong makasali sa mga ganoong laro.

"S-sino ka?" tanong sa kanya ng mga bata paglapit niya pa lang. Ngumisi siya sa mga ito kahit na hindi naman kita dahil natatakpan ng kanyang buhok.

"P-pwedeng – " Hindi na niya natapos ang kanyang sasabihin dahil bigla nang nagtakbuhan ang mga bata dahil sa takot.

Akala siguro nito, nananakot siya dahil sa itsura niya. Nakaramdam siya ng lungkot. Lagi na lang. Lagi na lang siyang nilalayuan ng mga tao dahil kinikilabutan ito sa itsura nito. Wala naman silang magagawa e. Ganito na ang itsura ni Ara dahil ito na rin ang kanyang nakasanayan at dahil na rin hindi siya palaayos gaya ng kanyang kakambal. Nakaramdam na naman siya ng inggit.