Langit, Lupa, Impyerno

Epilogo

Ang wakas

-------------------------

"Ako nga lang ba ang mamatay tao rito, ha?" wika ulit ni Ara at saka tumawa habang titig na titig kay Rosario.

"Oo, ikaw lang! Demonyo ka! Pinatay mo ang taong pinakamamahal ko pati na ang mga kaibigan ko! Para saan? Para sa paghihiganti mo dahil sa pagiging baliw mo?!" singhal ni Kiko kay Ara. Naningkit na ang mga mata nito habang tumutulo ang luha nito. Halatang-halata mong galit na galit na ang binata at sa kahit na anong oras kapag hindi na niya nakontrol ang sarili, hindi na niya alam ang maaari niyang gawin.

Sa lahat ng masasakit na salitang binitawan niya, puro tawa't ngisi lang ang sinasagot sa kanya ni Ara. Hindi niya alam kung manhid ba ito o sadyang may sakit talaga ito sa utak. Napapakunot-noo na lamang siya sa t'wing ngi-ngisi si Ara sapagkat pakiramdam niya'y may nais itong iparating at tila isang palaisipan ito sa kanya.

"Sigurado ka bang ako ang pumatay sa mga kaibigan mo, Kiko?" nakangising tanong ni Ara at saka lumingon kay Rosario at sabay sabing, "Eh, ikaw Rosario, sa tingin mo, ako ba ang pumatay sa kanila?" Mas lalo namang lumawak ang ngisi ni Ara na siyang mas nakapagpagulo kay Kiko kaya napalingon siya sa kanyang katabi.

"A-anong ibig niyang sabihin, Rosario?" tanong ni Kiko rito. Hindi naman nakasagot ang dalaga at nanatiling tahimik.

"Bakit hindi na lang muna tayo maglaro?" biglang wika ni Ara na siyang ikinalingon ni Kiko at ikinatakot ni Rosario.

"Laro tayo! Laro tayo ng Langit, Lupa, Impyerno at ako ang taya," wika ni Ara gamit ang nakakakilabot niyang boses at dahan-dahang kinuha ang kutsilyong galing sa kanyang likuran.

"Takbo na. Sa langit lang kayo ha? H'wag kayong aapak sa lupa kung ayaw niyong mapunta sa impyerno!" sigaw ni Ara at saka tumawa. Nanatili namang nakatayo si Kiko at naguguluhan nang bigla na lamang siyang hilahin ulit ni Rosario at tumakbo palayo.

"B-bakit?" naguguluhan niyang tanong sa dalaga.

"Tanga ka ba? Mamatay na tayo, tatayo ka lang doon? Nilalaro na natin ang laro niya! Inumpisahan niyang muli ang kanyang laro at ngayon, siya naman ang taya!" sigaw ni Rosario sa kanya habang hila-hila pa rin siya at tumatakbo.

"A-anong laro?" takang tanong ni Kiko. Bigla naman silang huminto at tinignan siya ni Rosario ng seryoso.

"Sa bawat galaw mo, hindi mo lang alam na may taong nakamasid at hintuturong nakaturo sa inyo ng mga kaibigan mo. Sa bawat paghinto ng kanyang kanta at kung kanino ito huminto, siya ang mamatay at sa mga nangyari noon, si Clarisse ang unang hinintuan ng kanta sa grupo niyo. Ngayon, muli niyang inumpisahan ang laro at maaaring isa sa atin ang sumunod," pahayag ni Rosario na siyang ikinatigil ni Kiko. Ngayon, unti-unti na niyang naiintidihan ang lahat. Pinaglaruan lang pala sila ng isang baliw.

"Langit, Lupa, Impyerno

Im-im-impyerno..."

Biglang natigilan si Rosario nang marinig niya ang himig na iyon. Nagmasid siya sa paligid at saka lumingon kay Kiko at sinenyasan itong tumakbo.

"Saksak puso

Tulo ang dugo..."

Halos nanginig ang buong katawan ni Rosario habang tumatakbo at naririnig ang kantang iyon na may halo pang mga tawang nakakatakot at nakakakilabot. Hindi na lang nila namalayan ni Kiko na sa kakatakbo at takot narating na pala nila ang likod ng bahay nila Rosario.

Bigla namang nakaramdam ng kilabot si Kiko nang makita ang mga krus na nakatusok sa mga lupa at isang malalim na hukay na puro buto at bungo ng tao at mga sunog na kahoy na amoy na amoy ang gaas.