« បងប្រុសនៅខឹងខ្ញុំទៀតឬ?? »ថេយ៉ុង
« យើងនឹងហ្អេសខឹងឯង?! ដេកយល់សប្តិទៅ ! » ជុងហ្គុកតបទៅថេយ៉ុងទាំងមិនមើលមុខគេ
« ចុះបើមិនខឹង ហេតុអីបងប្រុសមិនទៅផ្ទះ »
« យើងចង់ទៅណាមកណាជារឿងរបស់យើង ពាក់ព័ន្ធអីហ្នឹងឯង »
« ប្រាកដជាពាក់ព័ន្ធហើយ ព្រោះតែបង ជាបងប្រុសខ្ញុំនោះអី!! » ជុងហ្គុកកាន់តែស្ដាប់កាន់តែធុញ និយាយគ្នាពេលណាឮតែប្រយោគ បងប្រុសៗៗៗ ខ្លាចគេមិនដឹងថាជាបងប្អូនគ្នាឬយ៉ាងមិច!! (ហៅប្ដីបានពិរោះ🌚🔥)
« តែយើងមិនមែនបងឯង...!! » ថេយ៉ុងស្រាប់តែទម្លាក់ទឹកមុខចុះបន្តិច ព្រោះខ្លួនខំចាត់ទុកគេជាបងប្រុស តែគេបែរជាមិនចាត់ទុកគេជាប្អូនទៅវិញ
« ឯងទៅវិញទៅ » ក្រោយឃើញទឹកមុខគេរាងសោកសៅ នាយកម្លោះក៏សម្រេចចិត្តតបទៅដោយសម្លេងធម្មតាមិនទ្រគោះបោះបោក តែស្ដាប់ទៅនៅតែសោះកក្រោះដដែល!!! ថេយ៉ុងក្រវីក្បាលតិចៗ មើលចុះថាគេក្បាលរឹងប៉ុណ្នា នៅក្មេងយ៉ាងមិច ធំឡើងនៅដដែល ឬមិនខ្លាចគេធ្វើបាបទៀតឬយ៉ាងមិច??
« ឡេវីល!! » ជុងហ្គុកកម្លោះញញឹមចុងមាត់ ងាកមកហៅមិត្តសម្លាញ់ខ្លួន
« ហាស៎?? »
« ហាងឯងខ្វះបុគ្គលិកត្រូវទេ?? »
« អឺ!!ហើយយ៉ាងមិច?? »
« យកគេធ្វើបុគ្គលិកឯងទៅ!! » នាយកម្លោះតបឡើង សម្លឹងទៅមើលថេយ៉ុង មុននឹងញញឹមចុងមាត់
« ឆ្កួតទេដឹង គេជាប្អូនឯងណា៎ » ឡេវិលឧទានឡើងភ្លាមៗ ហាក់ភ្ញាក់ផ្អើល ជុងហ្គុកកំពុងគិតអី សុខៗចង់អោយប្អូនខ្លួនមកធ្វើស្អីនៅទីនេះ អ្នកណាទៅដាច់ចិត្តប្រើប្អូនមិត្តខ្លួននោះ
« សួរគេទៅ តើគេចង់ធ្វើឬអត់?? បើមិនចង់ធ្វើទេចេញពីហាងទៅ!! »
« ខ្ញុំធ្វើ!! » ថេយ៉ុងរហ័សតបទៅអ្នកដែលកំពុងតែឈរស្ដាប់ ទាំងមិនរុញរា ព្រោះបើមិនធ្វើទេគេមិនបាននៅជិតនាយកម្លោះទេ ហើយម្យ៉ាងខ្លួនក៏ចង់លុបលាងទោសកំហុសដែលខ្លួនបានធ្វើយប់នោះផងដែរ ។ ជុងហ្គុកប្រែជាញញឹម លូកដៃយកអៀមទំនេរមួយមកបោះខ្ទប់មុខគេ
ČTEŠ
សំណងស្នេហ៍ ( ចប់ )
Romance_ត្រឹមជាកូនក្មេងមិនដឹងអី ចូលចិត្តលេងសើច តែត្រូវធ្លាក់ក្នុងគុំនុំសងសឹក ការស្អប់ខ្ពើម ក្នុងក្រសែភ្នែកគេទៅវិញ _ស្រឡាញ់ប្រែជាស្អប់ «ថេយ៍ថេយ៍អោយគុកគីណា..» _ការវិលត្រឡប់មកវិញរបស់គេ ធ្វើអោយអតីតកាលដែលកប់ជ្រៅក្នុងចិត្តផ្ទុះឡើងម្តងទៀត #ហេតុអីទុកគេចោល #ដរាប...
