One Of My Poisons (Bodyguard Series #1)

CHAPTER 5: Fight Me

Kinagat ko ang aking daliri na parang bata, nanginginig ako habang tumingin-tingin sa paligid na walang hanggang kadiliman. Binilisan ko ang mga hakbang kahit hindi alam kung saan tutungo. Bumilis ang tumibok ng puso ko nung may nakitang isang poste ng ilaw, malapit lang iyon tignan pero lakad lang ako nang lakad at 'di ko parin ito malapitan.

"Natatakot ka ba sa akin?"

Sumigaw ako at wala sa oras na napatakip sa aking mga tenga. Lumingon-lingon ako sa aking paligid kung may tao ba ngunit wala akong makita. Nag simula nang umagos ang mga luha ko nung napagtanto ko kung kaninong boses iyon.

"Huwag kang matakot,"

I slowly sit on the ground. Para akong unti-unting kinokontrol ng boses na iyon. Mariin akong pumikit at mas lalong tinakpan ang tenga ngunit inulit lang ng utak ko.

"Ahh!"

"Kapag nag sumbong ka, papatayin kita!... Kayong lahat!"

Bumukas ang mga mata ko at agad napaupo sa kama. Hinihingal pa ako dahil sa panaginip na iyon pati ang pisngi ko ay basa, akala ko sa panaginip lang ako umiyak. Nag patuloy lang sa pag agos ng mga luha, at bawat mga luhang lumalabas sa aking mata ay simbolo ng sakit at kahayopan na ginawa ng isang demonyo.

Nangalap ako ng impormasyon tungkol sa pag kakaroon ko ng hindi magandang mga panaginip and all of symptoms are related to Complex Post Traumatic Stress Disorder.

Noong una ay hindi ako naniniwala because I don't know if it is okay to diagnose yourself in that disorder even your not an expert but i got a lot of informations about this, i even read blogs, articles of some people diagnosed there self into this.

Dahil sa mga nakatagpo o nakaexperience ng mga eksenang hindi nakakaya ng utak o kasindak-sindak na pangyayari kaya sila nag kakaroon ng ganito. But i didn't ask for the things that I've been through and i certainly did not ask my mind to paint and repaint the pictures in flashback form.

I looked at my reflection in the human size mirror while combing my hair and braided it. My eyes looked down at my body wearing gray checkered trouser and black sweater. This is me. This is how i wore my clothes. Never been revealed any of my skin since that days happened.

I was scrolling on my social media's newsfeed because we have 1 hour to recess but i stayed in our room, ako lang mag isang naiwan dito at lahat ng mga kaklase ko ay naglalaro sa labas at pumunta sa canteen, then suddenly i saw a lot posts about slut-shaming and cat-calling.

My brows met, he is a guy and he has a lot of bashers now because of his post. Still scrolling in the comment section because of confusion. I want to see a proper opinion but i always read thier curses each other.

It's very interesting so i made a dummy account just to ask questions to others, and of course to defend the dignity of girls. I'm shy to ask them in my real account, being a 12 years old with so much of curiosity is okay pero nauunahan din ako ng takot ko at baka kwestyonin din ako kung bakit ako naging interesado. There's a lot of opinions i read and still i don't get it.

Hindi ko sila maintindihan kung bakit sila galit sa taong bastos kung isa rin silang bastos mag salita. And being rude to each other are not the sulotion to have peace.

Is it ours fault why guys provoked? Is it our revealing clothes? But why i got raped and abused when i was a little girl wearing a barbie clothes?

Those questions i cannot answer, until now.

Binitbit ko ang aking duffel bag at nag lakad pababa sa hagdan. Hindi na ako nagtaka kung bakit ko nanaman nakita ang lalaking kinuha ni papa. Of course he is a bodyguard. Ngunit unti-unting kumulo ang dugo ko nang makita siyang parang senyoritong naka upo sa couch at nanonood ng telebisyon. Umiinom din siya ng kape, ni may katulong pa na nasa tabi niya na naka tayo at pinagmamasdan siyang hinihigop ang kape.