Chapter 1 (Zawgyi version)

120 9 0
                                    

"ဘန္း..ဘန္း"

"ဘန္း! ဘန္း! ဘန္း!"

ဖူက်ား၏မ်က္လုံးမ်ားဆတ္ခနဲ႐ုတ္ခ်ည္းပြင့္လာၿပီးသူ႔ကိုစိုးမိုးထားသည့္အေမွာင္ထုေၾကာင့္အသက္ရႉရပ္မတတ္ျဖစ္သြားသည္။

သူအိပ္ေနသည္မွာသူ႔အခန္းထဲရွိသူ႔ကိုယ္ပိုင္အိပ္ရာေပၚတြင္ျဖစ္ၿပီးတံခါးကိုအဆက္မျပတ္ထုေနသည္မွာေဒၚေဒၚခ်န္းျဖစ္သည္ကိုသေဘာေပါက္ရန္အခ်ိန္အေတာ္ယူလိုက္ရသည္။ "ဘယ္အခ်ိန္အထိအိပ္ဖို႔စဥ္းစားေနတာလဲ...ဟဲ့ေကာင္ေလး...ေက်ာင္းေနာက္က်ေတာ့မွာပဲ"။

အခန္းအျပင္မွဗလုံးဗေထြးေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနေသာေၾကာင့္ေဒၚေဒၚခ်န္း၏အသံကိုသဲသဲကြဲကြဲမၾကားရေပ။ ဖူက်ားတစ္ေယာက္အခန္းတံခါးကိုဖြင့္လိုက္ခ်ိန္တြင္သန္႔ရွင္းေရးပစၥည္းတစ္ပုံတစ္ပင္ႏွင့္သူ႔အခန္းေရွ႕တြင္ရပ္ေနေသာေဒၚေဒၚခ်န္းကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ၫႊတ္စိုက္က်ေနေသာမ်က္ခုံးတန္းမ်ားႏွင့္အေရာင္အဆင္းမဲ့ကာအက်ည္းတန္ေနေသာမ်က္ဝန္းမ်ားေၾကာင့္ေဒၚေဒၚခ်န္းကမိန္းမလွတစ္ေယာက္မဟုတ္ေပ။
သူမၿပဳံးလိုက္လွ်င္ပင္သူမ၏မ်က္ႏွာအမူအရာမွာပူေဆြးေသာကဖိစီးမႈအခ်ိဳ႕ႏွင့္ေရာယွက္ေနသည္။

ေဒၚေဒၚခ်န္းကိုျမင္သည့္အခါတိုင္းကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ေသာေမေမ့ကိုဖူက်ားသတိရမိသည္။

လူ႔ဘဝဇာတ္ခုံထက္တြင္သူ႔အားခ်မွတ္ေပးသည့္
ကံၾကမၼာဟူေသာအရာကိုနာက်ည္းမုန္းတီးလွသည္။

ေဒၚေဒၚခ်န္းကရာဘာလက္အိတ္ကိုဝတ္ဆင္လိုက္ခ်ိန္တြင္ပ်ားပန္းခတ္ေအာင္အလုပ္ရႈပ္ေတာ့မည့္ေနာက္ထပ္ေန႔သစ္တစ္ေန႔စတင္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္ရသည္။ "အိပ္ရာကေနထေတာ့...စတိုခန္းထဲမွာေရျမႇဳပ္တစ္ခုသြားယူေပးဦး...အေစာတုန္းကငါယူထုတ္ဖို႔ေမ့လာခဲ့လို႔"။

ဖူက်ားလည္းေခါင္းညိမ့္ၿပီးအေစခံတန္းလ်ား၏အစြန္ဆုံးတြင္ရွိေနေသာစတိုခန္းဆီသို႔ေျခဦးလွည့္လိုက္သည္။ စတိုခန္းကဗီလာတစ္ခုလုံးတြင္ျပတင္းေပါက္တစ္ေပညက္မွမပါပဲအေသးငယ္ဆုံးႏွင့္အေမွာင္ဆုံးအခန္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုျဖစ္သည္။

Slow - witted (Myanmar translations)Where stories live. Discover now