Way back home

CHAPTER 10

Halos hindi ako lumabas ng kwarto kaumagahan at iyak lang ako ng iyak. Iiwan ko na si Aki? Mas masakit namang malaman ko na hindi ko na siya makikita after ng graduation kasi aalis agad ako. Anong gagawin ko.

"Anak, Aki was here. Gumising ka na diyan." sigaw ni mama sa labas pero hindi ko siya pinansin. Nakatingin lang ako sa kisame. That was in other country, hindi ko na siya makikita.

"Huy, Ulan gising na grabe na yang tulog mo." rinig kong sabi niya sa labas.

His voice, his smile, his laughter, and his face. Mamimiss ko lahat ng yun sa kanya. Mas lalong tumulo ang luha sa mga naiisip ko. Ang sakit. Hindi ko siya kayang iwan. I can endure the pain of seeing him with other girls but to leave him, I feel like I'm dead in the inside.

"Ulan, tulog ka pa?" mahinahon na sabi niya sa labas. Isang week na lang aalis na ako. It was making me weak every time that it cross my mind.

"Ulan, gumising ka na. Mabantot ka na diyan." pati ang pang-aasar niya. I smile slowly. Ako ba mamimiss niya?

This is insanity. Papa was too harsh on me.

Sunday ngayon at inaya ako ni Aki na magsimba kaya naman pumayag ako. Nagsuot ako ng simpleng t-shirt tucked in my loose jeans and a simple white nike shoes. Naisip ko that I want to spend my remaining days with him. I will create a great memories with him and I will treasure those memories.

I smile at him widely before clinging my hands on his arm. Natawa naman ito sa inasta ko at ginulo lang ang buhok ko kaya naman hinampas ko ang kamay niya.

"Ang tagal kong sinuklay yan tapos guguluhin mo lang." singhal ko kaya mas natawa ito.

"Mas bagay mo na pugad ng ibon yang buhok mo."

"Eh kung sinutok kita." tinakbuhan ba naman ako at binelatan pa kaya naman hinabol ko siya pero syempre malalaki ang hakbang niya kaya ang layo na niya at ako naman hinihingal na kaya sinamaan ko na lang siya ng tingin.

"Bumalik ka na dito, aalis na tayo." singhal ko kaya naman bumalik na siya at inipit niya ako sa kilikili niya.

"Shitt, ang bantot mo." singhal ko pero mas lalo niyang pina-amoy ang kilikili niya at tumatawa pa.

Inakbayan niya ako habang papasok kami ng simbahan. Gusto ko ding maglakad sa ailse and he's my groom ang saya siguro nun. Magkatabi din kami buong misa.

'Lord, I want him to be happy and if I leave him without even saying goodbye then Lord protect him for me. I can't do that anymore so I hope that you'll stay by his side. I love him that much and his happiness matters to me.'

"Okay ka lang?" bigla niyang tanong kaya naman napatingin ako sa kanya. I hold my tears and fake a smile to show him that I'm fine.

"Kelan pa ako hindi naging okay?"

"Hindi ka naman magaling magsinungaling eh." he said and spread his arms. Mabilis ko naman siyang niyakap at umiyak.

"Shh, tahan na. Sabi ko naman sa'yo pangit ka umiyak kaya huwag ka ng umiyak." hinagod niya ang likod ko kaya mas lalo akong naiyak. I love this man so much and I don't want to let go of him.

"I'll buy your favorite ice cream just don't cry please." mas lalo naman akong naiyak. "Sabi ko tumahan ka na, hindi lakasan."

I calm myself and slowly control my emotions but I didn't let him go. I'm still hugging him tight because I'm scared that this will be the last.