Way back home

CHAPTER 16

Pagkapasok ko sa bahay napatingin ako sa portrait na fam pic namin. Dati pagpasok ko dito ang sigla sigla with mama hugging me when I arrived. Ngayon halos once a week lang kami mag-usap sa video pa. Halos hindi din kami nagkikita ni kuya sa loob ng bahay na ito. He stays at his condo near the office kung saan hindi rin kami nagkikita.

Ang lungkot ng ganito. It's been a month since the accident and I admit I can't work under pressure kasi napapabayaan ko na yung pag-aaral ko. I focus more on the office kasi parating nandun si uncle frank na nagdidisagree sa lahat ng plans ko. Those plans are allign to my father's goal,vision and mission of the company.

Napapagod na din ako. Pero wala akong choice kung hindi pagbutihan ko ang pagmamanage dahil kapag nakahanap ng butas si uncle frank sa'kin. He will use that againts me para mawala sa companya. And that thing won't happen. Hindi ko yun sinasabi kay kuya kasi madadagdagan na naman ang alalahanin niya. Iisipin na naman niya ang kalagayan ko.

Biglang tumunog yung cellphone ko. Tumatawag na naman si Akira. I cancel the call, kahit alam ko sa sarili ko na kailangan ko ng kausap. I just want to rest right now. He always check me everyday and I'm lucky to have him. He's helping me to at least cope up with the situation. Ang lungkot ng bahay na 'to. Biglang namatay yung ilaw and I saw na may ilaw naman sa street light sa labas. Nasan kaya si Yaya.

"Yaya." I called.

"Manong Rey, bakit nawalan tayong kuryente." I once called but no one answered tumunog yung cellphone ko sa sobrang kaba ewan ko kung ano ang napindot ko. I heard footsteps, iba ang kutob ko.

"TULONG, CAN SOMEONE HELP ME PLEASE." I shouted in top of my lungs pero tangina, I try to run away. Sinubukan kong hanapin ang pinto. I run upstairs and muntik pa akong matisod dahil sobrang dilim. Ilaw lang na nagmumula sa cellphone ko ang nakikita ko.

"TULONG." sigaw ko ulit and as I run ramdam ko na hinahabol ako ng kung sino. Dumating ako sa kwarto ko at agad ko itong sinara. Ramdam ko na malakas ito kaya pinipilit niyang buksan ang pinto.

"TULONG, CAN SOMEBODY HELP ME PLEASE." sigaw ko ulit at hinila ko yung maliit na side table ko para iharang sa pinto.

Lahat ng mabibigat na gamit sa loob ng kwarto ko hinarang ko na sa pinto but I heard a gun shot. Binaril niya yung door knob. Dun na ako napaiyak. But I remember the window. Agad kong kinuha yung tali sa side table ko at binuksan ko yung bintana at tumalon ako dun papunta sa veranda habang patuloy ito sa pagtulak sa pinto. 

Mabilis kong tinali yung tali sa may railings at nilagay ko yung cellphone ko sa bulsa ng pant ko. Habang umiiyak ako sinubukan kong bumaba sa tali hanggang sa biglang nagka-ilaw and I heard a sirine. May pumasok na mga pulis at nakatutok sa'kin ang mga baril nila. Doon na ako nabuwal at napasalampak sa semento.

"Ulan." someone said at niyakap ako.

"Halughugin ang buong lugar." rinig kong sabi ng isang pulis.

"Ms. ano pong nangyari?" tanong nung babaeng pulis.

"I want this to be in private. Whatever happens here stays here." I said while crying.

"Pero Ulan, muntik ka ng mamatay." medyo galit na sabi ni Akira.

"Pero mag-aalala si kuya kapag nalaman niya."

"Ma'am, ililihim ito sa media pero kelangan namin ang kooperasyon mo para mapablotter kung sino man ang gumawa nito sa inyo." malumanay na sabi nung pulis.

"Sir the area was clear, at natapuan po naming walang malay ang katulong at driver nila. Nasa storage room ang mga ito." napatayo naman ako para puntahan sina yaya at manung Rey.