Gevangen in verdriet

deel 3

Miracle

Angstig keek ik om me heen, maar Mystic en Mystery waren nergens meer te bekennen. Ik hoopte vurig dat ze ontsnapt waren uit de klauwen van onze kidnappers. Ook al was de ontsnappingspoging mislukt, ik voelde me toch voldaan. Hopend dat het Mystic en Mystery gelukt was weg te komen, ging ik op de grond zitten. Ik besefte dat we morgen waarschijnlijk een zware dag kregen en besloot te gaan slapen. Maar echt slapen deed ik niet, ik woelde en draaide maar het lukte me niet om in slaap te vallen. Ik hoorde mijn zusjes schreeuwen en was meteen klaarwakker. Ik rende zo snel mogelijk naar hen toe om hen gerust te stellen, zoals Mystic en Mystery dat het afgelopen halfjaar gedaan hadden. Waarom moest deze ontsnappingspoging mislukken? Waarom konden Mira en Mila niet weg komen? De vragen bleven door mijn hoofd spoken. Ik zag dat Mistle ook opgestaan was om onze zusjes gerust te stellen. "Ik ben net zo bang als zij, hoe hebben Mystic en Mystery het toch volgehouden?' vroeg ik, Mistle haalde zijn schouders op.

De volgende dag werden we vroeg wakker gemaakt, onze kidnappers zagen er doodmoe uit. Ik knikte even naar Mistle, we sloegen de kidnappers neer. Mira en Mila kwamen naar ons toe gerend, we gingen meteen naar buiten. Het prikkeldraad was nog niet gerepareerd. Ik nam een aanloop en sprong tegen de muur op. Ik hijste mezelf omhoog en hielp Mira en Mila om op de muur te komen. Mistle klom ook de muur op, we sprongen naar beneden en belandden in het zachte gras. "Nu zo hard en snel mogelijk rennen," zei ik, we stonden op en renden naar het bos. We twijfelden geen moment en stortten ons in de gevaren van het dichtbegroeide bos. Bladeren van struiken ritselden, we negeerden de geluiden en renden voor onze levens. Er leek geen einde te komen aan het bos, maar we gaven niet op. Een uur later besloten we uit te rusten, we gingen zitten en keken elkaar even aan. Mira en Mila huilden, ik en Mistle sloegen onze armen om hen heen. Zelf moest ik ook uit alle macht tegen mijn tranen vechten.