Gevangen in verdriet

deel 9

Mystic

Het luchtte enorm op om buiten rond te lopen. Ik bedacht dat ik vandaag weer naar buiten zou gaan, hoe hard het ook zou regenen. Het deed me goed. Ik hield van de buitenlucht. Mystery zat me nog steeds aan te kijken. Ik zuchtte even en draaide mijn hoofd weg. Vastberaden pakte ik het schrift en de pen, ik begon weer te schrijven.

Het luchtte gisteren enorm op om naar buiten te gaan. Ik ben nog naar Special gegaan, hij was zo ontzettend lief. Maar dat is hij altijd. Hij probeerde me echt te troosten, heel even voelde ik me heel gelukkig. Maar meteen daarna werd ik weer meegezogen in een draaikolk vol emoties en gevoelens. Ik kwam terecht in 'Tearnado' het land van verdriet, pijn en depressie. Alles in die wereld is zo echt. Het lijkt soms net of de wereld echt bestaat. Maar het zit alleen in mijn hoofd. Als het echt zou bestaan, zou ik er wel mensen tegenkomen, toch? Ik ben er van overtuigd dat die wereld niet echt bestaat. Dat hij alleen in mijn gedachten voortleeft. Ik heb te veel fantasie, daar komt het door. Dat is wat ik hoop tenminste. Special zei dat alles wel weer goed kwam. Ik vind het zo lief van hem dat hij dat zei. Maar nu... Het enige was ik nu nog wil is bij hem zijn.

Zodra ik het schrift weglegde, voelde ik een golf van verdriet over me heen spoelen. Het schrift had een magische werking op me, zolang ik maar schreef. Nu werd ik gevangen door verdriet. Alles om me heen leek te bestaan uit verdriet, tranen en schuldgevoel. Dat laatste was het ergste. Schuldgevoel. Het was alles wat ik op dit moment voelde. Ik probeerde het van me af te schudden, maar hoe hard ik het ook probeerde, het achtervolgde me. Ik stond op en rende weer naar buiten. De enige plek waar ik nu wilde zijn. Op dit moment zou niets me nog uit die kuil van verdriet kunnen halen. Ik rende zonder te bedenken waar ik heen zou gaan. Voor het huis van Special bleef ik staan. Op de een of andere manier hadden mijn voeten me hier gebracht. Special kwam naar buiten gelopen, hij glimlachte vrolijk naar me. "Ga je mee naar het bos?" Dat wilde ik niet zeggen, maar ik deed het toch. Mijn gevoel werd de baas over me en mijn hersenen konden niet meer helder denken. Het leek alsof er iets in het bos was, waar ik heen moest. Alsof ik iets of iemand moest redden uit het bos. Ik realiseerde me, dat ik dat ook maar beter kon doen. "Is goed," antwoordde Special op mijn vraag. Ik glimlachte toen hij mijn hand vastpakte. Ik liet me door hem, en mijn eigen benen naar het bos leiden. Mijn benen en armen deden niet wat mijn hersenen zeiden, ze gingen af op mijn gevoel. Ik werd doodsbang van dat gevoel. Mijn gevoel overmeesterde me. Helder denken leek onmogelijk. Terwijl we door het bos liepen, keek ik de hele tijd naar Special.