Gevangen in verdriet

deel 12

Mystery

Toen ik samen met Lemon naar buiten liep, was het nog rustig in het dorp. Niemand leek te begrijpen dat er oorlog aan kwam. Maar ik begreep het maar al te goed, en we moesten hier weg. Op dat moment klonk er geschreeuw. Een geweerschot klonk en dreunde door mijn oren. Daarna hoorde ik alleen nog het geschreeuw en de pijnkreten van Lemon. Ik zakte door mijn knieën en ging beschermend over hem heen liggen. Als ze hem wilden doden, moesten ze eerst mij doden! Lemon keek me aan, met een blik in zijn ogen die ik nooit zou vergeten.

Mystic

We hoorden geweerschoten vanuit het dorp, we renden er naar toe. Lemon en Mystery lagen op de grond. Tanks reden het dorp binnen. Ik vloog op een groepje soldaten af. Ik was niet bang, voor niets of niemand niet. Ze hadden Lemon al neergeschoten, nu zouden ze met mij te maken krijgen! Zonder geweer konden de soldaten niets, ik trapte de geweren uit hun handen. Er klonk nog een schot, ik hoorde Mystery schreeuwen en gillen van de pijn. Toen zakte ik in, het was genoeg geweest. Zonder mijn tweelingzus, kon ik niet verder leven. Ze was een deel van mijn leven. Ik werd gevangen in een wolk van verdriet en angst. Verscheidene schoten klonken, ik hoorde Special kwaad schreeuwen. Met een blik vol spijt keek ik hem aan.

Weken later...

De begrafenis begon, de lichamen van Lemon, Mystery, Mistle, Mira en Mila waren al lang begraven. Maar toch wilde ik een begrafenis houden, om ze te herdenken zeg maar. Ik stortte volledig in en was al wekenlang gevangen in verdriet. Het verdriet om het verlies van mijn dierbaren... Het was me te veel geworden. Woede-uitbarstingen waren het gevolg van mijn gevoelens. Zelfs na de oorlog, wilden mijn ouders me niet zien. Ze kwamen niet eens opdagen op de begrafenis. Special zat naast me op een stoel. Hij knikte bemoedigend naar me, maar zonder hem kon ik het niet. Samen liepen we naar voren. "Waarom moesten Mystery, Mistle, Mira, Mila en Lemon sterven? Drie zusjes, een broer en een goede vriend zijn in één dag uit mijn leven verdwenen. Vermoord door de soldaten die ons dorp verwoestten. Waarom zij? Ze waren onschuldig. Ze waren te jong, en bovendien veel te lief. Ze gaven om anderen, in tegenstelling tot de soldaten die hen vermoord hebben. Maar we zullen hen wreken," besloot ik, toen was de begrafenis afgelopen. Special drukte me dicht tegen hem aan. Maar ik was nog steeds gevangen in mijn verdriet...