Gevangen in verdriet

deel 10

Mystery

Mystic was weer weg. Het leek wel een nachtmerrie. Het ene moment zat ze rustig te schrijven, en het volgende moment was ze spoorloos verdwenen. Ze was vast weer naar buiten, probeerde ik mezelf gerust te stellen. Maar ik voelde dat ze niet zomaar naar buiten was gegaan. Ze had iets aangevoeld, of haar gevoel had haar overmeesterd. Een van de twee moest het wel zijn. Ik had geen idee waar ze zou kunnen zijn. Ze zou toch zeker niets doms gaan doen? Ik was bang dat ze toch iets zou gaan doen waar ze spijt van zou krijgen. Ik pakte het schrift en begon te schrijven.

Lief dagboek,

Ik ben zo bang dat Mystic iets doms gaat doen. Ze is alweer spoorloos verdwenen. Net als gisteren, en toen vertelde ze ook al niet waar ze heen geweest was. Ik wil dat ze snel terugkomt en dat ik me geen zorgen meer hoef te maken, ze is nu eenmaal mijn tweelingzus. Ik vind het ongelooflijk moeilijk om hier te blijven zitten, maar ik heb Lemon nog. Nu ik erover nadenk, ik had Lemon de hele tijd al. Mystic had niemand, zou ze daarom weg zijn? Want dan heb ik wel een idee van waar ze zou kunnen zijn. Ik hoop maar dat ze daar is, omdat ze vroeger ook altijd naar hem toe ging. Dat hij haar beste vriend was, werd al heel snel duidelijk voor me. Niet dat ik het erg vind, ik heb Lemon tenslotte.

Het luchtte op om te schrijven. Ik besloot dat ik het vaker moest gaan doen. Lemon kwam naast me zitten en sloeg zijn arm weer om me heen. Ik liet mijn hoofd op zijn schouder rusten. "Weet jij waar Mystic is?" vroeg ik aan Lemon, hij schudde zijn hoofd. Ergens ver weg hoorde ik een geluid wat me bang maakte. Ik kromp in elkaar. Lemon keek me verbaasd aan, hij sloeg zijn andere arm ook om me heen. Beschermend hield hij me vast, alles werd zwart voor mijn ogen. Na een tijdje kon ik alles weer normaal zien, Lemon beschermde me nog steeds met zijn armen. Het gaf me een ongelooflijk veilig gevoel om in zijn armen te liggen. Ik wilde dat hij me nooit meer los zou laten. Ik kroop dicht tegen hem aan, Lemon zou me nooit verraden. Ik was ongelooflijk bang zonder Mystic aan mijn zijde. Maar nu Lemon haar plaats in nam, was het minder eng. Ik stond er in ieder geval niet meer alleen voor. Samen zouden we de hele wereld aan kunnen. Ineens kroop er een strijdlustig gevoel in me op, ik had het al vaker gehad, maar dit keer was het erger dan ooit. "Er komt oorlog aan," fluisterde ik, terwijl ik Lemon bang aan keek. Ik wist zeker dat Mystic dit ook aan moest voelen, ze zou nu toch zeker wel terug komen? Ik kon niets anders doen dan hopen dat ze ook daadwerkelijk terug zou komen. Maar we hoorden niets, en niets wees erop dat Mystic terug zou komen.