Gevangen in verdriet

deel 6

Mystic

Ik huilde zonder tranen. Mijn verdriet ging met me op de loop en ik belandde in een andere wereld. Een wereld vol verdriet, pijn en depressie. Het was alsof ik in een gat gevallen waar ik nooit meer uit zou kunnen komen. Ik had geen hulp nodig, het zou toch niet helpen. Ik was te eigenwijs, en veel te trots voor hulp van buitenaf. Ik dacht even na en pakte toen een van de schriften en een pen. Ik ging in een hoek van de kamer zitten.

Het onmogelijke is gebeurd. We zijn ontsnapt uit de klauwen van onze kidnappers. Maar... er is één heel groot nadeel... Miracle, Mistle, Mira en Mila zijn hoogstwaarschijnlijk doodgeschoten. Ik hoop stiekem dat ze toch nog leven. Ik hoop het zo... ik kan niet zonder ze. Zij zijn toch mijn broers en zusjes. Gelukkig heb ik Mystery nog wel. Maar verder... ik weet het niet meer. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Ik zou zo graag willen ruilen, maar ik weet dat het onmogelijk is. Ik voel me zo schuldig over alles. Ik heb gefaald, en dat is niet de eerste keer. De andere keren zijn we op het nippertje gered, maar dit... Dit is niet meer te redden. Er valt niets meer te redden. Ik leef nog, maar het voelt alsof ik dood ben. Nadat we ontsnapt waren, gingen we naar onze ouders. De deur werd hard dichtgesmeten, tot twee keer toe. Lemon heeft aangeboden dat we hier mochten blijven, dat vond ik ontzettend lief van hem. Maar toch... Het voelt niet goed...

Ik legde het schrift naast me neer en keek even naar Mystery. Ze was druk aan het schrijven en tekenen. Ze leek zich nergens nog iets van aan te trekken. Maar ik voelde duidelijk aan dat ze zich ontzettend druk maakte, net als ik dat deed. Het begon te regenen, meteen pakte ik het schrift weer.

Nu regent het, wat voor mij betekent dat de engelen verdrietig zijn. Misschien wel omdat Miracle, Mistle, Mira en Mila dood zijn. Maar misschien hebben de engelen - net als ik - iets vervelends meegemaakt. Zou er nog leven zijn na de dood? Ik hoop het, dan hebben Miracle, Mistle, Mira en Mila niet voor niets geleefd. Maar boven dat, dan zijn ze niet voor niets gestorven. Ik ben gevangen in een wereld van verdriet, pijn en depressie. Ik ga deze wereld waarschijnlijk 'Tearnado' noemen. Misschien kan ik er wat over schrijven als ik, weer eens depressief ben. Het lijkt zo onwerkelijk dat je in een wereld vol van verdriet kunt leven. Dat zo'n wereld überhaupt bestaat alleen al...

Opnieuw legde ik het schrift weg, ik leunde met mijn hoofd tegen de muur aan. De muur was koud, en kippenvel verspreidde zich over mijn hele lichaam. Ik was band dat ik weer weg zou zakken in die wereld die ik zojuist 'Tearnado' genoemd had. Het was de angst en de leegte in mijn hart die me naar die wereld toe leidde.