Chapter 4 | He's Not That Horrible

210 41 160
                                    

Chapter 4 | He's Not That Horrible

"That's too early for a lunch date." Nakataas ang kilay ni Cyran nang dumating ako sa 'bahay' namin.

He was sitting on the couch and reading something about telekinesis or something. Kahit nandito si Cyran, pakiramdam ko sobrang tahimik ng bahay. I already miss Xavier, Hera and Sara. Sana okay lang sila sa first day of work nila. 

I rolled my eyes at him. "That's not a lunch date, idiot." Sinasabi ko na nga ba ganito ang mangyayari.

"Masasaktan si Kleide 'pag nakarating sa Bleanriths 'yan." Tinakbo ko ang distansya namin ni Cyran atsaka ko siya inis na sinuntok sa braso habang siya ay natatawa na iniwasan ako at nilayo ang book na binabasa.

I glared at him. "Wala akong paki kay Kleide. He's my ex."

Cyran gave off an insulting laugh. "I'm a telepathic, idiot."

Naramdaman ko ang pag-init ng pisngi ko at pagkahiya, pero inirapan ko na lang siya.

The next day I got to work, I was greeted with dozens of eyes staring at me. My usual routine was to cower behind Cyran's back and lower my head to avoid their gazes but I did not do that. I touched my bracelet to ease the fear and replace it with power while I try to hold my head high.

Of course, hindi iyon madali. Almost a decade of trauma and hatred can't vanish that quickly.

Diretso lang ang tingin ko sa elevator kahit kitang-kita ko ang pagsulyap sa'kin ng mga tao sa gilid. Gusto ko sila sigawan na ipikit nila 'yang mata nila o tutusukin ko yan ng metals pero sino ba ang niloloko ko?

I'm all talk, and no actions. 

Lumabas silang lahat at ang natira sa elevator ay kaming dalawa ni Warner. I did not greet him, though, kahit ang advice sa'kin ni Luke ay lagi kong batiin ang 'big boss' ko.

Pagkatapos niya kong iwan sa restaurant kahapon para maglakad pabalik sa company? No way will I greet this annoying and pathetic human.

I almost got lost!

I honestly want to cage him in this elevator. Tapos hindi na siya makakalabas at hindi na siya kahit kailan makakagawa ng masamang bagay sa kapwa niya humans.

"Still trembling and can't even look back." Literal na nagtayuan ang balahibo at napasigaw ako kasabay ng paglayo ko sa nakakainis na taong 'to.

I glared at Warner but he just flashed his smile, showing that damn dimple again.

"May boses ka naman pala." He smiled annoyingly. "Or did you not see me back at the elevator, that's why you didn't greet your boss?"

"Boss, my ass," bulong ko, inirapan siya at nagmamadaling umalis nang bumukas na ang elevator door.

Kaagad din akong nagsisi na hindi ko siya binati nang makarating kami sa office. Warner gave me lots of workload and did not let me go home until I finish everything off.

Well, that's probably kind of him because I was so sure I'm gonna get fired.

Mas gugustuhin ko pang mawalan ng trabaho kaysa naman pagsilbihan ko ang ganitong klaseng tao na simpleng bagay ay hindi pinapalagpas. And besides, it would be my win and his loss. Pero kahit mas gustuhin kong mapatalsik ay wala rin.

I need to finish this job so I can graduate. And I need to graduate badly so my Mom can retire and enjoy life as it is. Masyado na siyang pinahirapan ng world na 'to. I want her to be stress-free.

That's the only thing that keeps me pushing through these past few days.

The next morning, I had no other choice but to greet my 'boss'.

The Girl Who Hides MagicWhere stories live. Discover now