Chapter 10 | I Saw His Face

94 13 0
                                    

Chapter 10 | I Saw His Face

Pauline Cynthia Zunino's Point of View

The house felt empty again. Xavier, Hera and Sara's absence made the house sadder and quieter. Kapag nandito kasi ang tatlo ay halos magkagulo na dahil sa daldal ni Xavier at kakulitan ni Sara.

Ugh, now I want to go back to Bleanriths again. To think na hindi pa ko nakaka-isang araw uli ng wala sila. Kahit si Mang Nel ay parang nahawa sa gloomy mood namin ni Cyran.

"Ang tahimik na ulit ng bahay," sabi niya nang huminto ang sasakyan sa parking lot ng company.

I sighed. "Yeah, pwede po bang sunduin niyo na lang sila ulit?" I pouted and Cyran flicked me in the forehead, making me frown.

"Let's go," aniya at binuksan na ang pintuan.

Lalabas na sana ako kaso may naalala ako bigla. "Mang Nel, don't wait for me later, magpapahatid na lang po ako sa bahay."

Ngumiti si Mang Nel. "Sige lang, mukhang napapadalas 'yan Pauline ah." Sinuklian ko lang din siya ng ngiti bago lumabas ng sasakyan.

It's not like it's a date. It's work-related... kind of?

Napatingin ako kay Cy habang nilalakad namin ang malawak na field ng company. Should I ask him to save a seat for Warner and I later? Wouldn't it be too awkward? But still, ayoko na kasing kaming dalawa lang uli ni Warner ang kakain, I'm having this nervous feeling...

I sighed.

"Then, don't."

"Ha?" Napalingon ako kay Cyran.

"Don't eat with him if you feel awkward, it's not your job to be with him every time."

"You're inside my head again, aren't you?" I frowned. "I don't know. Ayoko naman siya iwan kasi naaawa ako sakanya, it's lonely to eat alone, you know?" I whined.

"Okay, and then go and eat with him."

"But I don't want to, it's awkward." I pouted.

Cyran hove a deep breath and flicked his fingers on my forehead. "You are so complicated." He said, shaking his head in disbelief.

I laughed, sinakbit ko ang kamay ko sa braso niya. "You love me anyway."

Pagkapasok namin sa office ay may napansin pa din akong iilang paninitig pero karamihan sa iba ay umiiwas na ng tingin. I breathed deeply as I walk cautiously with head held high. Baka mamaya bigla na lang may bumato sa'kin ng dragon poo dito or something—not that humans have a dragon.

"Good morning, Mr. Warner." I uttered my usual greet as I saw him sitting on his swivel chair, sleeves rolled up, his eyeglass already in place, while he's deep into his work.

"Good morning," he greeted back without looking; umirap ako bago naiinis na pumunta sa desk ko.

He did not even look at me. Ugh, whatever, what a rude boss! Sa susunod talaga hindi ko na siya babatiin... well, just kidding, baka mamaya tambakan na naman niya ako ng trabaho.

Hindi ako mapakali habang nagtratrabaho; I was thinking about the upcoming lunch. Hindi ko alam kung seseryosohin ba ni Warner na sa canteen kami ngayon kakain o magre-rent na naman siya ng restaurant at magaaksaya ng pera.

I don't want to eat with him at the canteen but I don't want to be alone with him, either.

Gaaaah! This is so frustrating!

"It's lunch." Naka-tayo siya, nakaayos na sa gilid ang mga tinatrabaho niya kanina, habang naga-alcohol; ang suot niyang eyeglass kanina ay nakabalik na uli sa lalagyanan.

The Girl Who Hides MagicWhere stories live. Discover now