𝗜'łł 𝗳ı𝗴ħт 𝗳øя чøυ_S2

ραят 11

 تو مسیری که هستی قدم برمیدارم ، مثل سایه دنبالت میکنم......

دقیقا پشت سرت ، قدم به قدم ...
پام رو تو جا پای تو میذارم ..
تو نور منی....
به هیچی جز لبخندت که برمیگردی و با اون بهم نگاه میکنی حتی فکرم نمیکنم.....

ولی اگه...
اگه یه جا ....
این سرنوشت از هم جدامون کنه چی ؟
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
نفسش رو از سکوت آزاردهنده خونه، بیرون فرستاد وزیرلب زمزمه کرد :

- جونگکوک.. میشه لطفا درو باز کنی حرف بزنیم ...

صدای گرفته اش باعث شد جونگکوک بیشتر اخم کنه وبا لحن غدتر از قبل باهاش حرف بزنه.

- حرفی مونده بنظرت ؟؟ اینکه پیام پروازت رو ساعت 4 صبح خودم از روی تلفنت ببینم واقعا جای حرفی باقی میذاره ؟؟

صدا و لحن جونگکوک دلخور و همینطور عصبی بود، تهیونگ میدونست نمیتونه بدون اینکه باهم دعوا بگیرن از اینجا بره و اون واقعا اینو نمیخواست.

- من فکر کردم...

با صدای لرزونی گفت و به در بسته اتاق نزدیک شد تا صدای آرومش به گوش جونگکوک برسه.

- تو تایمی که نبودی و تمام مدتی که منتظر برگشتنت به خونه بودم فکر کردم؛ کوک شاید نیازه...

کمی مکث کرد و حرفش رو با تردید ادامه داد :

-نیازه که یه مدت ازهم دور باشیم...میدونم این تصمیم...

حرفش با باز شدن یهویی در نصفه موند و به صورت عصبی جونگکوک، که توی چارچوب در ایستاد و بدون پلک زدن بهش خیره شده بود نگاه کرد.

-نشستی تنهایی به این نتیجه رسیدی که ازهم دور باشیم؟! هوم؟؟

-من فقط میخوام به جفتمون یه زمان، برای بهتر درک کردن هم بدیم کوک ..این واقعا...

-بهتر درک کردنِ هم ؟؟...هــه قشنگ بود

نگاه دلخورش رو به پوزخندی که گوشه لبهای خطی جونگکوک جاخوش کرده بود داد و لب زد :

- این واقعا چیزی نیس که بخوای بخاطرش اینجوری بهم پوزخند بزنی

- چیزی نیس...چیزی نیس.؟؟

جونگکوک زیرلب تکرار کرد و دستش رو تو موهای شونه زده اش کشید و لب زد :

-من سعی میکنم از لحظه لحظه ای که کنارت دارم نفس میکشم نهایت استفاده رو کنم تهیونگ...اما تو چی ؟!.. البته میدونم که ذهن با ذهن فرق میکنه....

سعی کرد تا جایی که میتونه صداش رو که رفته رفته بلندتر میشد کنترل کنه :

-تو توی دور کردن خودت از من عالی هستی ...بهت تبریک میگم

نگاهش دلخور و کمی سرد بود و این تهیونگ رو بدجوری میترسوند ، اما خب راهی برای برگشتن از تصمیمش ،حالا که مطرحش کرده بود، نداشت.