İYİ Kİ

11.Bölüm

Multi=Elif'in nişanlığı

Sabah yine alarmın sesiyle kalktığımda gözlerimi açmaya zorladım. Nihayet açıldıklarında yataktan çıktım.

Dün gece Özgürle konumuzu kapatıp Açelya ve Deniz'in düğününü konuştuk. Bir aya varmadan yapacaklardı. Onlar adına sevinmiştim. Çaylarımız bittiğinde de Özgür yine eve bıraktı.

Lavaboda rutin işlerimi halledip kıyafetlerimi hazırladım.

Krem rengi kazak, kahverengi bol pantolon giydim. Makyaj masama oturduğumda farımı aldım elime. Hafif kahverengi far sürdüm. Sonra elim rımele gitti ardından nemlendiricile... Yüzüme ve dudağıma sürdüm. Saçımı topuz yapıp masadan kalktım.

Çantamı kontrol edip beyaz kabanımı giydim. Çantamı da koluma astım ve odamdan çıktım. Beyaz spor ayakkabılarımı alıp kapıyı açtım.

Yine Özgür karşımdaydı. Şaşırmadık.

"Günaydın." dedim ayakkabılarımı ayağıma geçirirken.

"Günaydın." deyip tebessüm etti o da.

Doğrulup gülümsedim. Arabaya binip emniyet kemerlerimizi taktık.

"Nasılsın?"

"Biraz heyecanlıyım. Akşam için." dedim.

"Akşam, ailelerimiz yemek yiyecek, araba sürme işini nasıl yapacağız?" dedi Özgür.

"Bu akşam yapamayacağız o zaman, annemler çıkmamıza izin vermez. Sonuçta bizim NİŞANIMIZ." dedim nişan kelimesini vurgulayarak.

"O zaman yarın akşam?"

"Olur, işin çıkmazsa." dedim.

"Çıkmaz." dediğinde kırmızı ışıkta durmuştuk.

Hastaneye geldiğimizde hemen önünde durdurdu. Ensemden tutup alnımı öptü.

"Kendine dikkat et iyi çalışmalar." deyip tebessüm ettiğinde gülümsedim.

"Sana da." deyip indim arabadan.

***
Odamdan çıktığımda saatim altıyı gösteriyordu. Asansörün kapıları açıldığında karşımda Tuğçe'yi gördüm.

"Eliif iyileştin mi?" deyip sarıldı.

"Evet, iyiyim. Siz nasılsınız?" dedim Ali ile kendisini ima ederek.

"İyiyiz, ailelerimize söyleyeceğiz haftaya." dedi kafasını yana eğip sırıtarak.

"Yaa sevindim. O kadar ilerlettiniz yani."

"Zaten kaç senedir tanıyoruz birbirimizi. Aramızda aşk olunca da herşey tamamlandı." dedi saf bir mutlulukla.

Asansörün kapıları açıldığında veda edip çıktım. Hastaneden de çıktığımda etrafıma bakındım Özgür gelmiş mi diye. Tam o sırada park yerine Özgür'ün arabası girdi. O tarafa doğru yürüdüm.

O da arabadan inince beni gördü ve arabanın arkasına geçip bekledi. Yanına gittiğimde sarıldık.

"Nasılsın bakalım?" dedi ayrıldığımızda.

"Heyecanlıyım, korkuyorum oyunu anlayacaklar diye." dedim.

"O zaman bana bırak herşeyi. Ben ne yaparsam ona uy olur mu?"

"Başka çarem yok, her zaman sana güveneceğim." deyip tebessüm ettim.

O da gülüp arkasını döndü ve arabaya bindik. Hastane bahçesinden çıktık.