Sen bana Aitsin

5.bölüm

Emirle sabahki konuşmamızdan sonra yetişmem gereken bir randevum var diyip aceleci bir tavırla kalkarak gidişini izlemiştim.

Aşık oldum ben demişti acaba bu sefer gerçekten aşık olmuşmuydu? Pek de inanasım gelmiyordu ama degişken hareketleri  onun içinde farklı hissettigini az çok gösteriyordu sonuçta  ilk kez söyledigi sözler için hevesini kırmak istememiştim. zamanla herşey belli olurdu.

İçtigim kahveninde etkisiyle daha ayık oldum. yerimde esneyip sabahki sersemligimi atmak için banyoya girdim.

Banyo başlığından akan suyun beni ıslatmasını izledim. İnsan kendisni, bedenini sevmeliydi kimse için degil kendisi için sevmeliydi.

Normal oranlara rağmen kısa boyumdan memnundum 1.60 boya ve 48 kiloya sahiptim zayıftım ama cılız bişey değildim dolgun gögüs ve kalçalara sahiptim. Bedenimi seviyordum.

Fazla oyalanmadan şampuana uzanıp biraz elime damlattım. Masaj etkisiyle saçımın heryerine yaydığım şampuan kokusu çok güzeldi güzel bir koku ne kadarda hoş birşeydi böyle.

Duruladığım saçımla beraber son kez suyun akışında rahatlayıp banyodan çıktım.

Üzerime geçirdigim bornozla yatağın üzerine atladım güzel şeyler düşündüm saçımdan damlayan suların bu soguk havada hasta etmemesi için havluya sardım suyunu aldıktan sonra kurutttum.

Dolap kapagını açıp güzel birşeyler seçip üzerime geçirdim bugün yetimhanedeki miniklere  hediye verme günümdü belkide hayatımda yapmış oldugum tek güzel  şeydi. yetim çocuklardı onlar kimse yetim kalmamalıydı ama ne yazıkki her düşünülen şeylerin gerçekleşmedigi gerçek bir hayattayız.

Benimde annem, babam yoktu uzun zaman önce onları kaybetmiştim. Ancak buna üzülmüyordum. Onların yoklugunda hissedecegim eksiklik korkusu yer edinmemişti. Tek eksigim duygu yoksunlugu bu duygunun beni yanlış bir insana bağlamasından hep korkmuştum ya bende doğru kişiyi sevmezsem ne kendim mutlu olurdum nede dünyaya getirecegim çocuk. Onlara benzemekti korkum ve bu acıydı

Ne yazıkki acı olan bir gercek daha şuki biçok insan aileyi bilmiyor aile kavramını bilmiyor.

Çünki aile kavramı sadece aynı çatı altı içerisindeki insan mevcudu degildi.
Aile demek saygı ve sevgiyle birbirini gerçekten aşkla seven iki insanın oluşturabilecegi bir gerçeklikti.

Dünyaya çocuk getirmekte marifet degildi marifet, getirdigin çocuğa bakmaktı. Onu da güzel yetiştirmekti hayata küstürmemekti.

Hüzünlü ruh halimi bir kenara bırakıp salona ilerledim vakit kaybetmeden beni bekleyen çocuklarıma gitmem lazımdı son kez evi kontrol etmek adına gözlerimi salonda gezdirdim. .

Bianda başımın dönmeye başlamasıyla sendeledim neydi bu şimdi? Öyle bir anlık geldi ama tuhaftı bian karanlık görüntü korkmama neden olunca Korku tüm benligimi ele geçirdi bir elim başımda digeriyse zorlukla tutundugum koltuk başlıgında bir süre geçmesini bekledim.

*GEÇMİŞTEN*

Neden burdayım?" Diyerek soru sordum. cevap almayı bekledim.
Seslice kısa bir nefes alımından sonra konuştu.

"Zorlu bir ameliyat geçirdiniz. Kendinizi fazlaca halsiz ve yorgun hissetmeniz oldukça normaldir." Dedi.
Ardından devam ederek "Ne yazıkki son 2 yıla dair hiçbirşey hatırlamıyorsunuz?" Demesiyle ağzım açık kaldı. Ne zaman oldu? Nasıl oldu bu kaza? Hiçbir fikrim yoktu.

**
Oldukça şaşırmamla "Nasıl olur. Ben nasıl böyle bir.." sustum cümlemi tamamlayamadan öylece kalakaldım.

"Sizi biraz daha hastanede tutmamız gerek, oldukça derin bir hasar almışsınız. Ciddi ameliyat oldunuz. Kendinizi yormamaya çalışın tekrardan geçmiş olsun." Diyerek arkasını dönerek uzaklaştı.
Yoksa olabilir miydi? Hatırlatmaya başlıyor muydum.